29 augustus 2010

De breiclub

De breiclub van Ann Hood is niet het eerste boek dat ik zelf zou kiezen om te lezen, maar ik leende het van m'n moeder, zelf een fanatiek breister. En hoewel breien in dit boek een duidelijke, en belangrijke, rol speelt, is het niet het verhaal van het boek.

Het thema is met name rouwverwerking. Hoofdpersoon Mary verliest haar 5-jarige dochtertje aan een hersenvliesontsteking. Van verdriet weet ze niet meer wat ze moet. Na lang aandringen van haar moeder, gaat ze breien bij Big Alice. En komt bij de breiclub. Een groep van vrouwen, en een man, die allemaal hun verhaal hebben.

En daar gaat het voor mij mis. Al die verhalen worden verteld. Voor degene die dit boek nog willen lezen, zal ik ze niet allemaal vertellen. Maar voor mij was het teveel van het goede. Te veel treurigheid. Ik snap dat de breiclub is ontstaan als hulpgroep, maar ik vond het wat te veel.

Verder leest het boek wel lekker weg. Je wilt toch weten hoe het met Mary afloopt en wat er nou precies met haar dochtertje is gebeurd. En datzelfde geldt voor het leed van de overige personen. En daarbij speelt vast ook mee dat de schrijfster zelf haar 5-jarige dochtertje verloor. Maar alles bij elkaar was het gewoon te veel.

28 augustus 2010

On what grounds

Na Sneeuw was het nu wel tijd voor iets lichters. Het werd een 'cozy mystery', On what grounds, in een voor mij nieuwe serie, een Coffeehouse mystery van Cleo Coyle. Een boek dus met veel koffie daarin. En zoals het hoort bij dit soort boeken is het vooral gezellig, bemoeien ouders zich met het (weer) aan elkaar koppelen van partners, wordt er iemand verliefd op de politieman en lost een volkomen amateur een moordzaak op. En natuurlijk vindt de politie het prima dat iemand zich volledig met de zaak bemoeit.

Maar dat weet je van te voren en dit boek was dus vooral ontspannen vermaak, met koffieweetjes. Clare vindt één van haar werkneemsters, Anabelle op een avond onderaan de trap in de kelder. Ze ademt nog, maar daarmee is het gezegd... Ze is danseres en het is daarom hoogst onwaarschijnlijk dat ze zelf gevallen is. Een andere aanwijzing daarvoor is de staat van de keuken, zo zou Anabelle het er nooit uit laten zien, zelfs niet bij het opruimen.

Er volgt een zoektocht naar de dader, met de nodige spanning en vergissingen. Een mystery volgens het standaardrecept, maar daarom niet minder vermakelijk.

22 augustus 2010

Sneeuw

Sneeuw van Orhan Pamuk was zo'n boek dat ik graag wilde lezen, maar waar ik ook wel een beetje tegen opzag. Dik, zware thematiek, is dit wel leesbaar. Het antwoord is ja. De eerste helft van het boek beviel me beter dan het tweede. Niet zozeer omdat de stijl veranderd, juist niet, maar omdat ik het toen wel een beetje had gehad met toneel-coups, hopeloze verliefdheid en eeuwige discussies over het wel of niet dragen van een hoofddoek.

Het verhaal wordt voor het algemeen verteld in de derde persoon, die op Ka, de Turkse dichter die uit Duitsland naar Kars komt, gefocust is. Af en toe duikt echter de alwetende verteller op, in de vorm van Pamuk zelf (wat mij laat twijfelen of er iets verteld wordt dat werkelijk is gebeurd). Ka reist naar Kars na de begrafenis van zijn moeder in Istanbul. Hij komt naar Kars, in de buurt van de Georgische en Armeense grens, om de lokale verkiezingen te verslaan en iets te schrijven over de meisjes die zelfmoord plegen voor een Istanbulse krant. Maar is dat wel de echte reden van zijn reis? Het lijkt meer de liefde voor Ipek te zijn, die hij op de middelbare school ontmoette en van wie hij hoorde dat ze recentelijk gescheiden was.

