28 maart 2009

Een vreemdsoortig onheil

Een vreemdsoortig onheil van Ken Kalfus is typisch zo'n boek dat interessanter klinkt dan dat het uiteindelijk is. Het startgegeven van het boek is interessant: van een stel dat in scheiding ligt werkt er één in het WTC en moet de ander met één van de neergestorte vliegtuigen op 11 september. Even denken ze dat de ander niet meer leeft, maar dat is niet het geval.

Een aardig idee, maar slecht uitgewerkt. Het stel leeft gescheiden, maar in één huis en zorgt om beurten voor de kinderen. De dingen die gebeuren zijn allemaal extreem. En hoewel er veel lijntjes met verhalen worden uitgezet, blijft het bij losse eindjes. En daarmee valt het verhaal van interessant naar chicklit. Ook niks mis mee en ik kon dat de afgelopen dagen wel gebruiken, maar niet een boek dat lang blijft hangen.

19 maart 2009

Een tafel vol vlinders

Al een aantal recenties had ik gelezen over Een tafel vol vlinders, het boekenweekgeschenk van dit jaar van Tim Krabbé voordat ik het zelf las. Positieve recenties en dat gebeurt niet vaak bij een boekenweekgeschenk. En ik kan me er bij aansluiten, evenals bij het commentaar. De laatste pagina, dag 0, had niet gehoeven. Maar om het nou hinderlijk te noemen, het voegde alleen niets toe, het vertelde wat ik zelf al wist.

Het is een typisch Tim Krabbé boek. Tot nu toe las ik van Vertraging en De grot. Als tiener zag ik de film van Het gouden ei, het boek las ik nooit. Een fan ben ik niet, maar zijn boeken lezen wel lekker weg.

Dit boek bracht bij mij herinneringen aan De kleine blonde dood van Boudewijn Buch. Waarschijnlijk door de vlinder en het eerste deel van het boek en de relatie tussen Fred en Bram.

De relatie tussen Bram en Fred is bijzonder, Fred als onechte vader houdt enorm van zijn 'zoon'. En omgekeerd. Bij Fred is Bram een levenslustig kind. Dat is deel 1 van het boek. In deel 2 vertelt Bram zijn eigen visio op het leven, als 19-jarige, dromend van een wereldreis en verliefd. Een fijn boekje voor een ontspannen avond, met ook een diepere laag en wanhoop.

17 maart 2009

Labyrinth

Al enige tijd stond Labyrinth van Kate Mosse bij mij in de kast. En ik heb met mezelf een regel dat ik geen boeken van auteurs mag kopen waar ik nog ongelezen boeken van in de kast heb staan, waar ik me aardig goed aan weet te houden. Alleen auteurs die zich al bewezen hebben voor me ontsnappen wel eens aan deze regel. En al meerdere malen heb ik in de verleiding gestaan om Sepulchre te kopen. Gelukkig heb ik nooit gedaan...

Labyrinth vond ik niet zo zeer een slecht boek, ik heb het met plezier gelezen, maar zodra ergens een graal in voorkomt, ben ik het al snel zat. Dan kan het verhaal nog zo spannend zijn en goed in elkaar zitten, want dat is wel het geval. Verhaallijnen in het verleden en het heden die samenvloeien, geheimen die tot het laatste hoofdstuk geheim blijven. Dus een goed geschreven boek, maar niet mijn genre.

13 maart 2009

The world according to Clarkson

Een kijker van Topgear ben ik niet, hoewel ik bang ben dat ik daar wel iets mee mis. En auto's interesseren me niet eens, ik ben al lang blij dat ik er een mag besturen... Een van de redenen om toch eens te gaan kijken is Jeremy Clarkson.

Met veel plezier las ik de afgelopen maanden dagelijks een van zijn columns uit het eerste boek met een verzameling uit de Sunday Times, The world according to Clarkson. En met uitzondering van de keren dat de onderwerpen heel erg Brits waren, heb ik dit boek met veel plezier gelezen. Een fijne andere kijk op dingen. Het is niet voor niets dat steeds vaker naar de BBC kijk.