31 december 2007

Lief en leed

Eerder had ik al eens bedacht dat ik nog wel eens iets van de Dalai Lama wilde lezen, gewoon, uit nieuwsgierigheid. Nou, dat hoeft van mij betreft nooit weer, wat een afknapper. Voor het boekje Lief en leed heb je al behoorlijk wat voorkennis over het boeddhisme nodig om iets met de tekst te kunnen, zoveel jargon komt er in voor. En aangezien het een vraag/antwoord boek is, had ik ook best willen weten wie de vragensteller was.

Deels komt het natuurlijk omdat ik er veel te nuchter voor ben, verder omdat het gewoon niet met de Dalai Lama eens ben over het overal zelf verantwoordelijk voor zijn. Tuurlijk hebben we onze eigen verantwoordelijkheid, maar die gaat niet zover dat we onze ziektes, en daarmee ons (on)geluk, kunnen beïnvloeden. Ja ja, dat wil er bij mij niet in.

Ik weet dus genoeg, geen Dalai Lama meer voor mij. Te vaak had hij trouwens ergens geen mening over en hield zich op de vlakte.

29 december 2007

Het orchideeënspoor

Af en toe is het gewoon lekker om een eenvoudige, redelijk voorspelbare, thriller te lezen. Vooral als ik in de trein zit vind ik dat prettig, want ik ben nogal snel afgeleid. Zodoende las ik Het orchideeënspoor van Michelle Wan. Niet heel bijzonder, wel spannend.

Mara vind in een tweedehands-zaak het fototoestel van haar tweelingzus die 19 jaar eerder verdween. De foto's - van orchideeën en een duiventil - moeten haar helpen alsnog te reconstrueren wat er gebeurd is. En dat is niet makkelijk. De botanicus, Julian Wood, die Mara om hulp vraagt heeft ook niet veel zin om mee te werken, maar een bijzondere orchidee op de laatste foto maakt hem toch niewsgierig. De zoektocht kan beginnen...

Natuurlijk zijn er nog de nodige liefdesaffaires en de personen die je vanwege hun verschijning verdenkt (maar dat ligt er allemaal iets te dik bovenop). Dus vooral fijn voor een drukke omgeving.

27 december 2007

Rico's vleugels

Bij m'n ouders staat nog een rijtje Lijsters (literatuur voor de middelbare school) die ik niet gelezen heb. Niet dat dat persé moet natuurlijk, die tijd heb ik gehad, maar af en toe trek ik er eens eentje uit de kast, voor de broodnodige Nederlandse literatuur, die ik toch niet zo vaak lees als dat ik denk.

Deze keer las ik Rico's vleugels van Rascha Peper, een schrijfster van wie ik nog nooit iets las en ook twijfelde over dit boek. Twijfel die nergens voor nodig was. Want ook al lijkt het aan het begin een vreemd verhaal, met een ouder echtpaar dat fanatiek schelpen verzameld en een opgeschoten puber die al veel te jong op een brommer rondscheurt, het is een goed verhaal. Er zit veel spanning in, in de werelden van beide hoofdpersonen is goed ingeleefd en het is vlot geschreven. En het zou werkelijk kunnen gebeuren.

Het echtpaar Rochèl wil hun schelpenverzameling afstaan aan het museum. De vrouw moet echter naar haar op sterven liggende zus in Frankrijk. De man zoekt iemand om hem te helpen met het uitzoeken en opruimen van de verzameling. Dr. Bol van het museum brengt hem in contact met Rico, bijna 15. En dat blijkt de kat op het spek binden....

Weer een goed boek, dus toch maar vaker een Lijster uit de kast trekken.

23 december 2007

Born on a blue day

Langzamerhand begin ik toch wat meer non-fictie te lezen. Deze keer was het Born on a blue day van Daniel Tammet. Een jongen met het syndroom van Asperger en bovenmatig intelligent. Vooral om wiskundig gebied. En hoewel hij er zelf niet helemaal aan wil omdat het zo stereotypernd is, een vergelijking met Raymond Babbitt uit Rain Man. En laat dat nou net het boek zijn dat ik in 4 VWO als eerste voor mijn Engelse lijst las. Verder heeft Daniel synesthesie, waardoor waarnemingen van verschillende zintuigen altijd mengen, zodat de dagen van de week bijvoorbeeld een specifieke kleur hebben.

Zolang als ik weet dat deze afwijkingen bestaan, ben ik nieuwsgierig geweest hoe dat nou werkt in de hersenen van iemand die er last van heeft. Hoe ziet zo iemand de wereld? En dat komt vrij goed naar voren in dit boek, hoewel het niet te begrijpen is als je het zelf niet meemaakt, denk ik. Dat het in dit boek aardig lukt, komt omdat de auteur zelf degene is die er aan leidt. En het is geweldig om te zien hoe hij groeit en er steeds beter mee om leert gaan. En omdat hij het zelf schrijft, zie je soms de dingen duidelijker, want af en toe staan er wat meer details in dan noodzakelijk. Een mooie manier om te zien hoe Daniel denkt.

Al met al een boek waar ik wel het een en ander van opgestoken heb.

21 december 2007

De duivelsbrieven

Zoals ik eerder al voorspelde, spraken De duivelsbrieven van Mark Twain me minder aan dan Eerste liefde. En dat is inderdaad het onderwerp. Kritiek op het christendom vind ik best, maar je kunt het ook overdrijven. En dat doet Mark Twain in mijn ogen hier. Hij beroept zich wel op Bijbelteksten, maar rukt ze behoorlijk uit z'n verband. En kritiek vind ik prima, maar dan wel echt gefundeerd.

Maar natuurlijk heeft Mark Twain af en toe ook wel een beetje gelijk, helemaal logisch is het misschien ook niet. Maar ik geloof ook niet dat dat is waar het bij geloof om gaat, het is een gevoel, een relatie met het Hogere. En voor mezelf weet ik ook niet altijd hoe het zit en wat de waarheid is...

18 december 2007

The invisible man

Science fiction heb ik als kind altijd al leuk gevonden. Als volwassene werd het wat minder, vooral omdat er zo vaak dingen gebeurden waarbij in het begin al bleek dat het wetenschappelijk gezien helemaal niet kon. Twee positieve uitzonderingen staan er nu op m'n lijstje: Jules Verne en H.G. Wells. Van deze laatste las ik The invisible man. En weer een echt Wells boek. Goed over de gevolgen nagedacht en wetenschappelijk niet mogelijk maar op goede wijze gebracht.

Want hoe is het om onzichtbaar te zijn? Is het echt zo leuk als dat het lijkt? Niet dus, want nooit zul je meer opgemerkt worden. En het kan wel door je te kleden, maar dan moet je je ook helemaal bedekken. Met de onzichtbare man in dit boek gaat het dus ook niet goed. Helemaal bedekt lukt niet, maar ontzichtbaar kom je niet aan eten en maak je geen vrienden. Slopend dus...

13 december 2007

Eerste liefde

Het bulkboek is terug! En dat klinkt misschien wel heel erg blij uit mijn mond, gezien mijn leeftijd. De tijden van het bulkboek heb ik namelijk helemaal niet meegemaakt. Ik weet alleen dat er bij m'n ouders nog wel een stapeltje ligt, waar ik een enkele wel van gelezen heb. Toen vond ik dat vooral onhandig, in dat formaat, nu zie ik er de charme van. Ze staan weliswaar niet mooi in de kast, maar voor een klein bedrag wordt ik nu wel elke maand verrast door een boek in m'n brievenbus waar ik anders misschien niet zomaar aan begonnen was. Dit nummer kocht ik trouwens nog in de winkel, De kleine Johannes wilde ik toch sowieso al eens lezen. Zover ben ik echter nog niet, gisteren las ik Eerste liefde (of het dagboek van Eva) van Mark Twain. Een deel uit een kleine serie over het leven in het paradijs.

Slechts een verhaal, niet te lang, erg grappig geschreven. Hoe beleeft Eva het leven in het paradijs? Hoe zou het geweest kunnen zijn? Hoe was haar relatie met Adam, per slot van rekening de enige man, dus weinig keus. Van Mark Twain wist ik alleen dat hij Huckleberry Finn en Tom Sawyer geschreven had, waarvan de eerste nog ongelezen in de kast staat (Blackbird op de middelbare school) en ik van de tweede alleen de tekenfilmversie ken. Dit werkje heeft me echter positief over hem gestemd. Ik heb er om kunnen lachen. Ik ben benieuwd naar zijn Duivelsbrieven, het andere boek(je) van hem in dit bulkboek, hoewel dat onderwerp me minder aanspreekt en ik dat waarschijnlijk gekleurd zal lezen... Maar zijn stijl doet me wel iets.

