28 december 2008

Midwinteroffer

Hoewel Midwinteroffer van Anna Jansson speelt in de laatste anderhalve week van het jaar, is het nou niet echt een gezellig kerstverhaal. Maar wat maakt dat uit, op tweede kerstdag keek ik ook al Zwartboek, dus veel kerstgevoel was toch al niet meer over.

Midwinteroffer is een redelijk standaard Scandinavische thriller waarin een moord moet worden opgelost. Een moord die er uitziet als een rituele Noordse moord. En om dit mysterie te ontrafelen wordt het een en ander aan Noordse mythologie gebruikt. Best interessant. Daarnaast is er de wat moeizame relatie tussen de inspecteur met de belangrijkste rol in dit verhaal en haar man. Iets waardoor ze meer is dan alleen politieagent.

Al met al een ok thriller voor tussendoor. Spannend, leest lekker weg en niet al te dik.

15 december 2008

Groener gras

Soms is het mezelf een raadsel waarom ik sommige boeken besluit te lezen. Zowel met het genre 'kort verhaal' en met de schrijfster Annelies Verbeke heb ik zo ongeveer een haat/liefde-verhouding. Aan de ene kant trekken ze me aan, aan de andere kant kan ik er vaak niet veel mee. Van korte verhalen snapte ik vroeger bij Nederlands al niets, terwijl ik ook toen al een lezer was. En van Annelies Verbeke las ik haar eerdere twee boeken, met gemengde gevoelens.

En zo was het ook met haar verhalenbundel Groener gras. Af en toe las ik een verhaal, niet te veel achter elkaar. Daarvoor is het me te depressief. Net als in haar eerdere werk zijn haar hoofdpersonen wat vreemde snuiters. Hun bestaan en gedrag is niet geheel onmogelijk, maar wel hoogst onwaarschijnlijk: met familieproblemen langs de weg gaan staan en bij een wildvreemde voorbijganger blijven slapen en dan ook de volgende avond nog eens terugkomen, deelnemen aan een iets te fanatiek huppelgroepje, dat soort dingen.

Ik kan me daar gewoon niet in inleven. En toch denk ik dat ik, als er iets nieuws van Annelies Verbeke verschijnt, ik dat wel weer zal lezen. Omdat ze intrigeert, omdat het boek toch waarschijnlijk niet al te dik is, omdat ik nieuwsgierig ben naar wat ze nu weer verzonnen heeft. En weer zal ik waarschijnlijk een onbehaaglijk gevoel aan het boek overhouden...

07 december 2008

Eats, shoots and leaves

Geïntrigreerd door de titel van dit boek, onthouden van een college over 'English writing', las ik Eats, shoots and leaves van Lynne Truss. Een humoristisch relaas over ge- en misbruik van leestekens, waarvan de titel is gebasseerd op een omschrijving van de pandabeer in een vooraanstaand woordenboek. En als je om de titel niet kunt lachen, probeer dit boek dan vooral niet, want dat zal alleen op je zenuwen werken.

Zelf kon ik er wel om lachen en ook om het boek zelf. Een beetje een taalpurist ben ik wel en ik doe toch altijd wel m'n best om m'n teksten grammaticaal op orde te hebben. En als ik kijk naar de dingen die ik soms onder ogen krijg, dan gaat het me best aardig af.

Dit boek gaat op een grappige manier in op het gebruik van leestekens en laat teksten zien waarin dat niet helemaal goed is gegaan. Grappig met een serieuze ondertoon. En waarschijnlijk heb ik er ook nog wel wat van opgestoken. Hoewel het natuurlijk altijd oppassen geblazen blijft om dit soort regels uit het Engels klakkeloos op het Nederlands toe te passen...

06 december 2008

Meisje met de parel

Al jaren woon ik in Delft en al tijden denk ik dat ik Meisje met de parel van Tracy Chevalier eens moet gaan lezen. Alleen kwam het er niet van. Na een positief advies eindelijk gekocht en een fijn boek om tussendoor te lezen. Een eenvoudig verhaal en zo herkenbaar aangezien ik dagelijks door de straten loop die in het boek worden genoemd.

Griet wordt meid bij de schilder Vermeer. Uit nood, want haar vader kan niet meer werken. Als protestant bij een katholiek gezin is het wennen en ze wordt niet altijd geaccepteerd. Maar haar manier van naar dingen kijken helpt de schilder zo af en toe. En uiteindelijk wordt ze zelf onderwerp van een schilderij, iets waar de meningen binnen de familie Vermeer sterk over verdeeld zijn.

