30 maart 2008

LOTR II - De twee torens

Na deel 1 volgde ook snel deel 2 van In de ban van de ring van Tolkien, De twee torens. En hoewel het me nog steeds spijt dat ik deze serie niet eerder heb gelezen en me heb laten misleiden door de film en mijn ervaring met De hobbit, wordt me ook steeds meer duidelijk waarom ik geen fantasy-lezer ben. Het verhaal duurt me gewoon te lang. Niet dat het saai is, maar ik kan niet zo veel met een verhaal van een lange avonturenreis.

Het ligt niet aan de karakters, want die doen me geregeld weer versteld staan, en in dit deel is dat vooral Sam (zijn oplettendheid) en Gimli (zijn moed en wil om te vechten). En ook niet aan de humor, want het gedeelte met de Enten vond ik geweldig. Ik mis alleen iets, iets wat meer op het gewone leven lijkt, denk ik. En als de namen nog niet ingewikkeld genoeg zijn, heeft alles en iedereen er meerdere, daar ben ik niet zo goed in. Dat heb ik trouwens al in een film, ik weet nooit wie wie is.

En hoewel ik al weet hoe het verhaal afloopt en er bij sommige stukken die ik lees opeens weer stukjes film bij me boven komen, deel 3 zal waarschijnlijk ook snel uit zijn. Want toch wil ik weten hoe het precies ging. En ik zag al dat ook deel 3 begint met een deel over de rest van de reisgenoten en niet met Frodo en Sam. En dat vond ik aan het begin van deel 2 een beetje irritant. Maar al snel was die irritatie weg, want ook het verhaal van de reisgenoten was spannend en maken het mogelijk om de rest in een groter geheel te plaatsen. En ze moedigen aan tot spoedig doorlezen, want hoe vergaat het de drager van de Ring?

24 maart 2008

De pianoman

Boekenweekgeschenken zijn altijd wel aardig voor in de trein naar m'n ouders (ik lees niet al te snel in een rumoerige trein). Als ik er ben heb ik hem uit. Zo las ik dit weekend De pianoman van Bernlef. Veel goeds had ik er nog niet over gehoord, maar ik vond het allemaal wel meevallen.

Het idee over hoe de pianoman de pianoman werd is misschien niet heel erg realistisch, aan de andere kant weten we (of in ieder geval ik) zo weinig over de echte pianoman dat het nog best zou kunnen.

Maar het is vooral de sfeer van het boek die ik mooi vind. Enigszins voorstelbaar, erg kil, sprekend van de pagina's. Voor mij toch wel een reden weer eens iets van Bernlef te lezen, want verder dan Hersenschimmen ben ik nooit gekomen.

23 maart 2008

LOTR I - De reisgenoten

Al vele jaren stonden de boeken van Tolkien op m'n plank. 'Even' van m'n moeder geleend. Maar nadat ik jaren geleden een halfjaar over De hobbit had gedaan en niet echt onder de indruk was van de films (te veel vechten, te veel mooi gemaakte effecten) was ik nooit in In de ban van de ring begonnen.

Totdat ik er het een paar keer in een paar dagen met verschillende mensen over had. Met vooral de mededeling dat ik het echt moet lezen. Dus toch maar begonnen, en dat had ik eerder moeten doen.

Deel 1 (De reisgenoten) heb ik nu uit. Sprak me veel meer aan dan De hobbit. Misschien is het de leeftijd of lees ik nu gewoon meer dan toen. Hoewel het in m'n nadeel is dat ik Harry Potter al gelezen heb. De Zwarte Ruiters doen me denken aan de dementors, terwijl dat natuurlijk andersom had moeten zijn.

Nu weet ik dus dat ik tot nu toe toch wel iets miste door het niet te lezen. De andere delen volgen snel.

09 maart 2008

The boy with the striped pyjamas

De blurb-tekst van The boy in the striped pyjamas van John Boyne wordt niks verteld over de inhoud, want dat zou inbreuk doen op het verhaal. En dat is waar. Het enige wat ik wil zeggen is dat het boek een indrukwekkend beeld geeft over gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog. Meer vertellen is verklappen, bij het lezen weet je al zoveel meer dan de 9-jarige hoofdpersoon. Wat je hem soms wel en soms niet zou willen vertellen.

Het verhaal is goed verteld vanuit die 9-jarige belevingswereld en dusdanig dat je als lezer meer weet. Wat het verhaal des te gruwelijker maakt. Een mooi verhaal, dat te denken geeft. Het lijkt een kinderboek, maar is het zeker niet.

03 maart 2008

The Life and Times of the Thunderbolt Kid

Van Bill Bryson wilde ik eigenlijk het veel bekendere A short history of nearly everything lezen, wat overigens ook op m'n plank staat, maar toen vond een vriendin van me dat ik dit moest lezen (vooral omdat ze een boek van mij leende en wilde dat ik ook een van haar leende), The Life and Times of the Thunderbolt Kid. En dat is niet tegengevallen.

Als het alleen een verhaal was geweest over de jeugd van Bill, was het waarschijnlijk erg saai geweest. Maar gelukkig gaat het verder en eigenlijk vooral over de jaren 50 in Amerika. Een moment van Koude Oorlog, waar niemand bang voor lijkt te zijn, van vele uitvindingen enz.

En met veel humer en zelfspot geschreven. Wat wil ik nog meer? Lachen en er toch nog iets van opsteken. En het leest lekker weg. Van Bill Bryson gaat door mij nog wel meer gelezen worden.

02 maart 2008

Bevroren vuurwerk

Verhalenbundels gaan bij mij niet altijd snel. Zo ook deze keer met Bevroren vuurwerk van Belcampo, waar ik afgelopen zomer al in begon. Deels komt dat omdat het eerste verhaal met tegenviel, deels omdat ik zelf het afgelopen halfjaar nogal ontrustig was. Hoewel dat laatste nou weer eerder voor een verhaal zou spreken dan een dik boek...

Mijn eerste kennismaking met Belcampo is al redelijk lang geleden, een van de eerste auteurs voor volwassenen waar ik iets van onder ogen kreeg, in de vorm van een bulkboek van m'n moeder, de enige met verhalen en niet meteen een heel boek (toen waren dikke boeken nog 'eng'). Het absurde sprak toen wel aan, maar ik was er eigenlijk nog te jong voor.

Toch was dat wel de reden dat ik ooit weer iets van hem wilde lezen en een bundel met verzamelde verhalen is dan ideaal, dat moet wel het neusje van de zalm. Toen het eerste verhaal me dus niet zo beviel, was ik dan ook teleurgesteld en bleef het boek liggen. Ten onrechte, want de andere verhalen zijn veel beter. De absurde fantasie van Belcampo blijft geweldig, zoals hij omgaat met gedaanteverwisselingen, heerlijk. Dat bulkboek wordt dus ook nog wel een keer weer opgezocht, voor de verhalen die ik toen nog niet las omdat ik ze te lang vond en die ik nu wil lezen omdat ze niet in het verzamelde werk staan.