12 december 2007

De langverwachte

Hoewel ik de boeken die ik tot nu toe las uit de verschillende Volkskrant-series altijd goed vond, toch kom ik er vaak niet toe om er één van te pakken. Misschien wel domweg omdat ik ze niet zelf uitgekozen heb. Toch las ik deze week De langverwachte van Abdelkader Benali. En opnieuw een goed boek. Wel met wat schoonheidsfoutjes (verkeerde afbreekstreepjes, een naam die op 1 pagina op 2 manieren wordt gespeld) die ik in een boekenreeks niet verwacht en die niet zouden mogen...

Het verhaal wordt, zo staat op de achterkant van het boek vermeld, door de ogen van een kind beschreven. Dat valt echter alleen maar zo af en toe op en ik vraag me af of het in het hele boek zo bedoeld is. Het (nog ongeboren) kind was namelijk helemaal niet overal bij. Ik ben dus bang dat het vooral een slecht 'blurb' is. Wel speelt het kind de hoofdrol in het verhaal, dat absouut niet chronologisch en uit vele verschillende gezichtspunten (die plotseling kunnen wisselen) verteld wordt, waardoor het af en toe goed nadenken is wat er nu precies gebeurd.

Maar als je eenmaal in het verhaal zit, geeft dat helemaal niet meer, en zorgt die stijl juist voor verrassingen. Het verhaal van een Rotterdamse Marokkaan, verliefd op een Nederlands meisje. Hoe gaat dat? Hoe reageren de families? Hoe leeft het Marokkaanse gezin in Rotterdam? Daar gaat het om in dit boek. Interessant verhaal, geschreven door een insider, altijd prettig. En daardoor ook geloofwaardig. En dan blijkt maar weer hoeveel vooroordelen we eigenlijk hebben...

06 december 2007

Dickens' ghoststories

Veel titels van Charles Dickens ken ik wel, maar ik heb nog maar weinig van hem gelezen. Vooral omdat zijn boeken redelijk dik zijn en ik al van meerdere mensen gehoord heb dat je het verhaal dat hij verteld ook in minder dan de helft van de pagina's kunt vertellen. En dat is nou net waar ik niet zo goed tegen kan. Dus eerst maar eens zijn Best ghost stories, een verhalenbundel met 12 korte en wat langere verhalen, waaronder natuurlijk A Christmas Carol.

En inderdaad is het af en toe wat langdradig, maar niet zo erg dat het me irriteert. Het zijn per slot van rekening ook oude verhalen. En het voorkomen van de geesten vind ik wel mooi, echt iets voor wat oudere thrillers, tegenwoordig zie je ze niet meer zo. Dus ene goede kennismaking met Dickens, wat mij betreft.

05 december 2007

Eeuwig zonder vrouwen

Volgens mij is Eeuwig zonder vrouwen van Amin Maalouf een boek dat onder de noemer science faction valt. Het zou namelijk zomaar kunnen, maar het is (nog) niet gebeurd...

Een wetenschapper heeft een buisje met een stofje van een kever, en als een man dat slikt kan hij alleen nog jongetjes verwekken. En gebeurd zoiets niet al in de huidige wereld, waar men in China als eerste kind een jongetje wil, in een wereld waar kinderen geaborteerd worden als het niet een jongetje is. In dit boek is het wat verder doorgetrokken en kan een poedertje volstaan. Maar wat is het effect? De bevolkingsgroei wordt geremd, er is een mannenoverschot (en daardoor frustratie), oftewel, de wereld is uit evenwicht. En dat wordt goed beschreven in dit boek.

Aan het begin vond ik het wat belerend, een oudere man, wetenschappelijk bioloog, die zich de gebeurtenissen herinnert. Maar het is pakkend geschreven, je weet dat er iets vreselijks is gebeurd. En het zou echt kunnen, dat maakt het misschien nog wel het 'mooist'.

02 december 2007

Longitude

Boeken die op een populaire manier iets over de ontstaansgeschiedenis van iets in de wetenschap vertellen doen het bij mij meestal wel goed. En helemaal als het dan gaat over iets als tijd over plaatsbepaling. Hoe de tijd gedefinieerd is nu en hoe plaatsbepaling tegenwoordig gebeurd is me wel duidelijk, maar hoe zijn we zover gekomen. Geweldig, het groeien naar de ultieme oplossing van een probleem. Zoals ook in Longitude van Dava Sobel, dat het verhaal vertelt over Harrison, die een klok maakte die ook op zee constant bleef lopen en er zo voor zorgde dat men ook kon berekenen op welke lengtegraad men voer.

Het boek vertelt het verhaal van Harrisons worsteling om zijn ontwerp te perfectioneren in een tijd waarin de mensen die het voor het zeggen hadden niet geloofden dat er een klok kon worden gemaakt die nauwkeurig genoeg bleef tijdens een lange zeereis om op een halve graad nauwkeurig de lengtegraad te bepalen. En daar was het om begonnen, aangezien het nog wel eens gebeurde dat mensen ergens anders uitkwamen dan ze verwachten. In Harrisons tijd, begin 18e eeuw, wilde men dit echter liever bepalen aan de hand van de sterren en de maan, zoals dat ook met de breedtegraad gebeurde. Alleen vroeg dat wel veel astronomische kennis van de schipper.

Het mooie in dit verhaal is de worsteling die het beschrijft, het jaren lang ploeteren en steeds dichter bij de oplossing komen. Datgene wat het magische is van de wetenschap. Iets op het spoor zijn en hopen dat je het uiteindelijk vind, in kleine stapjes. Dat is wat mij intrigeert. En daarom ben ik waarschijnlijk ook ingenieur geworden. Het verhaal uit dit boek kende is al, in Greenwich had ik al eens de chronometers van Harrison gezien (en bewonderd) en ik zag eens een documentaire over het bepalen van de lengtegraad. En toch ontdek je weer iets nieuws in dit boek en wordt ik er weer aan herinnerd dat er niet altijd GPS is geweest...

26 november 2007

Dis

Marcel Möring kende ik tot nog toe alleen van de columns die hij schrijft in de Ingenieur. En daarvan was ik altijd al onder de indruk. Dus maar eens een boek van hem. Het werd zijn laatste, Dis.

Het eerste wat me opviel is de schrijfstijl van Möring. Geweldig, meteen al een reden om meerdere boeken van hem te lezen. En ten tweede is er de sfeer, uitgesproken somber. En de locatie: Assen. Vroeger gingen we er wel eens winkelen, als we eens ergens anders naartoe wilden, maar een grote indruk heeft het stadje niet op me gemaakt. En als ik er nu ooit eens een baan krijg, wat niet onmogelijk is maar wel onwaarschijnlijk, zou ik direct in Groningen gaan wonen en niet alleen omdat ik nu eenmaal een Groninger ben, in de stad heb ik nooit gewoond. Het gevoel dat Möring van Assen geeft, dat pas precies bij het beeld wat ik er van heb. Gelukkig is er de TT nog, gebeurd er nog es wat. Waarschijnlijk zijn de gebeurtenissen in dat opzicht in dit boek waarschijnlijk erg realistisch. Hoewel ik van 1980, de TT waar deze roman zich afspeelt, nog minder weet dan van Assen.

Het enige waar ik in dit boek mee zit is de rol van de Jood van Assen. De rest van het verhaal spreekt voor zich; een oud-inwoner die na z'n jeugd is weggetrokken en nu nog één keer terugkomt om een oude vriendin te ontmoeten; de vader van die vriendin, een Joodse man, Jakob Noach, die geleden heeft in de oorlog. Het spreekt redelijk voor zich. Maar de Jood van Assen is een schimmig figuur die Jakob Noach meeneemt door de TT-nacht. Alleen weet ik niet helemaal hoe...

Een vergelijking met De ontdekking van de hemel dringt zich op, hoewel dat waarschijnlijk tegenover beide auteurs niet eerlijk is. En toch, de sfeer, de intelectuele hoofdpersoon, het soms wat magisch-realistische, ergens zijn er overeenkomsten. En verder vooral verschillen. Gelukkig maar.

25 november 2007

De wereld van bovenaf

Een boek om heerlijk in te bladeren, dat is De wereld van bovenaf. En dan te genieten van hoe de aarde eruit ziet, zowel natuur als menselijk handelen. Van bovenaf, vanuit vliegtuigen en satellieten. En dan met de atlas ernaast opzoeken waar het precies ligt...

Het blijft mij altijd weer fascineren. Zowel de foto's als de atlas. Ik kan daar uren in bladeren en steeds weer iets nieuws ontdekken.

18 november 2007

Zero

Door deze recensie op nu.nl liet ik met overhalen om het boek Zero van Denis Guedj te lezen. Helemaal toen ik las dat het ook de auteur van De stelling van de papegaai is (niet zelf gelezen, maar veel goeds over gehoord). Toch ben ik niet zo lyrisch al de schrijfster van die recensie. Ik had graag wat meer over de geschiedenis en het ontstaan van het 'cijfer' nul willen opsteken uit dit boek. Want opeens is ie er, met maar weinig uitleg hoe, alleen het waarom is redelijk vertegenwoordigd.