Een verhaal dat goed ingaat op de rangen en standen in de 17e eeuw. Met de nodige spanningen en liefdesverwikkelingen. Een leuk boek voor tussendoor dat nieuwsgierig maakt. Binnenkort eens langs bij het Vermeercentrum om meer over hem te weten te komen en wat schilderijen te bewonderen.

03 december 2008

A pirate of exquisite mind

Al een tijdje niet meer geblogd... Niet omdat ik er geen zin in had, maar omdat ik geen boek uit kreeg. Steeds begon ik in nieuwe boeken en de dikke boeken die ik tegelijkertijd aan het lezen ben, komen maar niet uit. Maar ik hoop toch echt de komende dagen een aantal uit te lezen. Al is het alleen maar om weer in iets nieuws te kunnen beginnen.

Een 'group read' laat je wel eens boeken lezen die je zelf waarschijnlijk nooit was tegen gekomen en wanneer wel, misschien nooit gelezen zou hebben. Zo las ik nu A pirate of exquisite mind van Diana en Michael Preston. Voor de verandering eens non-fictie, over het leven William Dampier. En ik hoor het u al zeggen: "Wie?" Ook ik had nog nooit van hem gehoord voordat ik van dit boek hoorde.


William Dampier is een ontdekker, naturatist en zeerover - volgens de ondertitel van het boek. In mijn beleving is hij met name een piraat met interesse in de natuur en cultuur die hij op zijn reizen ziet. En dat zijn behoorlijke reizen, drie keer rond de wereld aan het eind van de 17e eeuw. Natuurlijk met de nodige schipbreuk, ellende op het schip, scheurbuik en wat dies meer zei.


Maar ondertussen was hij ook de navigator en werden zijn kaarten alom gebruikt. En zijn interesse in de natuur leidde tot het eerste idee van sub-soorten, waarvan Darwin weer gebruik maakte in zijn Origin of the species. En door de verhalen van Dampier werden Jonathan Swift (Gulliver's travels) en Daniel Defoe (Robinson Crusoe) geïnspireerd. Twee boeken die overigens nog ongelezen in mijn kast staan die er binnenkort maar eens aan moeten gaan geloven.


Al met al dus wel een interessante persoonlijkheid en waarna goed onderzoek is verricht in dit boek. Alleen blijf ik gewoon een fictie-lezer en ik denk niet dat dat snel gaat veranderen.

09 november 2008

Bougainville

Bougainville van F. Springer kon me beduidend minder boeien dan het eerder dit jaar van hem gelezen Quissama. En waar dat precies aan ligt, daar kan ik m'n vinger nog niet achter krijgen. Waarschijnlijk stond dit verhaal toch (nog) verder van me af en werd ik een beetje gek van de sprongen in de tijd. Deels zal dat wel te maken met mijn hopeloze geheugen met betrekking tot namen en jaartallen, waardoor ik steeds niet doorhad het leven van welk hoofdpersoon ik zat te lezen.

Want van die hoofdpersonen/schrijvers telt dit boek er drie: Bo, de verteller in het heden, Tommie Vaullant, diens vriend die ongelukkig om het leven komt in Bangladesh en de opa van Tommie. Na het overlijden van Tommie krijgt Bo namelijk de dagboekaantekeningen van Tommies opa, waar tussendoor Tommie zelf zijn memoires heeft geschreven. En deze verhaallijnen lopen voor mij nogal door elkaar.

Bo is diplomaat in Bangladesh, vlak na de afscheidingsoorlog. En hoewel dat heel wat klinkt, heeft de functie niet veel om het lijf en wordt er gewerkt vanuit een hotel met afdankmeubels van andere ambassades. En veel slagkracht heeft Bo ook niet. Daar leest hij de memoires van Tom en z'n opa. Opeens is de foto van Mata Hari op de kamer van laatstgenoemde duidelijk. En Bo leert meer over het verleden van Tommie, na de middelbare school. Maar wat moet hij daarmee op de reünie die aan het eind van het boek plaatsvindt?

Al met al wel een aardig boek, leest lekker weg, maar ik kan me er te weinig bij voorstellen.

03 november 2008

Saturday

Op de een of andere manier duurde het ontzettend lang voordat ik in het verhaal kwam dat in Saturday van Ian McEwan. En toch vond ik het een mooi boek. Misschien is het taalgebruik iets te langzaam voor de stemming waarin ik me bevond. Want er gebeuren alleen een paar heftige dingen die een ontzettende spanning veroorzaken, maar verder beschrijft het verhaal trivialiteiten van een helemaal niet gewone zaterdag.