Ka, eigenlijk dichter, doet onderzoek, spreekt met veel mensen, en raakt betrokken met islamisten (fundamentalisten), Koerdische strijders en mensen die pleiten voor meer vrijheid. Op de de eerste avond van zijn bezoek vindt de eerste rechtstreekse tv-uitzending plaats, vanuit het theater. Deze verloopt dramatisch en eindigt in een regeringscoup en enkele doden. Daarna wordt Ka bemiddelaar, tussen alles en iedereen, met als doel Ipek mee te kunnen nemen naar Frankfurt.

Het verhaal omspant maar drie dagen, maar Ka blijkt veel mensen te kunnen spreken en heeft naar mijn idee wel erg veel macht en komt wel erg gemakkelijk met iedereen in contact. De discussie over hoofddoek kan ik begrijpen gezien de locatie, maar hij wordt wel heel erg uitgesponnen. En alle personen in het boek hebben alleen principes zolang het hen uitkomt.

Het boek is goed, maar naar mijn idee te langdradig. En hoe het met Kars afloopt, nu de sneeuw weer gesmolten is en het weer bereikbaar is, blijft onduidelijsk. Heeft de coup effect heeft gehad? En wordt de krant met nieuws over de avond nog steeds 's middags al gedrukt. Vragen waarop we het antwoord schuldig blijven.

Of ik meer van Pamuk ga lezen, weet ik niet. Als ik ooit besluit Istanbul te bezoeken misschien zijn boek met dezelfde naam...

14 augustus 2010

De man die in rook opging

Aan het begin van het jaar las ik deel 1 van de serie over Martin Beck, geschreven door Sjöwall en Wahlöö. Daarover was ik meteen enthousiast. Deel 2, De man die in rook opging, had ik al. Twee weken geleden kocht ik op de Deventer boekenmarkt de rest van de serie. Boeken die het goed doen in drukke kantoorweken, een paar avondjes ontspanning per boek.

In dit deel moet Martin zijn vakantie opgeven en op zoek naar een vermiste Zweed in Boedapest. Deze man lijkt in rook te zijn opgegaan. Een idee waar hij moet beginnen heeft Martin maar weinig, dus hij geniet ook maar vooral van Boedapest. Merkt dat hij geschaduwd wordt, komt in contact met de plaatstelijke politie, enz.

Af en toe spannend, mooie stadsbeschrijvingen (Boedapest is toegevoegd aan het lijstje met steden die eens bezocht moeten worden), een goede politieroman. Of eigenlijk, gewoon een leuke serie: maatschappelijk betrokken, duidelijk spelend in de jaren 60, maar nog steeds eenvoudig leesbaar.

11 augustus 2010

Dress your family in corduroy and denim

Nu David Sedaris ook in Nederland begint te hypen, toch maar eens geprobeerd.
En hij is inderdaad grappig. Subtiel grappig. Hopelijk zijn de verhalen over zijn familie in Dress your family in corduroy and denim iets overdreven.

Familie is het onderwerp van deze bundel. En je zult z'n familie maar zijn. Alle niet alledaagse zaken die je overkomen, en je David vertelt, worden doorverteld aan de rest van de wereld. Slaapgewoontes, discussies met ouders van klasgenootjes, huizen verhuren, verhuizen, mensen in het midden van de nacht de weg wijzen. Alles komt voor. Ook Sinterklaas, een geweldige analyse, hier terug te vinden. Het kwam afgelopen zondag bij Zomergasten nog ter sprake.

Een geslaagd boek dus. Ik heb Me talk pretty one day maar alvast besteld.

08 augustus 2010

Leo Tolstoy (Brief Lives)

Dit boek over Leo Tolstoy van Anthony Briggs kreeg is als Early Reviewer via Librarything. Het maakt onderdeel uit van de Brief Lives serie. Waarschijnlijk nog een vrij nieuwe serie, want veel boeken zijn er nog niet. Maar ik vermoed dat dat nog wel gaat veranderen.

Dit boek heeft me positief verrast. In ruim 100 pagina's wordt het leven van Tolstoy beschreven en zijn werken kort geduid. Genoeg om een beeld te krijgen, niet te veel zodat het langdradig wordt. En hoewel War and Peace en Anna Karenina hier in de kast staan, gelezen heb ik ze nog niet. Ik heb er wel meer zin in, na het lezen van dit boek met daarin een korte achtergrond bij deze boeken.