Verder is het een combinatie van een roman en een verhalenbundel. Aémer speelt altijd de hoofdrol, maar in verschillende periodes, van ver voor onze jaartelling tot het heden. En altijd in en rond Bagdad. En verder speelt in elk verhaal het telsteentje een belangrijke rol en wordt het geheel aan elkaar geweven in het eerste en laatste hoofdstuk, waar Aémer als archeologe in het heden figureert. Maar helaas zijn de andere verhalen steeds een beetje hetzelfde. Aémer heeft steeds dubbele liefdesrelaties, er breekt altijd oorlog uit en een van Aémers vriendjes is altijd druk in de weer met de getallen. Dat maakt het geheel af en toe wat voorspelbaar.

Al met al geen slecht boek en ik heb er wel iets van opgestoken, maar het wetenschappelijke gehalte had van mij wat hoger gemogen.

11 november 2007

De vliegeraar

Een echte hype-lezer ben ik niet, ik wacht meestal met het lezen van een bestseller totdat me duidelijk is dat het boek ook echt goed is. En van De vliegeraar van Khaled Hosseini was me al verteld het goed was, en aangrijpend. En inderdaad, een mooi en aangrijpend verhaal, dat je af en toe even naast je neer moet leggen, zoveel gebeurt er en zoveel raakt het.

Amir en Hassan groeien samen op in Kabul. Amir is de zoon van een rijk man, Hassan is een Hassara en werkt als hulpje bij Amir. En komt altijd voor Amir op. Dat lukt Amir niet altijd voor Hassan, zelfs nog erger, hij maakt het zwart. Hassan vertrekt, de oorlog breekt uit en Amir beland in Amerika. Maar het verleden laat hem niet rusten...

Af en toe ligt de moraal er in dit boek misschien iets te veel bovenop, maar het is een schitterend verhaal, dat je echt iets doet.

01 november 2007

Functie: sollicitant

Een paar maanden geleden begon ik met solliciteren. En als groentje van een universiteit en daar ook al een jaartje een baan, is de echte wereld toch nog wel vreemd. Hoe pak je dat aan, een leuke baan vinden? En wat wil ik eigenlijk? Dit boekje, Functie: sollicitant, van Geerhard Bolte heeft me daarbij wel op weg geholpen. In ieder geval op de weg van hoe het bij grote bedrijven moet. De wereld na een kleine opleiding is toch anders, aangezien op verschillende plekken waar ik orienterend kwam vaak wel een bekende tegenkwam.

Maar goed, uiteindelijk vind ik natuurlijk niets via officiële kanalen, want dat heb ik nog nooit met iets gedaan, ook al probeer ik die eerst te volgen. Uiteindelijk blijkt toch het netwerk je belangrijkste zoekmogelijkheid of wordt je vanuit dat netwerk door anderen benaderd. Zo'n netwerk dat bij mij toch al best groot was, mede dankzij die kleine studie en een actief verenigingsleven binnen die studie.

Al met al ben ik er nu uit en moeten alleen arbeidsvoorwaarden nog worden besproken. En dat gaat wel goed komen. Waar dit boekje overigens ook info over geeft. En waar verder mijn omgeving en netwerk goede raadgevers zijn.

Dus als je genoeg kanalen hebt om een leuke baan te vinden voegt dit boekje misschien niet heel veel toe. Maar als je naar een groter bedrijf wilt, met officiele procedures en geen bekenden, dan is het zeker de moeite waard dit boekje eens te lezen. Om dingen tegen te komen die je misschien al lang wist, maar nooit verkeerd zijn nog eens te horen. En verder wat slimme trucs en vragen die je vaak gesteld zullen worden..

28 oktober 2007

Weerborstels

Van A.F.Th. van der Heijden heb ik nooit meer gelezen dan de eerste paar hoofdstukken van Het leven uit een dag. Op dat moment (toen ik een jaar of 15 was) vond ik dat helemaal niks, na het lezen van Weerborstels denk ik dat het toch nog eens moet lezen. Nu kan ik me wel vinden in de stijl van Van der Heijden.

Weerborstels is het boekenweekgeschenk van 1992 en een intermezzo in de serie de Tandeloze Tijd. Maar ook los daarvan kan het gelezen worden. Inderdaad, want het is een op zichzelf staand verhaal. Robby, de zoon van fanatiek amateur-wielrenner Robert en neefje van de hoofdpersoon speelt de hoofdrol. Van vader moet hij ook gaan fietsen en dan vooral beter dan hij, steeds maar weer. Robby wil meer, en stort zich ook op de motorsport, inclusief springen. En in de auto moet het ook altijd snel gaan. En dat gaat natuurlijk niet altijd goed.

Een verhaal met een moraal, wat kan er met je gebeuren als je onbezonnen omgaat met snelheid? En goed geschreven, ik moet me vaker aan Van der Heijden wagen. Niet meteen een serie, daar ben ik niet zo goed in, maar een van z'n losstaande romans.

The life & loves of a she-devil

Wraak, en dan tot in de puntjes perfect uitgevoerd, dat is het verhaal van The life & loves of a she-devil van Fay Weldon. Een boek dat lekker wegleest. Wel wat absurd, maar tegelijkertijd ook voorstelbaar. De pijn van bedrog kan diep zitten en wraak wordt uitgelokt.

Ruth is getrouwd met Bobbo, maar een gelukkig huwelijk is het niet. Bobbo heeft een minares, Mary Fischer, schrijfster van flut-romannetjes. Ruth is een niet al te handige huisvrouw. Het huwelijk loopt stuk, Bobbo trekt in bij zijn minares. Maar zo eenvoudige komt hij niet van Ruth af nadat hij haar een 'she-devil' heeft genoemd. Indentiteitswijzigingen moeten Ruth helpen om Bobbo helemaal te vernietigen....

Zoals gezegd, een boek dat lekker wegleest. En een goed verhaal. Af en toe wat stereotiep, maar toch niet te overdreven. Het zorgt juist voor een laagje van humor op het op zich zware thema van wraak.

23 oktober 2007

Nacht

Bij sommige boeken twijfel ik of ik ze eigenlijk wel wil lezen. Zoals bij boeken over de Jodenvervolging in de 2e Wereldoorlog. Nog een keer hetzelfde verhaal, wat ik bij de geschiedenislessen al zo vaak hoorde en meerdere boeken op mijn literatuurlijst Nederlands verhaalden ervan. En toch ben ik elke keer weer blij als ik dan toch besluit om er een boek over te lezen. Je kunt het niet vaak genoeg horen, vergeten mogen we deze gebeurtenissen niet.

Deze keer las ik Nacht van Elie Wiesel. Een dun boekje, maar aangrijpend. In Sighet (Roemenië/Hongarije) geloven de Joden de geruchten over het Duitste beleid niet. Ze slaan niet op de vlucht, maar komen via een transport in Auschwitz terecht. Elie en z'n vader komen in het werkkamp terecht. En wat valt er verder te vertellen? Er is te weinig voedsel, de leiding is onbarmhartig, het verhaal is bekend. En toch grijpt het weer aan, in de persoonlijke manier waarop Elie het vertelt. Hij heeft het overleeft, maar zijn vader niet...

21 oktober 2007

Vier doden in een kring

Chaotisch en te gedetailleerd, dat is het eerste wat bij me opkomt na het lezen van Vier doden in een kring van David Lawrence. Hoewel het verhaal op een gegeven moment wel spannend wordt, snap ik niet waarom de eerste 3 doden nodig zijn, de doden in de kring hebben na een paar hoofdstukken niks meer met het verhaal te maken. En zo zijn er veel meer losse eindjes, die het verhaal alleen maar onnodig ingewikkeld maken en extra veel namen opleveren die je daarna nooit meer tegenkomt.

Het echte verhaal gaat over Stella, brigadier bij de politie, die een hele bende probeert op te rollen. Met de nodige strubbelingen met de baas, een geheime bijna-relatie, dingen net buiten het boekje om doen om resultaat te krijgen, enz. En ondertussen worden er veel moorden gepleegd.

Of het nu komt door de vertalen, of dat Lawrence echt zo bot is, dat weet ik niet, ik vermoed het eerste. Het leest best aardig weg, maar wat minder grof had best gemogen.

