30 november 2014

De piano

Volgens mij is de film 'The piano' stukken bekender dan het verhaal in boekvorm van regisseur Jane Campion. Maar zoals bij mij meestal het geval: de film heb ik niet gezien.

Het verhaal zal bij velen bekend zijn. De stomme Schotse Ada wordt uitgehuwelijkt aan een Schot in Nieuw-Zeeland. Met als belangrijkste bezittingen: de piano en dochter Flora. Haar toekomstige man Alisdair kent ze niet vooraf, maar dat maakt niets uit. In Schotland lijkt haar toekomst ook niet te liggen.

Het boek begint ermee dat Flora en Ada aankomen op een Nieuw-Zeelands strand. In de loop van het verhaal komen we erachter hoe Ada's situaties is ontstaan: stom en een dochter. De relatie met Alisdair en het leven in de tropen gaan niet over rozen. Helemaal als ze de (ook) alleenstaande Baines beter leert kennen door hem pianoles te geven.

Het is een magisch verhaal, maar het kan allemaal zomaar echt gebeurd zijn. De werkelijkheid is wel vaker gekker dan een verzonnen verhaal. Zelf moest ik me steeds bij de les houden en bedenken dat het in Nieuw Zeeland afspeelt en niet in Nederlands-Indië. Hoewel dat eigenlijk niet uitmaakt, ook had dit gebeurd kunnen zijn.

22 november 2014

De brandweerauto die verdween

De brandweerauto die verdween is alweer het vijfde deel in de serie over Martin Beck, geschreven door Sjöwall en Wahlöö. Van de zomer zag ik voor het eerst ook eens een tv-aflevering van Martin Beck. Ik vroeg me af of het daadwerkelijk een van de boeken was of dat de tv-personage geinspireeerd is op het boek. Ik vermoed eigenlijk het laatste.

Dit boek is, evenals alle boeken in de serie, maatschappijkritisch. Ditmaal betreft het onrecht de internationale drugshandel. Iets wat lijkt op zelfmoord lijkt veel meer te zijn. De politie wordt op het spoor gezet door de naam van Martin Beck geschreven op een briefje.

Opnieuw een onderhoudende thriller, met daarbij achtergrondinformatie. Het blijft wel altijd wennen, een wat ouder boek. En hoewel dit boek uit 1969 is, is er een wereld van verschil. Dat dat op technologisch gebied is, valt me niet meer echt op. Maar de manier waarop de politie met jonge vrouwen omgaat, eigenlijk hoe er überhaupt over vrouwen gesproken wordt, dat voelt zo ouderwets en ik kan me bijna niet voorstellen dat dat nog maar 45 jaar geleden is. Ook wel weer eens goed om me dat te realiseren en blij te zijn met hoe dat nu is.

Op naar deel 6: De man die even wilde afrekenen

16 november 2014

Spotvogel

Bij het lezen van Spotvogel van Hafid Bouazza moest ik regelmatig aan Lipari denken. Waarom precies, dat weet ik niet, maar er lijken meerdere redenen voor te zijn:

  • de schrijver lijkt de hoofdpersoon te zijn, maar is een fictieve versie van zichzelf
  • het vertrek van de hoofdpersoon naar het buitenland
  • het is een warm buitenland
  • vertrek om tot zichzelf te komen en te reflecteren
  • een licht hypnotiserende schrijfstijl
  • En misschien nog wel meer.

    Spotvogel speelt zich af in het noorden van Marokko. Hafid is door z'n moeder naar haar huis gestuurd. En daar wordt hij al snel verwelkomd door de buurman. De buurjongen van vroeger, maar hij herkent hem niet meteen. Maar hij weet wel meteeen weer dat hij van zijn buurmeisje hield als hij haar weer ziet.

    Hafid vind het prima dat z'n buren hem bezighouden en continu voor eten zorgen. Verder slaapt hij veel. Tot hij een brief van z'n vader ontvangt. Hij vertrekt verder naar het noorden. Naar het platteland. Naar het huis van z'n vader. En opnieuw wordt hij door zijn buren gevoed (en in de gaten gehouden).
    Maar ook neemt hij de tijd om te schrijven en hij schrijft het onmogelijke liefdesverhaal Marfida en Noral.

    Hoewel ik de schrijfstijl erg mooi vind, wist dit verhaal mij helaas niet echt te grijpen. Het lukte me niet om de hoofdpersoon te begrijpen, te doorgronden, me in hem in te leven. Maar misschien geeft dat wel niet, want het verhaal voelde wel magisch warm.

    Dit is het 17e boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

    14 november 2014

    20 fragments of a ravenous youth

    Xiaolu Guo ontdekte ik vorig jaar per ongeluk toen ik in een aanbieding UFO in her eyes kocht. Dit boek sprak me erg aan en ik ging op zoek naar meer van haar. Afgelopen maand las ik 20 fragments of a ravenous youth. Opnieuw een boek dat me wel even bijblijft.

    De beide boeken hebben een aantal zaken gemeenschappelijk: het gaat over een jonge vrouw, zij groeit op het platte land, verhuist naar de stad en overziet vervolgens de grote verschillen. Het is een intrigerende onderwerp, dat wellicht ook deels op mezelf van toepassing is. Gelukkig zijn de verschillen in de Nederland een stuk kleiner dan in China.

    Fenfang vertrekt op haar 17e naar de grote stad. De eerste ontmoeting met Beijing is heftig, maar ze weet onderdak te vinden en heeft steeds een ander baantje. Op een gegeven moment wordt ze figurant in series en films. Ze hoopt dat dit de deur opent naar een toekomst als scenarioschrijfster.

