26 april 2015

Villa des roses

Af en toe heb ik een periode met wat saaiere werkzaamheden. Dat zijn van die momenten waarop ik ervoor kies om ondertussen naar een luisterboek te luisteren. Via de LuisterBieb vond ik Villa des Roses van Willem Elsschot, een boek van deze schrijver dat al een tijdje op mijn leeslijst stond. Een mooie gelegenheid.

Dit boek is het debuut van Elsschot. Het heeft al dezelfde bijzondere stijl als zijn bekendere boeken Lijmen/Het been en Kaas. Het verhaal gaat over een den verhuurders en bewoners van een familiepension. Voor meneer en mevrouw Brulot is het van belang dat hun gasten betalen voor wat ze krijgen. Er wordt efficiënt gemarchandeerd (eieren uit eigen tuin verkopen en dan goedkopere eieren bij het ontbijt zetten, een typische Elsschot-truc).

 Voor de gasten gaat het erom om prettig samen te kunnen leven. Maar ze hebben allemaal wel een verhaal. Er is een zelfmoord. En één van de gasten krijgt iets met een dienstmeisje, wat natuurlijk eindigt in een ongewenste zwangerschap.

De verhaallijnen zelf zijn misschien niet eens het meest bijzondere. Het is de combinatie met de schrijfstijl die ervoor zorgt dat ik graag Elsschot lees.



Dit is het zesde boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!
(en tevens mijn tweede Vlaamse boek)

23 april 2015

The world according to Mimi Smartypants

Op de cover wordt The world according to Mimi Smartypants vergeleken met Bridget Jones. Ik snap de vergelijking best, want ook dit is het dagboek van een vrouw en ik heb het ook met plezier gelezen, maar daar houdt het wel op. Waar Bridget Jones een verhaal is met een rode lijn, is dit boek een in boekvorm verschenen blog. En dat is toch anders. Wel echter.

Mimmy woont in Chicago, heeft een baan als publisher van wetenschappelijke tijdschriften, is rond de 40, heeft al jaren een partner en geen kinderen. Ze gaat graag stappen met vriendinnen. En ze schrijft met erg veel humor over haar leven. Maar ergens mist er een lijn. Ook niet gek, zou je uit mijn dagboek ook niet direct kunnen halen. Het echte leven heeft, in tegenstelling tot fictie, een veel minder duidelijke lijn. En dt maakt toch dat er van dit boek niet veel blijft hangen. Ik heb gelachen om de losse stukjes, maar vond de vele onderwerpswisselingen vermoeiend.

Daarom doet Mimi het waarschijnlijk veel beter als blog en helaas wat minder als een boek dat je in een keer achter elkaar door zou willen lezen...

20 april 2015

Ik kom terug

Soms heb ik het idee dat ik te jong ben voor Adriaan van Dis. Dat had ik in ieder geval toen ik De wandelaar las. En als ik hem op televisie zie. Maar als ik dan naar hem luister, ben ik bijna altijd geintrigreerd. Er zit wat dubbels in hem: erudiet, maar dan af en toe lijkt ie uit z'n 'rol' te schieten. En juist daarom vind ik hem zo leuk. In Boeken (komt hier idd vaker langs, ben zeker fan), zag ik een interview waardoor ik meteen nieuwsgierig werd naar zijn laatste boek Ik kom terug.

In dit boek gaat hij op zoek naar z'n verleden. Meestal speelt z'n vader een (hoofd)rol, deze keer is die rol weggelegd voormz'n moeder. Op ht einde van haar leven heeft ze besloten te praten over haar verleden. Het is af en toe was onzsamenhangend of onverwacht of aan de telefoon, maar ze vertelt veel. En ondertussen komt Adriaan in tweestrijd: opschrijven of toch niet? Het is wel z'n moeder.

En die combinatie van persoonlijke worsteling en een zwaar verleden in Nederlands Indie maken dat je dit boek door blijft lezen. En dan de schrijfstijl, ik had regelmatig het gevoel dat Adriaan van Dis het zelf voorlas. En dan is een boek meteen geslaagd, zo dicht bij hemzelf is hij gebleven. Een indrukwekkend,  persoonlijk verhaal. Lezen dus! 




