25 oktober 2014

IV

Is het nu beledigend of juist complimenteus als ik IV van Arjen Lubach vergelijk met Dan Brown? Een dode, een mysterie uit verleden, een achtervolging door de stad, aanwijzingen die alleen voor de hoofdpersoon een duidelijk licht werpen op de kwestie.

Elsa is met haar vriend en zoontje op vakantie in Frankrijk. Ze zit in het vakantiehuis van haar vader. Dan krijgt ze een telefoontje. Haar vader is overleden. Alleen vliegt ze terug naar Nederland. Al snel blijkt dat hij niet zomaar is overleden. En is ze wel afgehaald door de politie?

Een speurtocht met achtervolging door Amsterdam volgt. Met daarbij een historische document van Thorbecke in de hoofdrol. Het is een ontzettende spannende pageturner. En de lange uitwijdingen over semi-wetenschappelijke onderwerpen die me bij Dan Brown ergeren, blijven gelukkig veelal uit.

Het boek was misschien niet helemaal wat ik verwachtte, maar ik las het met plezier. En het leest als een trein.

En ach, ik kan wel mopperen over Dan Brown, onderhand las ik toch drie van zijn boeken en zag ik twee films, waarbij ik van de Da Vinci Code zowel het boek las als de film zag.


Dit is het 16e boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

11 oktober 2014

Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist)

De laatste tijd lees ik ontzettend weinig. Het is ondertussen zo ver dat ik met mezelf heb afgesproken om dagelijks minstens een half uur met een boek neer te ploffen. Want het is niet dat ik het niet leuk, maar ik ben zo druk met van alles bezig, dat ik aan lezen niet toekom. En dat terwijl het me zo heerlijk ontspant. Het leesgebod bevalt, dus hopelijk lees ik de komende tijd weer meer.

Ik had verwacht dat ik dan ook wel weer bij zou komen met blogs. Niet dus. Of in ieder geval, nog niet helemaal. Ook daar ga ik de komende dagen wat aan doen. Want bloggen over een boek dat ik al een maand uit heb, zoals Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) van Edward Kelsey Moore, is ook niet makkelijk.

Dit boek gaat over drie vriendinnen. Hoewel het verhaal speelt als ze allemaal een jaar of 60 zijn (denk ik), verteld het toch ook vooral het verhaal van het ontstaan en groeien van hun vriendschap. Donkere meisjes, die opgroeien in een Amerikaanse wereld waar rassenhaat nog volop voorkomt. En allemaal hebben ze hun eigen spoken te verjagen: een vreselijke nare vader, een blank vriendje, een man die goed voor je is, maar niet je eerste keuze. En al volwassenen: ziekte, dood van je echtgenoot, relationele problemen, je moeder die komt spoken.

In het begin van het boek komen wat te veel personages voor en daardoor is het wat moeilijk om in het verhaal te komen. Maar als je dat eenmaal zit, is het meeslepend. Alleen weet ik nog steeds niet wat het is dat Odette niet vertelde (en gezien andere reacties op het web, ben ik niet de enige die die clou mist).