14 oktober 2007

Over de gekte van een vrouw

Sommige boeken koop ik alleen al vanwege de nationaliteit van de auteur. Dit was ook het geval met Over de gekte van een vrouw van Astrid Roemer, Surinaamse. Mijn interesse in Surinaamse literatuur bestaat sinds een paar jaar, sinds ik daar toen bijna 4 maanden gewoond heb voor mijn stage. Een periode die lang genoeg is om je ook echt in de cultuur en de geschiedenis te verdiepen. De geschiedenis is wat lastig, vooral omdat er een groot taboe heerst op het regime Bouterse. De literatuur is echter heel toegankelijk, want het is grotendeels gewoon in het Nederlands geschreven. Zo ook dit boek, dat ik uit de kast trok als eenvoudig, licht tussendoortje, maar dat viel tegen...

Het boek gaat over een jonge, zwarte vrouw, op zoek naar de liefde, vrienden, haar toekomst. Net getrouwd, 9 dagen, en al weer willen scheiden. Schande voor de katholieke familie. Dan ontmoet ze een Indiaanse vrouw, met wie ze een relatie krijgt. Ondertussen ziekte en dood in haar omgeving.

Inderdaad, een triest verhaal, en heel framentarisch beschreven. Dus ook niet altijd even duidelijk, helaas. Maar wel mooi, de gedachten van een vrouw in die positie, een positie die ik me niet voor kan stellen.

07 oktober 2007

HP 7: and the deathly hallows

Ook ik hoor bij de grote groep mensen die - ondertussen al weer jaren geleden - gegrepen werd door het Harry Potter virus. Niet meteen bij uitkomst wordt er door mij een boek aangeschaft, of eigenlijk, door mijn moeder. De eerste 6 delen las ik in het Nederlands, deel 7 toch maar in het Engels. En dat is nog best lastig, met al die namen.

Over de inhoud van dit boek wil ik niks verklappen, ik was ook blij dat ik nog nergens een verhaallijn tegen was gekomen. Het enige wat ik kwijt wil, is dat het me toch wat tegenviel. Niet dat ik weet hoe het anders kon, maar er stonden nog teveel verhaallijnen open om in één deel netjes af te werken. Dat had beter gekund, denk ik.

01 oktober 2007

Lights out

Soms vind je op boekenmarkten zomaar een goedkoop boekje dat dan opeens toch een aardige detective blijkt: Lights out van L.T. Fawkes. En deze keer geen chicklit maar 'a working man's mystery' en van een duidelijk hoger niveau dan Janet Evanovich. Maar misschien moet ik het niet vergelijken...

Het verhaal gaat over Terry en een groep vrienden. Hij is timmerman en is een café aan het opknappen. Daarnaast werkt hij 's avonds als koerier in een pizza-restaurant. En dan raakt zijn ex-vrouw betrokken bij een moord. In een eerder deel van deze reeks hebben Terry en z'n maten al eerder een moord opgelost, tenminste dat denk ik na dit verhaal. En hier is het weer zover, hoewel de politie daar niet heel erg blij mee is. Maar ja, ook een aantal agenten horen tot zijn vriendenkring.

Een aardig opgezette detective met de nodige humor en een realistisch verhaal, en de mannen laten het werk niet liggen. Binnen een paar weken staat er een prachtig nieuw restaurant.

23 september 2007

Vang me als ik val

Hoewel ik niet direct fan van Nicci French ben, heb ik toch al wel een aantal van hun thrillers gelezen. Alleen weet ik nooit welke... Alleen weet ik dat het lang geleden is, dus hun laatste 2 à 3 zeker niet. En toen stonden ze een maand geleden zomaar boeken van hen uit te delen op Utrecht CS en stond ik zomaar met Vang me als ik val in mijn handen. Een prima boek voor mee in het vliegtuig.

En een paar dagen later was het uit, toch weer meeslepend. Holly Kraus is heeft een nogal ruig leven. Maar nu wel heel erg ruig. Ligt dat echt alleen maar aan haarzelf? Is ze echt alleen maar manisch depressief? Of zit er meer achter? Schulden, slippertje, mensen die achter haar aanzitten. Maar krijgen die haar te pakken of was het een ander? Beetje een chaotisch verhaal waarbij ook de ware vriendschap tussen Holly en haar hartsvriendin en partner in het bedrijf mooi wordt beschreven.

Alleen niet hun beste boek, denk ik, voor zover ik me de anderen kan herinneren (ik vergeet altijd erg snel hoe een boek afloopt...). En toch, als de gelegenheid zich voordoet zal ik waarschijnlijk wel weer eens iets van ze lezen.

16 september 2007

Everything is illuminated

Al lange tijd wilde ik Everything is illuminated van Jonathan Safran Foer lezen. Eindelijk kwam ik er dan nu aan toe. En het is weer een mooi boek van Foer. En opnieuw af en toe een beetje vaag. Verschillende verhaallijnen die pas verder in het boek een geheel vormen.

Het verhaal gaat over Jonathan zelf, op reis naar de Oekraine, op zoek naar verhalen over zijn grootvader. Maar hij spreekt geen Oekrains, de jonge Alexander is zijn gids, samen met diens grootvader. Hoewel ze uit Odessa komen en ze naar het vroegere Trachimbrod in het noorden van het land willen.

De stijl waarin het verhaal verteld wordt is het meest bijzondere aan het boek: door middel van een boek dat door Jonathan wordt geschreven over het verleden van zijn familie, een boek dat Alex schrijft over de reis (in soms wat lastig Engels) en de brieven van Alex aan Jonathan. Aan het begin wat onsamenhangende verhalen, wat ook zo leek in Extremely loud and incredibly close, aan het eind een samenhangend verhaal. Waarvan we de afloop echter nooit helemaal zullen weten.

Geen verhaal voor even tussendoor, want de belevenissen zijn aangrijpend en de structuur ingewikkeld, maar een boek dat je gelezen moet hebben!

04 september 2007

Onder professoren

W.F. Hermans is een schrijver die ik al lange tijd kan waarderen: mooi taalgebruik, boeken die een mysterie bij je achterlaten, andere onderwerpen dan het 'gemiddelde boek'. Toch laat Onder professoren een dubbel gevoel bij me achter. Het is goed geschreven en ik kan me bij het boek wat voorstellen. Maar ook komt Groningen er wel erg slecht vanaf, en als echte Groninger ben ik het toch niet met alles eens...

Professor Dingelam wint de Nobelprijs voor de Scheikunde voor de 3e witmaker (met interssante bijwerkingen). In zijn omgeving is de waardering alleen wat merkwaardig: zijn vrouw Gré vraagt alleen naar de hoeveelheid geld, zijn baas doet net alsof het door hem komt wat in de laatste plaats het geval is en de president-curator doet alle mogelijke moeite om toch nog iets over deze hoogleraar te weten te komen die al 20 jaar op de universiteit werkt maar die hij niet kent. Ondertussen plannen de studenten een bezetting van het scheikundelab, wat overigens niets met Dinglam te maken heeft maar met een flauw stukje in de krant van diens baas Tamstra. En natuurlijk willen de studenten meer geld en minder te doen...

Die laatste zin klinkt misschien wat vreemd uit mijn mond, aangezien ik zelf een jaar geleden ook tot de groep studenten behoorde, maar dit gedrag was mij toch vreemd, daar heb ik me altijd aan geergerd. Niet dat het in het echte leven zo overtrokken is als in dit boek. Aangezien ik ondertussen een jaartje op een universiteit, overigens niet de Groningse, werk, ken ik het wereldje een beetje. Dat er discussie bestaat tussen hoogleraren, ook over posities, dat zal ik niet ontkennen, maar waar ik werk is het niet zo erg als in dit boek. En het gedrag van de Groningers, ook niet helemaal waar, hoewel ze misschien wel wat stug kunnen zijn.

Toch een goed boek, met een kern van waarheid en de stijl die ik van Hermans ken en die er voor zorgt dat ik weer meer van hem wil lezen.

26 augustus 2007

Geheugenfout

Alweer even geleden, de laatste update. En ik was niet eens op vakantie. Gewoon geen tijd voor een boek, zelfs niet voor Geheugenfout van Dean Koontz, terwijl die spannend genoeg was om niet weg te wilen leggen. Dat heb ik dit weekend dus ook maar niet gedaan en hem vandaag eindelijk uit gelezen.

Al wel vaker is hier gebleken dat ik niet echt een hele grote thriller-fan ben. En dat ik hoge eisen stel aan de schrijfstijl van een boek. Het begin van deze thriller was dan ook even voorbijten. Volgens mij kon het af en toe wel wat korter, sneller. Voor mij hoeft niet elk detail te worden uitgelegd, er moet iets te raden over blijven. En ik zag vaak al ver van te voren aankomen wat er ging gebeuren. Hoewel ik moet toegeven...., niet altijd.

Martie en Dusty spelen de hoofdrol in dit boek. Een jong stel, gelukkig met elkaar, maar veel mensen in hun omgeving hebben psychische problemen. Gelukkig bieden Dusty en Martie hun een helpende hand. Maar dan gaat er iets mis bij Martie. En na een vreemde ervaring met zijn broer Skeet denkt Dusty dat er meer achter zit. Alleen wat? Er lijkt wel door iemand met hun geheugen geknoeid te worden en misschien zelfs wel met meer....