Perowne is arts, klaarwakker in het midden van de nacht en ziet een vliegtuig neerstorten. Geschrokken en kalm gaat hij naar beneden, waar z'n zoon zit. Op het nieuws is nog niets. Het valt allemaal mee, maar het brengt spanning in het boek. Verder een demonstratie tegen de oorlog in het Midden-Oosten en zijn die jongens met wie hij in botsing komt in de auto wel helemaal te vertrouwen? En hoe zit het met de onderlinge familiebande? In het hele boek voel je dat er iets gaat gebeuren terwijl de zaterdag z'n normale gang gaat.

Een heerlijk boek als je in het verhaal zit, McEwan kan gewoon goed schrijven, dat had hij mij al eerder bewezen. Niet teveel achter elkaar, daarvoor zijn z'n verhaallijnen met te traag, maar er staan nog drie ongelezen boeken van hem in m'n kast. Voor als ik weer even wil genieten van een rustig opgeschreven heftig verhaal.

22 oktober 2008

The interpretation of murder

Vorig jaar gekocht op vakantie in Griekenland, dit jaar eindelijk begonnen met lezen tijdens de terugvlucht uit Italië. En toen verhuizen en dus geen tijd voor lezen. De laatste paar dagen eindelijk tijd en niet steeds de verhaallijn kwijt in The interpretation of murder van Jed Rubenfeld.

Een prima thriller, alleen duurt de spanning over het algemeen slechts enkele pagina's. Goed voor mijn zenuwen, jammer voor het verhaal, want echt spannend wordt het zo nooit.

In dit boek wordt de dader gezocht van een meisje dat is vermoord en dezelfde persoon zal een ander meisje hebben verkracht. In de week dat dit gebeurd is ook Sigmund Freud in het begin 20e eeuwse New York. Een van zijn aanhangers raakt betrokken bij het onderzoek van de zaak en voor psychotherapie uit bij het slachtoffer.

Leuk aan dit boek vond ik Freud en het commentaar dat te lezen valt over zijn sexuele interpretatie. Het werk van Freud ken ik niet echt, maar over bovenstaande had ik wel meer gehoord. Verder wordt in dit boek de wereldberoemde zin 'to be or not to be 'uit Hamlet geanalyseerd. Om dit alleen echt te kunnen begrijpen zal ik toch echt Hamlet moeten lezen. Misschien is dit een goede gelegenheid daar eens aan te beginnen.

18 oktober 2008

Liefste in de verte

Tijdens het verhuizen even tijd voor ontspanning, een prima moment voor een literair juweeltje, dat je gewoon binnen een uurtje uit hebt. Zo las ik Liefste in de verte van Jeroen Brouwers. Met daarin twee verhalen uit verschillende feuilletons.

Van Brouwers las ik tot nu toe alleen Bezonken Rood. Dezelfde wat negatieve trend was ook in deze verhalen te vinden. Niet echt mijn levenshouding, die over het algemeen positief is. Maar wel weer lekker geschreven. Mede aangemoedigd door vrienden die graag iets van Brouwers lezen moet ik toch maar weer eens voor een echt boek van hem gaan.

11 oktober 2008

Brains

Tijdens het klussen vond ik opeens nog een luisterboek op m'n mp3-speler, Brains van Jacob Vis. En dat terwijl ik eigenlijk radio wilde luisteren, maar het stroomsnoertje nog even ontbrak. En hoewel muziek tijdens het klussen relaxed is, luisteren naar een boek is ook prima. Normaal gesproken neem ik daar geen tijd voor want dan verveel ik me tijdens het luisteren, maar nu kon ik rustig anderhalve dag lang de muren verven en ondertussen toch nog een boek 'lezen'.

Heel bijzonder vond ik het boek niet, de standaard Nederlandse thriller: er is een lijk, een jeugdbende, een bezorgde zus en veel sex. En waarschijnlijk werkte de vertelstem ook niet mee tot een extreem boeiend verhaal, ze paste niet echt bij het verhaal, maar was meer een bezorgde moeder. En verder teveel details die er niet toe doen en uitwijding.

Echt spannend is het niet, wel aardig tijdverdrijf als je de keuze hebt tussen muziek en een verhaal en weet dat je het wel uit zult luisteren omdat je tijd genoeg hebt.

08 oktober 2008

Specht en zoon

Een boekje wat al weer eventje op m'n plank stond, Specht en zoon van Willem Jan Otten. Gekocht omdat ik me nog kon herinneren dat het me aansprak toen het in 2005 de Libris Literatuurprijs won. Niet al te dik, dus prima voor mee op een korte vakantie.

Interessant boek, vooral het perspectief, de verteller is een schilderij. Leuk bedacht, goed uitgewerkt, het schildersdoek is lekker naief en geen mens. Dus de lezer weet meer dan het schilderij.

Het verhaal is ook goed, de schilder krijgt een grote opdracht waar hij met niemand over mag spreken. Hoewel hij alleen mensen schildert die voor hem poseren, wordt hem nu gevraagd om een dode van foto's te schilderen. Een jonge jongen. Maar is die wel echt dood?