Dit is het vijfde boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

10 april 2015

Oscar en oma Rozerood

Oscar en oma Rozerood - Eric-Emmanuel Schmitt - ISBN: 9789020413861Ik hoopte het en het was zo: Oscar en oma Rozerood bleek het perfecte boek voor de Paasochtend. Een boek zoals ik van Eric-Emmanuel Schmitt gewend ben: dun, snel gelezen, geen woord te veel, diep rakend, een indrukwekkend relatie tussen een kind en een wat oudere volwassene.

Hoofdpersoon in dit verhaal is Oscar. Oscar heeft leukemie en weet, zonder dat z'n ouders er over praten, dat hij binnenkort zal sterven. Oma Rozerood werkt als animator/vertrouwenspersoon in het ziekenhuis en geeft Oscar twee tips: Schrijf aan God en doe alsof je elke dag 10 jaar ouder wordt. 

Oscar gelooft niet in God, maar doet het toch. En daarnaast zie je hem in een paar dagen tijd inderdaad steeds ouder worden. Het klopt allemaal met elkaar.

En waarom het zo goed is voor een Paasochtend? Omdat Oscar in de brieven naar God precies schrijft waar het volgens mij met geloven om gaat: troost krijgen, helpen om te reflecteren, iemand die naar je luistert, steun. Oftewel: liefde. En door de korte relatie met God, kan Oscar ook die liefde gebruiken met de mensen om hem heen: mede-patiënten, z'n ouders, het personeel. Ontzettend bijzonder en indringend.

07 april 2015

Letterkundig museum

Eindelijk heb ik dan een Museumkaart aangeschaft. Langzamerhand begin ik me steeds meer voor kunst te interesseren, maar mij moet je geen uren in een museum rond laten lopen (Escher in het Paleis uitgezonderd). Toegangskaartjes vind ik al gauw vrij duur, maar ik vind het wel leuk om een uurtje even rond te lopen en datgene te bekijken waar ik dan interesse in heb. Eens kijken of me dat gaat lukken, met een ongedwongen gevoel.

De aftrap was een bezoek aan het Letterkundig museum. Omdat het in de buurt is en omdat ik van lezen hou (o ja, ik schrijf dit op een boekenblog, dus dat mag duidelijk zijn). Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over. De zaal met schilderijen van schrijvers is overweldigend. Dus ik koos voor kijken (en luisteren via de audiotour) naar wie ik kende.

Ook het Pantheon vond ik overweldigend: 100 schrijvers met een kort verhaal. Mijn gebruikelijke tactiek van alle info opnemen werkte niet, dus ook hier bekenden gekozen. Resultaat: geïnspireerde tot het oppakken van de Nederlandse literatuur zoals me die bij het vak Nederlands is bijgebracht. De schijvers uit de 'Dautzenberg'. Wordt hopelijk in een verzameling logs vervolgd....

Erg leuk vond ik ook de kleinere tentoonstelling met tekeningen die als omslag van jeugdboeken hebben gefungeerd. Een feest van herkenning. Leuk vooral: duo-tentoonstelling met Meermanno, dus daar wil ik binnenkort eens gaan kijken.

Dus als je in de buurt bent: rondlopen is leuk en kom geïnspireerd weer naar buiten!

05 april 2015

De zomer hou je ook niet tegen

Net als vele treinreizigers las ik De zomer hou je ook niet tegen van op 15 maart en gebruikte het boekenweekgeschenk als treinkaartje. Mooi meegenomen. Dimitri Verhulst staat niet echt op m'n verlanglijstje, maar ik ben wel nieuwsgierig naar hem. Ik was sowieso al van plan om De laatkomer dit jaar te lezen, dus dit was een aardige introductie.

Pierre neemt Sonny mee op reis. Pierre is volwassen, Sonny wordt 16 en is zwaar gehandicapt. Ze rijden naar de Provence en Pierre praat onophoudelijk tegen Sonny, die kan alleen niet terug praten. Wij komen op deze manier achter het verleden van Pierre en over zijn relatie met de moeder van Sonny.

Het boek is, op grove uitzonderingen na, poëtischer van taal dan ik verwacht had (my bad). En hoewel het verhaal een naar gevoel geeft, heeft de manier waarop Pierre om Sonny geeft ook iets zachts en onverwachts. 

Dit was dan ook prima leesvoer, alleen jammer dat het einde zo onbevredigend is en het verhaal daarom bij mij niet zal beklijven. Er wordt een verwachting geschept, maar er komt weinig van terecht.





Dit is het vierde boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!
(en tevens mijn eerste Vlaamse boek)