Toch wel een spannende thriller, alleen zijn de gebeurtenissen zo vreemd dat ze me geen schrik of nachtmerries aanjoegen. Hoewel ik niet ontken dat er waarschijnlijk meer kan op het gebied van psychologie dan dat ik denk, de gebeurtenissen uit dit boek gaan toch wel erg ver.

12 augustus 2007

A spot of bother

Met The curious incident of the dog in the night-time had Mark Haddon me al overtuigd. Bij herlezing zal ik het hier zeker beschrijven. De afgelopen week las ik zijn twee boek: A spot of bother. Een geweldig passende titel, die in het Nederlands helaas verloren gaat in Een akkefietje. Opnieuw een hoofdpersoon met psychische problemen, maar daar houdt de overeenkomst tussen beide boeken wel mee op.

George gaat met pensioen en ontdekt in de winkel een rare plek op z'n dij. Volgens de dokter exzeem, volgens zichzelf kanker. En hij raakt in paniek en lijkt langzamerhand de weg kwijt te raken. En dan is er nog zijn familie: z'n dochter Katie gaat hertrouwen (of toch niet?) met Ray, die hij en z'n vrouw Jean niet echt mogen. Jean heeft een minnaar en z'n zoon Jamie is homoseksueel, ook iets wat hij niet echt aankan.

En ondanks al deze problemen is het geen zwaar boek, terwijl de gebeurtenissen daar wel
aanleiding toe geven. Maar Haddon weet genoeg (zwarte) humor in te brengen. En we zien het verhaal uit verschillende perspectieven. George is dan weliswaar de hoofdpersonen, elk hoofdstuk wordt vanuit het perspectief van een ander familielid verteld. Erg boeiend en bevredigend voor de nieuwsgierige lezer, die ook graag ziet wat de anderen denken van een situatie.

Nog steeds ben ik overtuigd van de kwaliteiten van Haddon en wacht nu al op zijn volgende boek!

11 augustus 2007

Meer grenzeloos leedvermaak

Hilarische reisverhalen, dat is de ondertitel van Meer grenzeloos leedvermaak. Laat ik dat maar overdreven noemen, hooguit een paar, de rest kabelt rustig voort. Best aardig om te lezen, een paar verhalen per keer en te bedenken dat je eigen vakantie heerlijk relaxed was in vergelijking met de meeste verhalen.

En voor lezen in de auto, waar ik eigenlijk niet erg goed tegen kan, prima geschikt, aangezien de verhalen maar 2, hooguit 3, pagina's lang zijn. En geschreven door verschillende mensen, dus veel stijlen en veel verschillende belevenissen.

06 augustus 2007

Bezonken rood

Van Jeroen Brouwers wilde ik al een tijdje iets lezen, helemaal nadat Giphart hem zo opgehemeld had in Giph. Niet dat dat nou een meesterwerk was, maar ik was wel benieuwd wat er zo goed was aan Brouwers. En zo kocht ik gisteren in Deventer Bezonken rood, een boek dat al half uit was toen ik weer thuis was.

Een fijne schrijftstijl, leest vlot, alleen af en toe wat van de hak-op-de-tak. En goede keus dus, er zal meer van hem gelezen gaan worden.

Het onderwerp van dit boek vind ik wel wat lastiger: het overlijden van zijn moeder, waar hij niet veel mee lijkt te hebben. Maar dat valt ook te verklaren, nadat ze uit het Jappenkamp komen wordt Jeroen opnieuw onder toezicht geplaatst, alleen nu van het klooster. En ik kan me voorstellen dat je, als je zo jong bent, veel gelijkenissen trekt met het Jappenkamp.
Trouwens nog zo'n onderwerp waar ik niet veel vanaf weet. Interessant om eens over te lezen, Nederlands-Indië is nogal onderbelicht gebleven in mijn verder uitgebreide geschiedenislessen over WO-II op de basisschool.

05 augustus 2007

Boetekleed

Van Ian McEwan las ik eerder al eens Amsterdam, dat ik toen erg goed vond en waarschijnlijk binnenkort wel eens ga herlezen, want ik ben er veel van vergeten. Mij werd namelijk verteld dat dat zijn minste werk was. Werk aan de winkel dus: meer van hem lezen. Het werd Boetekleed (Atonement).

Het eerste deel van dit boek kabbelde langzaam voort, er gebeurde eigenlijk niet zo veel: Briony (13 jaar) wil met haar nichtjes en neefjes die komen een toneelstuk opvoeren dat ze zelf geschreven heeft, wat uiteindelijk niet lukt. Haar zus Cecilia staat op het punt een relatie te krijgen met Robbie, de zoon van de werktster. Maar dan wordt nichtje Lola verkracht en wijs Briony wel de juiste schuldige aan? Daar gaat het boek eigenlijk over, maar dan ben je al 200 pagina's verder. Ik vond de aanloop duidelijk te lang...

Maar het thema wordt wel mooi uitgewerkt, het 2e deel leest al beter, hoewel het gedeelte over oorlog van mij ook wat korter had gemogen. Alleen het laatste gedeelte, waar Briony verpleegster is, lijkt voor mij de juiste lengte te hebben.

De schrijftstijl is echter wel heerlijk, dus het boek daarom goed leesbaar. McEwan zal dus nog steeds op mijn lijstje van schrijvers blijven staan waar ik meer van wil lezen.

04 augustus 2007

Reus

Kort geleden las ik Slaap van Annelies Verbeke. Hoewel ik niet meteen overtuigd was en het verhaal wat vaag vond, kocht ik toch laatst in een aanbieding haar tweede boek: Reus. Opnieuw een redelijk vaag boek, met een wat onwaarschijnlijke verhaallijn.

Hannah en Kim, twee zussen, missen iets in hun leven: hun moeder. Op een gegeven moment is die er vandoor gegaan. Hoewel beiden gelukkig getrouwd zijn, is dit niet hun geluk. Kim blijkt zwanger van een minnaar en Hannah heeft een merkwaardige, al dan niet echt bestaande, achtervolger. Zo vluchten ze uit hun leven, op zoek naar hun moeder, ergens in Australië, een bizarre tocht...

Voor mij toch allemaal iets te vaag, misschien kan ik het in de toekomst bij herlezing beter waarderen.

27 juli 2007

De wandelaar

Van Adriaan van Dis had ik nog nooit wat geleden, al wel stond hij lange tijd op m'n lijstje van auteurs die ik nog wilde lezen. En hoewel Indische duinen waarschijnlijk een logischer keuze was geweest (dat komt nog wel es, die staat bij m'n ouders in de kast), las ik De wandelaar, zijn nieuwste roman, waarover ik al het een en andere gelezen en gehoord had.

De stijl van Van Dis maakte indruk bij me, mooie zinnen, gedetailleerde omschrijvingen, allemaal goed genoeg om zelfs een verhaal als dit, waar vrij weinig echt in gebeurd, te beschrijven. Alleen vermoed ik dat het boek me meer doet als ik wat ouder ben, over zo'n 30 jaar. Want nu kan ik me nog niet zo goed verplaatsen in een wat oudere man die op zoek is naar zichzelf.

Want dat is de hoofdpersoon, Mulder. Tijdens een brand in een kraakpand in een Parijse achterstandswijk komt er een hond voor z'n voeten terecht die hem blijft volgen en vervolgens meesleept en hem de andere kant van de wereld laat zien. De armoede, in plaats van de rijkdom die hij kent. En Mulder gaat nadenken en de wereld anders bekijken, hij helpt de anderen, maakt meer deel uit van het leven in de wijk dan daarvoor, allemaal door de hond.

Een mooi thema, en goed uitgewerkt, maar ik ben er nog iets te jong voor....

18 juli 2007

Wulfers en de zaak van de karaktermoord

Baantjer, dat is het eerste wat ik dacht bij het luisteren naar Wulfers en de zaak van de karaktermoord van Dick van den Heuvel. Het speelt op bureau Warmoestraat in Amsterdam en zelfs Louie staat achter de bar. Niet dat Wulfers daar altijd komt, maar toch...

Alleen is Wulfers geen rechercheur maar politiepastor, een religieus tintje dus. Maar veel verder dan de pastor gaat het ook niet. In deze aflevering gaat het over een oud politieman die verhalen schrijft over fictieve moorden in Amsterdam (opnieuw een soort Baantjer), maar waren die wel zo fictief....? En waarom wordt hij vermoord? En door wie?

Al me al een best aardige roman, à la een aflevering kijken van Baantjer (heb de boeken nooit gelezen). Niet heel bijzonder, maar prima tijdverdrijf.