    De vertelvorm van dit verhaal is erg origineel. In 20 chronologische fragment wordt het verteld. Elke keer is het weer even puzzelen hoeveel tijd er verstreken is en of we veel gemist hebben. Dat laatste valt geloof ik wel mee. Op deze manier krijgen we een leuke inkijk in het leven van Fenfang en haar ontwikkeling.

    Het is een boek dat snel leest en ondertussen ook indruk op me maakte. Deze schrijftster blijf ik dus lezen.

    07 november 2014

    The Book Thief

    Het duurde ontzettend lang voordat ik eindelijk eens begon aan The Book Thief van Markus Zusak. En daarna duurde het maanden voordat ik in het verhaal kwam. Totdat ik mezelf 'dwong ' om eens wat langer achter elkaar door te lezen. Ik kwam in het verhaal en 1,5 week later was het boek uit. En waarom het nu zo lang duurde? Geen idee, want het is een prachtig boek.

    Liesel, een meisje van een jaar of 10, speelt de hoofdrol in dit verhaal. Eind jaren '30 brengt haar moeder haar naar pleegouders. Onderweg sterft haar broertje. Liesel moet wennen, vooral aan haar pleegmoeder, houdt van haar pleegvader, wordt goed bevriend met buurjongen Rudy. Ze helpt moeder met wassen, leert lezen van vader.

    Maar ondertussen is er ook de oorlog, die steeds dichterbij komt. Ook op het Duitse platteland. Bombardementen, een Joodse onderduiker. Het leven is niet makkelijk. Liesel houdt zich staande, met boeken, die ze heel voorzichtig en met beleid steelt.

    Het verhaal wordt verteld door de dood. Een origineel uitgangspunt. Een verhaal dat me geraakt heeft, ondanks de moeizame aanloop.

    03 november 2014

    Moord op de boodschappenjongens

    Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik vond Moord op de boodschappenjongens van Perihan Magden een nogal vreemd boek. Nu was m'n beeld vooraf sowieso al fout, omdat ik bij boodschappenjongens dacht aan jongens die boodschappen voor bejaarden of zo deden bij de supermarkt, maar het blijkt om een soort van koeriers van mededelingen (boodschappen) te gaan. 

    Een manier van communiceren die me erg aan de Middeleeuwen doet denken en absoluut niet bij me opkomt in deze tijd van smartphones (maar dat zegt meer over mij dan over het boek). Hoewel het nergens wordt genoemd, had ik wel het idee dat dit boek in een redelijk modern Istanbul speelt, dus het duurde ook even voor het kwartje viel.

    Ja, die boodschappenjongens, die zijn al vreemd. Niet om wat ze doen, maar om wie ze zijn. Arische klonen met blauwe T-shirts. En ze worden opeens bij bosjes vermoord. Van de naamloze hoofdpersoon wordt verwacht dat hij het mysterie oplost. Dan zijn we al in hoofdstuk 3. De eerste twee hoofdstukken gaan wel over de hoofdpersoon. Hij ontmoet daarin in de trein een dwerg met een bijzondere aap en heeft een bijzonder ervaring in een café. Maar verder lijken deze twee relatief korte hoofdstukken los te staan van de rest van het boek.

    De moorden dus, die moeten worden opgelost. Hulp komt van een wolvendeskundig, een man die continu de slappe lach heeft en een moeder van de boodschappenjongens. En hoewel het hele verhaal klopt, klopt er ook vanalles niet in de magisch realistische wereld waarin het verhaal speelt. En dat maakt het ook erg intrigerend.

    En dat maakt ook dat over dit boek absoluut niet op een fatsoenlijke manier een blog te schrijven valt. Het verhaal heeft me gegrepen, maar ik heb vast ook veel gemist. En volgens mij ben ik nog steeds een beetje in de war...

    01 november 2014

    Fahrenheit 451

    Fahrenheit 451 van Ray Bradbury stond al lang op m'n wenslijst. Veel meer wist ik niet dan dat het een Banned Book was (maar dat zijn er in de VS best veel) en dat boeken verbranden een belangrijk thema is.

    Dat zijn redenen genoeg om te beginnen met lezen. En het heeft ook iets spannend, een boek lezen over een toekomst waarin het verboden is om boeken te lezen.

    Guy Montag is 'fireman', hij verbrand boeken. En hij heeft een kritisch buurmeisje, die hem vraagt of een 'fireman' vroeger niet juist branden bluste in plaats van ze aanstak. En hoewel hij het helemaal niet wil en het ten strengste verboden is, begint Guy kritisch om zich heen te kijken. Wat is er nu eigenlijk mis met die verboden boeken? Moeten we echt maar tevreden zijn met onze 'sprekende muren' (grote televisieschermen, aan alle muren)?

    Dit boek is geschreven tegen de achtergrond van ondermeer boekverbrandingen in Nazi-Duitsland in 1933 (een thema dat hier terugkomt, aangezien het voorkom in The book thief, dat ik vanochtend uitlas). Gelukkig bestaan de boeken nog en mogen we kritisch zijn.

    Maar dat scherm komt ook steeds meer op. Zelf maak ik me daar alleen niet zoveel zorgen over. Het internet heeft ook werelden veroverd en er voldoende interessants te zien op televisie of youtube.

    Dit is een maar een dun boekje, maar het brengt wel een aardige discussie naar boven. En tijdens het lezen voel je je opeens schuldig.