Een interessant boek in een veelbelovende serie. Over Gustave Flaubert en Charles Dickens zijn ook delen verschenen. Die lijken met ook interessant.

07 augustus 2010

Blinde wereld

Toen ik hoorde van het boek Blinde wereld van Ellen Heijmerikx wist ik meteen dat ik het wilde lezen. De christelijke gemeenschap van de Noorse Broeders is niet vaak het onderwerp van een boek en een middelbare schoolvriendin van mij is hier al zo lang als ik haar ken lid van. Iets waar niet veel over gepraat werd en voor mij erg geheimzinnig bleef. Niet dat dat ook maar enige invloed op onze vriendschap heeft, trouwens.

Dit boek maakt het alleen wel schrijnender en kan alleen maar hopen dat ze de dingen die in dit boek beschreven staan nooit heeft hoeven meemaken. En het werpt een ander licht op de conferenties waarover ik wel hoorde, maar geen idee had wat het precies inhield. Het beschreven geloof is een geloof waarin de angst regeert. Als men niet doet wat de broeders als de wetten van de Bijbel interpreteren, zul je eindigen in de hel. Een manier van geloven die mij tegenstaat.

Kieke, de hoofdpersoon uit dit boek, verlaat de Gemeente. En meteen wordt ze door haar familie verstoten en wordt ze door gemeenteleden bestookt met de mededeling dat ze zich moet bekeren. Maar haar geschiedenis wil haar er helemaal niet bij laten horen. Een geschiedenis waarin bij een aantal zusters (vriendinnen) ontucht is gepleegd. Tot aan verzwegen abortussen toe. Schijnheiligheid. Voor alles is er een Bijbeltekst met een oplossing. De Kieke's vader is voorganger en dat maakt het alleen maar erger. Dat laat zelfs haar opa aan haar blijken.

Bovenstaande dingen gebeuren vast ook in andere (streng)-gelovige gemeenschappen en wie ben ik, buitenstaander, om er een mening over te hebben. Maar dit boek heeft diepe indruk gemaakt. Een vreselijk beklemmend verhaal, waarvan ik bang ben dat er maar al te veel autobiografisch is...

02 augustus 2010

Het zingende gras

Enkele jaren terug las ik The fifth child van Doris Lessing. Toen kon ik daar niet zoveel mee. Daarna won ze de Nobelprijs en kwam ik erachter dat ze veel over zuidelijk Afrika schreef. Die regio heeft ergens wel mijn interesse. Dus las ik nu een van haar bekende werken, en haar debuut: Het zingende gras. En ik las het in een paar dagen, meegesleept door het verhaal.

In de eerste regel van het boek wordt Mary Turner dood gevonden. Al snel wordt duidelijk dat de inboorling het heeft gedaan (hij wordt in ieder geval gevangen). En verder wordt er vooral niet over gesproken.

Daarna volgt het verhaal, hoe is het allemaal zo gekomen? Mary woonde rustig in de stad, ze werkte, had vriendinnen, maar leek ook een oude vrijster te worden. En als ze merkt dat dat indaad over haar gezegd wordt, trouwt ze bijna me de eerste de beste: Dick Turner. Boer op het platteland en ook wanhopig op zoek naar de liefde. En dat kan dus niet goed gaan.

Mary is niet geïnteresseerd in het land van Dick en heeft een vreselijke pest aan inboorlingen en behandelt ze dus ook als dusdanig. Dick wist altijd nog wel vriendelijk tegen ze te zijn, Mary moet er niet aan denken. De sfeer is grimmig en met het bedrijf gaat het al jaren slecht, Dick kan niet plannen.

Het is een verhaal vol spanning en met een hoeveelheid apartheid die me m'n haren recht overeind laat staan. Natuurlijk weet ik dat het zo ging (en nog gaat dat zo, waarom zouden de blanke boeren in Zimbabwe, waar dit boek ook speelt (toen nog Zuid-Rhodesië), anders zo worden aangevallen), maar dat maakt het niet minder erg. Het boek heeft erge indruk gemaakt en ik verwacht meer van Lessing te lezen en zeker meer over dit gebied.