16 juli 2007

Stand-in (2)

Gisteren schreef ik een post over Stand-in, vandaag las ik op Boekennieuws dat niet Sieger Sloot het schreef maar Ernest van der Kwast. Sieger Sloot was slechts de Stand-in...

Bij ieder ander boek zou ik het belachelijk gevonden hebben, bij dit boek past het, de mix van feit en fictie wordt nog verder doorgevoerd, de schrijver heeft de hoofspersoon uit zijn boek nodig en laat de deze stand-in zijn boek schrijven. Briljante stunt!

Maar ik ben wel blij dat ik dit achteraf hoor en niet voordat ik het boek las.

15 juli 2007

Stand-in

Na het eerste hoofdstuk twijfelde ik even Stand-in van Sieger Sloot, een beetje vaag. Maar al snel werd het beter en moest ik regelmatig lachen om de gortdroge humor, het onbelangrijke van het belangrijke scheiden, maar dan net andersom als normaal. Over de vloeiende vermenging van fictie van hoofdpersoon Andreas Mahlknecht die als stand-in voor schrijvers die zelf geen zin hebben in presentaties door het leven gaat. Tot 2/3 van het boek, dan wordt het me toch een beetje te veel van het goede, te ver gezocht, te veel thema's.

De vermeninging van feit en fictie is goed uitgewerkt en Sloot steekt zelfs zelf de draak ermee aan het einde van het boek. En ook het beschrijven van de literaire wereld klinkt nog aannemelijk, hooguit ietwat overtrokken. Maar een heel slechte jeugd, verminkte geslachtsdelen, terrorisme naar aanleiding van een boek, thema's die er stuk voor stuk toe doen, maar niet in een hoofdpersoon in een boek. Ze voegen niets toe, doen eerder afbreuk van het verhaal. En dat is jammer, want het verhaal op zich is goed, de stijl ook en deze onderwerpen hadden prima kunnen blijven liggen voor een opvolger van deze debuutroman.

En wat ik me vanaf het begin afvroeg, waarom situeert een Nederlandse auteur zijn roman in Duitsland, terwijl het evengoed in Nederland had kunnen spelen, het enige verschil zijn de namen...

13 juli 2007

The broker

Al enige tijd stond ie op m'n plank, al meerdere keren in m'n handen gehad, The broker van John Grisham, maar de verwijzing naar de CIA op de achterkant deed hem me steeds weer terugzetten. Ik heb er niks mee en ik snap er niks van: de werkwijze van de CIA en de FBI in Amerikaanse series en thrillers.

Gelukkig toch maar es van de plank gepakt, want ik vond het een heerlijke thriller: spannend, beetje juridisch, goede verhaallijn. Alleen jammer dat de reden van de vlucht van de hoofdpersoon, Joel (alias Marco), een satellietsysteem betreft wat in werkelijkheid nooit zou kunnen bestaan. De natuurkunde zorgt er nou eenmaal voor dat je niet alleen maar banen over China en Israel kunt trekken, maar dan de hele wereld op de koop toe moet nemen. Gelukkig geeft Grisham achterin toe dat hij van dit onderwerp geen verstand heeft.

Joel krijgt op de laatste dag van het termijn van persident Morgan gratie, maar moet wel op de vlucht. Het idee komt nl van de CIA, die meer over hem weet en graag wil weten wie hem als eerste te pakken krijgt: Israel, China of Rusland? Maar dat kan niet op eigen grond en Joel belandt in Italie, waar hij taal en gewoontes moet leren (handig, meteen een kleine cursus Italiaans, goed voor tijdens de vakantie). En natuurlijk wordt ie in de gaten gehouden, maar gelukkig is ie zelf ook niet al te dom.

Wat ik vooral mooi vond is dat je sympathie hebt voor Joel, omdat je weet wat de motivatie van zijn gratie is. Aan de andere kant, hij was niet voor niks tot 20 jaar cel veroordeeld. En toch, dat gun je hem niet.

Na dit boek ben ik overtuigd van Grisham, een nieuwe (voor mij dan) thrillerschrijver ontdekt!

08 juli 2007

Tortilla Flat

Wat ik precies moest verwachten bij John Steinbeck wist ik niet, maar niet hetgeen ik in Tortilla Flat las. Niet dat het geen goed boek was, maar veel minder serieus dan ik had verwacht. Maar misschien is het het verkeerde beeld dat ik heb van Nobelprijswinnaars of is Tortilla Flat gewoon een atypisch boek van Steinbeck.

Het boek deed me nog het meest denken aan een jongensboek, vol avonturen, maar dan voor volwassenen, alleen al vanwege de grote hoeveelheid wijn die er gedronken wordt en de ondoorgrondelijk, niet kloppende logica van de hoofdpersonen waar toch geen speld tussen te krijgen is. En daar moest ik toch regelmatig om lachen.

Het verhaal gaat over Danny en zijn vrienden tijdens de Grote Depressie in de jaren 30. Danny erft een huis en voor het eerst hoeven ze niet meer op straat te leven. Maar aan werken hebben ze een broertje dood, geld en eten wordt op slinkse wijze verkregen. Maar nooit op zo'n manier dat je de vrienden een stel boeven vind, medelijden wekten ze meer op.

Dit boek heeft wel mijn nieuwsgierigheid naar Steinbeck vergroot. Maar eens op zoek naar wat boeken van hem...

02 juli 2007

Mijn woestijn

Een relatief nieuw concept van de Libelle (schrik niet, die lees ik zo goed als nooit), het Book-azine, een roman in de vorm van een tijdschrift voor een lage prijs. Het rijtje boeken dat ze ondertussen zo hebben uitgegeven is niet dusdanig sterk dat ik meteen maar een abonnement heb genomen, maar er zitten wel wel wat nummers tussen waarbij romans worden uitgegeven die ik voor de normale prijs niet zou kopen, maar nu wel de moeite waard vind. Eén daarvan in Mijn woestijn van Waris Dirie.

En ik ben blij dat ik het gelezen heb. Niet altijd doet de schrijfstijl ertoe, soms is het verhaal genoeg. Indrukwekkend, ongelovelijk, hoewel het me bekend was, aandoenlijk. Waris schrijft in dit boek haar autobiografie, van haar leven in Somallë, haar vlucht en haar leven in het Westen. Belangrijk daarbij is de rol die de vrouwenbesnijdenis in haar cultuur speelt, als jong meisje wil je niets liever, want dan wordt je een echte vrouw. Pas buiten het land wordt duidelijk dat het niet normaal is, en zelfs levensgevaarlijk.
Ik heb bewondering voor haar openheid hierover, wat ze heeft meegemaakt en hoe ze er mee omging en er langzamerhand achterkwam dat het niet normaal is. En hier ook hulp voor heeft gezocht.

Ook de rest van het leven van Waris is indrukwekkend: van normade, hulp in huishouding van familie, het geluk hebben een oom te hebben die ambassadeur is in Londen en na jaren hard werken ontdekt worden als fotomodel. En na dit geluk ook beseffen dat het geluk is, en je vervolgens inzetten voor de rechten van de Afrikaanse vrouw. Zeer de moeite waard om te lezen!

30 juni 2007

Kroniek van een aangekondigde dood

Een echte Gabriel García Márquez: Kroniek van een aangekondigde dood. Meteen waren mijn gedachten weer terug bij Honderd jaar eenzaamheid. Dezelfde mysterieuze, geladen sfeer. Dezelfde mooie schrijfstijl. En surrealistisch.

Het draait allemaal om de moord op Santiago Nasar, de moord waarvan de hele stad op de hoogte was, behalve hij zelf (tot dat het te laat was), want iedereen dacht dat een ander het hem wel zou vertellen. En er was helemaal geen reden voor om hem te vermoorden, eerwraak op de verkeerde! En verder is het een ongelukkige samenloop van omstandigheden en mensen die net de verkeerde dingen doen op het verkeerde moment, zodat Santiago het inderdaad niet overleeft.

Bij de uitgave die ik las zat Het verhaal van het verhaal toegevoegd, oftewel, waar komt het vandaan. En deels zit er iets waargebeurds is, ben ik nu achter. Ik weet alleen niet of ik dat wil geloven, hoewel de echte wereld, zoals in dit boek ook al een keer werd aangehaald, vaak vreemder is dan we zelf kunnen verzinnen.

29 juni 2007

Duijkers Dossier

Eerder schreef ik hier al over de luisterboeken van de KRO. De eerste heb ik nu geluisterd, Duijkers Dossier van John Brosens. Aan het begin moest ik even wennen aan het sterke zuidelijk accent (tsja, ik blijf nou eenmaal een Groninger), maar het past prima bij het verhaal dat zich in Zeeland afspeelt.

