Spotvogel

Bij het lezen van Spotvogel van Hafid Bouazza moest ik regelmatig aan Lipari denken. Waarom precies, dat weet ik niet, maar er lijken meerdere redenen voor te zijn:

de schrijver lijkt de hoofdpersoon te zijn, maar is een fictieve versie van zichzelf

het vertrek van de hoofdpersoon naar het buitenland

het is een warm buitenland

vertrek om tot zichzelf te komen en te reflecteren

een licht hypnotiserende schrijfstijl

En misschien nog wel meer.

Spotvogel speelt zich af in het noorden van Marokko. Hafid is door z'n moeder naar haar huis gestuurd. En daar wordt hij al snel verwelkomd door de buurman. De buurjongen van vroeger, maar hij herkent hem niet meteen. Maar hij weet wel meteeen weer dat hij van zijn buurmeisje hield als hij haar weer ziet.

Hafid vind het prima dat z'n buren hem bezighouden en continu voor eten zorgen. Verder slaapt hij veel. Tot hij een brief van z'n vader ontvangt. Hij vertrekt verder naar het noorden. Naar het platteland. Naar het huis van z'n vader. En opnieuw wordt hij door zijn buren gevoed (en in de gaten gehouden).
Maar ook neemt hij de tijd om te schrijven en hij schrijft het onmogelijke liefdesverhaal Marfida en Noral.

Hoewel ik de schrijfstijl erg mooi vind, wist dit verhaal mij helaas niet echt te grijpen. Het lukte me niet om de hoofdpersoon te begrijpen, te doorgronden, me in hem in te leven. Maar misschien geeft dat wel niet, want het verhaal voelde wel magisch warm.

Dit is het 17e boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!