29 maart 2015

Tot stof vergaan

Hoewel ik een fan ben van detectives kijken, heb ik nog nooit een aflevering van de serie Bones gezien. Nu las ik wel mijn eerste boek van de serie van Kathy Reichs waarop het tv-programma (heel los, naar het schijnt) is gebaseerd: Tot stof vergaan. De hoofdrol is voor Temperance Brennan, forensisch patholoog. En we gaan op zoek naar haar verleden, naar wat er is gebeurd met vakantievriendinnetje Évangéline.

Eens in de zoveel tijd denkt ze aan haar, meestal getriggerd door iets wat op haar werk gebeurd. In dit geval is dat een onderzoek naar oude botten van een meisje dat jong gestorven is in het gebied waar Évangéline opgroeide. En omdat Tempe het idee al heel  lang heeft dat er iets vreselijks is gebeurd, vreest ze voor het ergste. Samen met haar zus gaat ze op onderzoek uit.

Het verhaal is verrassend en hoewel de stukken over het pathologische onderzoek soms wat gedetailleerd zijn, vond ik het ook wel weer interessant. En, zoals meestal in dergelijke series, zijn er liefdesperikelen en een wat ingewikkelde relatie met familie. Prima, want zo gaat het verhaal over van alles wat. Prima leesvoer, een fijne serie om je af en toe eens in te verliezen.

25 maart 2015

UP

Nooit had ik erover nagedacht dat er een vervolg zou verschijnen op PAAZ. Myrthes alter ego Emma was toch vertrokken van de PAAZ en het leek goed met haar te gaan. Dat leek het inderdaad, maar een paar jaar later was ze terug. En dat beschrijft Myrthe van der Meer in UP.

Er is namelijk meer aan de hand dan 'alleen maar' een diagnose Asperger. Na maanden lang depressief te zijn geweest, is Emma net een tikje te vrolijk voor haar psychiater en hij besluit haar opnieuw op te laten nemen. Tegen Emma d'r zin, maar voor haar eigen bestwil.

Ondertussen is er veel veranderd op de PAAZ en dan vooral op het gebied van bezuinigingen. En ook Emma is veranderd: deze keer weet ze wat haar te wachten staat en durft ze ook aan te geven als iets haar niet bevalt. Wat een groei in twee jaar! Er volgt een nieuwe diagnose, nieuwe medicijnen, maar minder groepstherapie. Een duidelijk korter verblijf, maar met evenveel enthousiasme en humor beschreven. 

Met de sprongen die Emma gemaakt heeft, verwacht ik geen nieuwe psychiatrische roman meer, maar gelukkig schrijft Myrthe van der Meer ook andere romans. Afgelopen december las ik Kalf van haar en ik verwacht van haar nog veel goeds.

Leuke video in dit verband: 24 uur met... Myrthe van der Meer.




Dit is het derde boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

22 maart 2015

En uit de bergen kwam de echo

De vorige twee boeken van Khaled Hosseini (De vliegeraar en Duizend schitterende zonnen) las ik met veel interesse. Maar ik wist daardoor ook: de verhalen zijn zwaar, ookal worden ze redelijk licht gebracht. Dat geldt ook voor En uit de bergen kwam de echo.

Het boek begint met een verhaal dat vader aan Pari en Abdullah vertelt, over een jongen die meegenomen wordt door een reus. Een mysterieus en mytisch verhaal. Een verhaal dat ervoor zorgt dat het me moeite kost om in het boek te komen.

Vader brengt Pari naar Kabul. Hij staat haar af. Hij en zijn nieuwe vrouw (de moeder van Pari en Abdul is overleden) hebben niet de middelen voor haar te zorgen.

In de loop van het boek komen we over alle hoofdpersonen steeds meer te weten en zien hun kant van het verhaal. Elk hoofdstuk heeft zijn eigen verteller. Af en toe even puzzelen met wie we waar en wanneer zijn, maar door deze vertelstijl wordt duidelijk hoe gecompliceerd de verhalen zijn en hoe de verschillende personen met elkaar verbonden zijn.

Een mooi boek, vertellend over levens van een Zuid-Europese arts in Kabul, Pari in Parijs, Afghanen in Amerika. Mensen die teleurgesteld zijn in zichzelf, mensen die teleurgesteld zijn in het leven. Mensen met allerlei beweegredenen om dingen juist wel of niet doen. Allemaal mooi samen gevlochten tot één verhaal.

11 maart 2015

We were liars

Boeken met onbetrouwbare vertellers. Ik houd daar wel van. Het gevoel hebben dat er ergens iets niet klopt, maar er de vinger maar niet achter kunnen krijgen wat er precies aan de hand is. En langzamerhand wordt het duidelijk, stapje voor stapje. 

Zo gaat het ook in We were liars van E. Lockhart. De Sinclairs komt elk jaar in de zomer samen op hun privé-eiland: Beechwood Island. Ongedwongen, maar ondertussen is er ook flink spanning aanwezig. Oma is overleden. Opa heeft een huis op het vaste land. Wie van de kinderen 'krijgt' het. En er is iets gebeurd met hoofdpersoon Cadence. Er is iets gebeurd twee zomers geleden. Maar wat? Heeft ze echt alleen maar haar hoofd gestoten tijdens het duiken of is er meer aan de hand? En wat dan? Waarom mocht ze afgelopen zomer niet naar het eiland, maar ging ze met haar vader naar Europa. Het klinkt als een snoepreisje, maar dat was het voor haar helemaal niet.

De onderlinge relatie tussen de familieleden worden langzamerhand duidelijk. En ook dat wat er gebeurde. Meeslepend en nieuwsgierig makend. Maar duidelijk ook YA. Niks mis mee, maar ergens mis ik diepgang in de stijl. Maar dat is het enige waar diepgang mist. Het verhaal heeft er genoeg van.

03 maart 2015

De zaak Collini

Het beroep van advocaat vind ik altijd een beetje ingewikkeld. Natuurlijk ben ik voor de rechtstaat, maar ik merk ook dat ik graag zou willen leven naar de geest van de wet in plaats van naar de letter van de wet. Ja, ik snap best wel dat dat niet kan, want dan wordt het interpretatie en willekeur. En dat kan ook niet de bedoeling zijn. Betekent voor mij ook meteen dat dit een beroep is dat ik nooit zou kunnen uitvoeren.

Tegelijkertijd vind ik het ook fascinerend en zag ik recentelijk een aantal series waarin de advocatuur de hoofdrol speelt: Suits, How to get away with murder, Silk, The escape artist. En ik mis vast wel wat. En nu ook een boek: De zaak Collini van Ferdinand von Schirach.

Dit boek gaat over wat mij het meest intrigeert: het verdedigen van iemand van wie je weet dat hij schuldig is. En in dit geval: het slachtoffer was als een vader voor de advocaat. En toch gaat hij op zoek naar iets om de jury te overtuigen het oordeel positiever voor de dader (pardon, cliënt) uit te laten vallen. 

Komen we meteen bij het volgende wat ik lastig vind: jury rechtspraak. Misschien en waarschijnlijk kijk ik naar de opvallendste voorbeelden, anders is het verhaal niet interessant genoeg om te vertellen, Maar ik vind de overtuigingskracht van advocaten tegenover de jury soms best eng. Hoe kun ga je daar als gewone opgeroepen burger mee om? Ben dan ook blij dat we in Nederland geen jury-rechtspraak kennen...

Al met al een boek dat me geïntrigeerd heeft. Meeslepend, interessant en stof tot nadenken.