En het is een klassieke thriller/detective: 2 moorden, die door elkaar aan het licht komen, maar hebben ze ook met elkaar te maken? En de pers, loopt die de politie in de weg of helpt ze een handje? Was het een echt een ongeluk? Was het zelfmoord? Is het slachtoffer echt zo onschuldig als dat hij lijkt?

En daar doorheen verweven het persoonlijke verhaal van de belangrijkste speurders.
Dus misschien geen meesterlijke literatuur, maar een heerlijk verhaal om naar te luisteren terwijl je boterhammen smeert en je bakje muesli leeg eet.

27 juni 2007

The shadow of the wind

Literatuur en spanning, met een mysterieus tintje, in één boek: The shadow of the wind van Carlos Ruiz Zafón. Een bestseller die terecht een bestseller werd. Goed geschreven en het verhaal houdt tijdend het lezen mogelijkheden om zelf mee te denken over wat er nou precies aan de hand is. En dat wil je vanaf het begin weten, waarom is het boek dat Daniel uit de 'Begraafplaats van Vergeten Boeken' haalt zo bijzonder en waarom zit iedereen er achter aan?

En daar kom je pas in de loop van het verhaal achter, speurend door het Barcelona van de jaren 50. En het lijkt echt een klassiek boek, terwijl het nog maar een paar jaar oud is. Deels waarschijnlijk veroorzaakt door de sfeer van oude boekhandels (waar ik overigens ook in het echte leven van kan genieten) en oude, (bijna) leegstaande gebouwen. En de altijd rondwandelende politie en tijdrovend treinreizen naar Parijs. Het speelt zich echt in het verleden af.

En tijdens de speurtocht leren we steeds meer mensen kennen en komen we meer te weten over de mysterieuze schrijver, Julián Carax, die het boek dat Daniel leest, schreef.

20 juni 2007

Afgunst

Nog even een stukje lezen, 's avonds tegen elven, dan rustig gaan slapen. Dat dacht ik een paar dagen terug bij het lezen van Afgunst van Saskia Noort, het geschenk dat je deze maand krijgt vanwege de maand van het spannende boek. Al snel zag ik dat ik het in een uurtje uit zou kunnen lezen, dus dat deed ik. En hoewel ik weet dat ik geen spannende films moet kijken 's avonds laat, had ik nog nooit een nachtmerrie gehad van een boek. Tot die avond...

Al tijdens het lezen merkte ik dat het waarschijnlijk wel eens mis zou kunnen gaan 's nachts. Ik voeld me al misselijk bij de beschrijven van wat ontvoerder Ernst met zijn ex Susan deed. En hoewel Susan m'n type niet is, ik was bezorgd om haar. Een spannend boek, goed omdat je zowel de gedachten van Ernst als van Susan ziet. En door de geringe dikte niet vervelend, wat bij Saskia Noort nog wel eens wil gebeuren, heb ik gelezen. Maar hier dus niet. Dit is een sterk verhaal, alleen wel wat voorspelbaar.


Over het algemeen weet ik niet zo goed wat ik met het genre thriller moet. Ik kan er erg van genieten, maar het lijkt steeds weer 'meer van hetzelfde'. Of lees ik de verkeerden, omdat ik alleen de aanbiedingen koop? Vandaag wel de Thrillergids 2007 van Vrij Nederland gekocht. Hopelijk wordt me daarmee wat duidelijk wat goed is en wat niet. Hoewel ik al zag dat de Da Vinci Code 5 sterren kreeg, geen goed voorteken... Suggesties zijn dus welkom.

18 juni 2007

Radioverhalen en luisterboeken

Luisteren naar voorgelezen verhalen, nieuw is het niet, als kind had ik al de Luistersprookjes: cassetebandjes plus een boek, en een pingeltje als je de bladzijde moest omslaan. Maar op een gegeven moment wordt je er te oud voor en pak je alleen de boeken nog uit de kast. Maar opeens komt het weer terug in je leven, zoals in het bestaan van de luisterboeken.

Toen het luisterboek opkwam, snapte ik daar weinig van, zelf lezen is toch veel fijner? Ondertussen begin ik het een beetje te begrijpen. Best handig, een CD als je in de auto zit, denk ik, ik kan niet rijden... Zelf een luisterboek kopen kan ik me nog niet voorstellen, maar als ik zomaar kan downloaden wil ik dat soort dingen best eens proberen, zowel als verhaal als als boek.

Eerst de verhalen. In mijn I-tunes staat al een geruime tijd de podcast van Radioboeken, een initiatief van het Vlaamse radioprogramma de Buren en ondertussen ook door de VPRO uitgezonden. Het zijn korte verhalen, van verschillende Vlaamse en Nederlandse auteurs, die niet op papier verschijnen. Hoewel korte verhalen niet echt mijn genre zijn, ben ik toch al wat boeiende verhalen tegengekomen.

En dan is er het echte luisterboek. De KRO heeft zijn Detective maand en het is nu de maand van het spannende boek. Daarom heeft de KRO besloten om de hele maand lang elke week een luisterboek beschikbaar te stellen. Een goede mogelijkheid om het eens te proberen. Op m'n mp3-speler luister ik nou tijdens m'n ontbijt, de afwas (en allerlei andere momenten waar een verhaal luisteren prima gaat, maar een boek lezen niet) naar Duijkers Dossiers van John Brosens. Prettig om naar te luisteren en spannend. Binnenkort zal ik vast nog op dit boek terugkomen.

Ik kan me niet voorstellen dat een luisterboek ooit het echt boek gaat vervangen, voor mij in ieder geval niet. Ik namelijk niet stil zitten en naar een verhaal luisteren, dan heb ik liever een boek in m'n handen. Maar een mooie aanvulling is het wel.

17 juni 2007

De zevende hemel

Ongeloofwaardig blijven ze, de thrillers over premiejaagster Stephanie Plum van Janet Evanovich. Deze keer las ik De zevende hemel en heel veel verschild het verhaal niet van Het achtste wonder, die ik hier eerder beschreef. Trouwens, de titels van deze reeks betekenen ook weinig, alleen dat het nummer van de reeks erin wordt verwerkt.

Opnieuw moet Stephanie iemand opbrengen, deze keer een oude man (Eddie DeCooch), die steeds maar weer weet te ontsnappen, maar af en toe ook persoonlijke gesprekken met haar aangaat. En aangezien Eddie de oma van Stephanie wel mag en weet hoeveel die twee van elkaar houden, kan hij haar mooi ontvoeren. Niet dat oma dat erg vindt, die is wel in voor wat avontuur.

En verder wordt het verhaal bevolkt door wat vage vrienden van Stephanie, die ook op onhanide manier btrokken raken bij het opbrengen van Eddie. Al met al af en toe best een beetje spannend, maar verder vooral grappig en vooral onvoorstelbaar. En toch blijft het prima leesvoer, voor zo af en toe....

11 juni 2007

Saramaccaanse vertellingen

De Saramaccaanse vertellingen uit het gelijknamige boek van Loes Trustfull-Woodruff zijn een combinatie van geschiedenis, volksverhalen en sprookjes. Alle verhalen zijn verteld door Saramacaners in Suriname, woonachtig in het binnenland. De meeste verhalen worden al generaties lang doorgegeven.

Het is een leuk boekje. Niet alle verhalen zijn boeiend en ik heb niet zoveel met winti, maar toch leuk om het te lezen. Hun levenswijze wordt voor mij zo wel weer iets duidelijker. En het boekje wisselt wat meer 'documentaire-achtige' verhalen netjes af met fictie, een mooie balans. En meestal slechts enkele pagina's, goed voor tussendoor.

Voor mensen die geïnteresseerd zijn in de Surinaamse culturen zeker interessant. Ik denk alleen niet dat het in Nederland te koop is...

10 juni 2007

Peter Pan

Hoewel ik dacht dat ik vroeger de film Peter Pan wel gezien had, dan heb ik me die óf verkeerd herinnerd óf het is geen precieze weergave van het boek van J.M. Barrie óf ik ken alleen de trailer. In ieder geval wil ik hem binnenkort wel (weer) eens kijken, nu ik het boek gelezen heb. Een kinderboek van zo'n honderd jaar uit. En dat straalt het ook wel uit, af en toe wat betuttelend en een soms irritante alwetende verteller. En het willen hebben van een gezin voor een jong meisje, wel heel erg volgens het rolmodel.

Ik dacht dat Peter Pan een aardige jongen was en de kinderen alleen in een droom een nachtje meenam, maar eigenlijk vond ik Peter een irritante, arrogante jongen en de kinderen werden zelfs ontvoerd. Een minder vrolijk kinderboek dan ik verwacht had. Hoewel, de avonturen op Never-Never-land zijn natuurlijk geweldig, jongetjes die blij zijn dat ze eindelijk een moeder hebben in Wendy, die eigenlijk net zo oud is als zij, en uiteindelijk kapitein Hook wordt natuurlijk verslagen.

De reis van de lege flessen

Hoe is het om als vluchteling in een land met totaal andere normen en waarden terecht te komen en ook de mensen niet te kunnen verstaan? Dat is te het onderwerp van De reis van de lege flessen van Kader Abdolah. Een mooi geschreven boek, met veel korte zinnen en wisselend verhaal per alinea, het thuisland en het buitenland worden daarin met elkaar vergeleken.

Bofazl is gevlucht en woont nu in een dorpje aan de IJssel, met z'n vrouw en kind, maar die komen alleen zijdelings in het verhaal voor, vooral omdat zij al beter Nederlands spreken dan Bofazl. Tussen Bofazl en buurman René ontstaat een vriendschap, allebei liggen ze een beetje buiten de maatschappij. René is homoseksueel, leeft van een uitkering, drinkt, en dus eigenlijk alles wat in het vaderland van Bofazl wordt verafschuwd. Dat wordt ook pijnlijk duidelijk als Bofazls moeder een tijdje op vakantie langskomt.

Uiteindelijk is het boek over een vluchteling die hard werkt om bij de maatschappij te horen, maar toch een einzelgänger blijft, ook in z'n gezin. En ik vermoed dat dit bij veel vluchtelingen het geval is, helaas.

De Volkskrant-uitgave die ik van dit boek heb, is aangevuld met 4 verhalen uit eerder bundels van Abdolah, met hetzelfde thema. Abdolah zoekt vooral naar overeenkomsten en verschillen tussen vaderland en tegenwoordig thuisland. Daarvoor laat hij meerdere keren een familielid uit het vaderland overkomen. Goed idee, maar als je dat in 5 verhalen 3 keer tegenkomt wel een beetje voorspelbaar. Maar daarbij blijft het een goede schrijver. En aangezien Het huis van de moskee nummer 2 staat op beste Nederlandse boeken ooit, vermoed ik dat ik dat nog wel eens ga lezen.

03 juni 2007

The lost boy

Na deel 1, A child called 'it', heb ik nu deel 2, The lost boy, van de trilogie van Dave Pelzer gelezen. En zoals ik een maand geleden al voorspelde, deel 3 zal ik waarschijnlijk nooit lezen, of ik moet het al toevallig tegenkomen. Maar wat mij betreft is het verhaal nu wel af.

Deel 1 ging over het leven van David als kind, zwaar mishandeld door zijn moeder. Deel 2 gaat verder met zijn tienerjaren, doorgebracht in verschillende pleeggezinnen. Waar David het moeilijk heeft zich aan te passen aan het normale leven. En in een tijd waarin pleegkinderen nog werden uitgesloten in de maatschappij. Van een leien dakje gaat het leven voor David dus niet. Problemen, jeugddetentie, weer een nieuw, tijdelijk pleeggezin. Maar toch weet hij zich er door heen te vechten. Komt voor zichzelf op en heeft de discipline om al jong aan zijn toekomst te denken door te gaan werken en weet bij de luchtmacht te komen, waar deel 3 over gaat.

Het verhaal van David maakte voor mij veel duidelijk over pleeggezinnen. Een kind wordt van hot naar her gesleept, en krijgt het daarbij moeilijk om te hechten. Maar toch is David positief, nog langer bij zijn echte moeder zal waarschijnlijk z'n dood hebben betekend...

Het proces

Een verontrustend boek, waarbij aan het eind nog niet duidelijk is wat er precies aan de hand is: Het proces van Franz Kafka. Door wie wordt K. vervolgd? Waarvoor wordt K. vervolgd? Dat wordt niet duidelijk, maar wel dat het zo is en dat het geen makkelijk proces is.

De sfeer in het boek is geheimzinning. Het verhaal is absurdistisch. Het deed me denken aan de Kellner en de levenden van Simon Vestdijk. Ook daar is sprake van een oordeel. En bij Vestdijk is dat oordeel nog duidelijk aan God toe te schrijven, bij Kafka zou het kunnen, maar het kan ook een geheime wereldlijke macht zijn. En misschien is dat wel het verontrustende. Stel dat het zou kunnen, dat je zomaar wordt gearessteerd en je niet te weten komt waarom. Waardoor je je dus niet kan verdedigen. En tegen wie? En het ergste, voordat je gearresteerd werd, wist je niet eens van het bestaan van dergelijke instantie. Maar tijdens het proces, blijken er wel heel veel mensen bij betrokken te zijn.

Hoewel het verhaal nogal afstandelijk is geschreven, is het meeslepend. De stijl van Kafka sprak me erg aan. Mooie zinnen, ingewikkelde maar kloppende redeneringen, onbegrijpelijk verhaal en toch meeslepend. Ik dus nog wel eens wat meer van Kafka lezen, maar weet niet veel over hem. Goede suggesties voor ander goed werk van hem zijn dus meer dan welkom!

29 mei 2007

Giph

Ik kan me nog goed herinneren dat m'n moeder verbaasd was dat er een boek van Joost Zwagerman tussen de Lijsters zat, dat was toch geen literatuur? Daar moet ik altijd aan denken als ik iets van hem lees of van Ronald Giphart, op de een of andere manier horen die bij elkaar. En dat blijkt ook te kloppen las ik in Giph, Zwagerman was Gipharts voorbeeld. En om bij de eerste vraag terug te komen, ik vraag het me ook wel eens af. En ik kan het ook niet beoordelen. Want Giph is ongeveer een en al seks en toch ook niet. Het is ook schrijven over de literatuur. En mooie zinnen. Maar zijn dat criteria voor literatuur?

Giph is de hoofdpersoon van het gelijknamige boek. Ooit begonnen aan een studie Nederlands, niet van plan het af te maken en met z'n huisgenoten Monk en Thijm een typische verenigingsstudent. Althans, zoals ik me die voorstel en die ik bewust niet wilde worden. En het gebral en gedrag van Giph en consorten is ook een van de redenen dat ik nog steeds blij ben dat ik besloot geen lid te worden van een studentenvereniging, maar dat terzijde.

Wat Giph vooral bezighoudt zijn vrouwen, literatuur en nog meer vrouwen. En dan vooral om de seks. En dan ondertussen nog met wat vrienden ouwehoeren over schrijvers en zelf schrijven en dat op dat moment niet doen, maar uiteindelijk toch schrijver worden.

Over het boek ben ik nog in tweestrijd met mezelf. Duidelijk veel te veel seks. Maar aan de andere kant, goed geschreven, humor, goeie stijl. Dus toch helemaal niet verkeerd.

28 mei 2007

De slinger van Foucault

Waar te beginnen bij een boek dat zoveel brengt als De slinger van Foucault van Umberto Eco? Misschien bij het voor de hand liggende, een vergelijking met The Da Vinci Code is snel gemaakt. Hoewel, na de begrippen Rozenkruizers, Tempeliers, Parijs en graal houdt de vergelijking wel op. Eco gaat namelijk heel anders te werk dan Brown en is zich er ook van bewust dat het maar samenzweringstheorieën zien....

Het is een dik boek, maar kortgezegd komt het er op neer dat drie medewerkers van een uitgeverij, Casaubon, Belbo en Diotallevi, zich storten op een zelfbedacht, mystiek Plan. Dat naar aanleiding van een briefje dat ze krijgen en hun interesses: Casaubon schreef zijn scriptie over de Rozenkruizers, Belbo houdt zich met Diotallevi bezig met het uitgeven van een serie over diabolici en Diotallevi is geïnteresseerd in de kabbalah. Door verbanden te leggen in de geschiedenis, groeit hun Plan gestaag...
En hoewel ze zelf weten dat het een spel is, is dat voor sommige figuren in de buitenwereld niet zo voor de handliggend en loopt het uit op een gevaarlijke complottheorie....

Natuurlijk zijn er meer lijnen in het verhaal, maar het voert te ver om dat allemaal hier uit de doeken te doen. Deze lijn heeft me het meest aan het nadenken gezet: hoe kan het dat wat je verzint, zo door mensen worden aangenomen als de waarheid? Gaan wij leven naar een Plan dat ons wordt voorgeschoteld? En wat is er dan eerder, het Plan of ons gedrag?

Hoewel ik vind dat Eco soms te gedetailleerd te werk gaat (ik heb echt te veel mystieke groepen voorbij zien komen waarvan ik niet weet wat daar nou precies het doel van was) is het een indrukwekkend verhaal. En veel beter dan The Da Vinci Code, alleen al omdat de feiten die Eco noemt wel kloppen, maar dat zelfs zijn hoofdpersonen weten dat de verbanden flauwekul zijn. En dat in tegenstelling tot The Da Vinci Code, waarin wordt aangenomen dat het de waarheid is en Brown er niks aan doet om dat te ontkrachten.