28 september 2008

De gifhouten bijbel

Al lange tijd lag het in m'n kast, De gifhouten bijbel van Barbara Kingsolver. Een boek dat me aansprak vanwege de titel en afschrok vanwege de dikte en kleine lettertjes. Toen op Librarything een 'group read' over dit boek onstond besloot ik mee te doen. Een goede stimulans en een extra verdieping.

En ik ben blij dat ik dit boek gelezen heb, hoewel het wat korter had mogen zijn, de laatste hoofdstukken hadden wat mij betreft minder uitgebreid gemogen, het verhaal was eigenlijk wel af.

Het boek beschrijft het vertrek van de familie Price uit Georgia naar de Kongo om daar een zendingspost in het dorpje Kilanga te bemannen. Vooral de vader van dit gezin, Nathan, wil dit. Zijn vrouw Orleanna en zijn vier dochters Rachel, Leah, Adah en Ruth May kunnen alleen maar volgen.

Het verhaal is in delen geschreven, steeds beginnend vanuit het oogpunt van Orleanna. De rest van de delen bestaat uit de verhalen zoals opgetekend door de dochters, ieder met zijn eigen stem. Dat is wat een zwaar verhaal toch nog leesbaar maakt. Zwaar omdat Nathan veel te veel wil en zich absoluut niet aanpast aan de lokale bevolking. Dat wordt de familie niet in dank afgenomen. En dan is er ook nog de strijd om de onafhankelijkheid die verblijf in Kongo onverstandig maakt, maar Nathan luistert niet. Al met al ingrediënten genoeg voor een tragisch verhaal, wat het dan ook is.

De laatste delen, ongeveer 150 pagina's, vertelt hoe de dochters na tragische gebeurtenissen in Kongo verder gaan met hun leven. De locaties verbaasden me nog al, hun gedrag niet. Alleen, zoals gezegd, dit had korter omschreven mogen worden. Maar al met al wel een aanrader om te lezen.

27 september 2008

'n Kleintje Krol

Van Gerrit Krol had ik nog nooit iets gelezen, zelfs niet ergens een column. In ieder geval niet dat ik me kan herinneren. Toen ik laatst 'n Kleintje Krol tegenkwam, met daarin korte stukjes uit zijn werk een recensie van een liefhebber leek me dat een mooie kennismaking.

Helaas viel dat een beetje tegen. Vooral omdat dit boekje met name een stuk reclame is, mede door toegevoegde recensie, en daar wordt ik altijd een beetje argwanend van.

Ook was ik niet heel erg onder de indruk van de schrijfstijl van Krol. Naar mijn idee toch wel erg direct. Niet meteen een stijl die ik een roman verwacht. Zijn observaties daarentegen vind ik dan wel weer aardig. Misschien dat ik toch nog eens een heel werk van hem moet proberen. Iemand suggesties welke?

15 september 2008

Rally naar Bagdad

Een derde Agatha Christie in korte tijd. En weer blijkt dat ik waarschijnlijk nooit een fan zal worden, hoewel het verhaal toch altijd weer spannend genoeg is om toch het boek uit te lezen. Mede omdat je er ook niet echt bij na hoeft te denken. Deze keer las ik Rally naar Bagdad. Een verhaal zonder Poirot, Miss Marple of Tommy & Tuppence, maar een 'doodgewone' jonge vrouw.

Vic wordt bij een ontmoeting met Edward in een Londens park meteen smoorverliefd op hem. Helaas gaat Edward de volgende dag naar Bagdad. Voor Vic alle reden om alles in het werk te zetten daar ook zo snel mogelijk te komen. Meteen de eerste dag vindt ze een betrekking (jeetje, ik begin de taal van het boek al te gebruiken) als hulp voor een vrouw met een gebroken arm. Twee dagen later zit ze in Bagdad.

Daar is het onrustig, hoogwaardigheidsbekleders uit Rusland en Amerika worden verwacht en er gaan ergens geruchten over de ronde. Maar hoe het precies zit wordt mij niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk omdat er in het boek nogal veel personen voorkomen en ik ben niet erg goed in het onthouden van namen van personen in boeken. En dan komen er in het boek ook nog al eens persoonsverwisselingen voor.

Wat me vooral irriteert aan deze boeken is de schrijfstijl. En ik weet niet eens of het door Agatha Christie komt, misschien is het wel gewoon een slechte vertaling, die is per slot van rekening ook uit de jaren 70, dat zou de truttigheid wellicht kunnen verklaren. En zo af en toe zal ik vast nog wel eens iets van haar lezen.

13 september 2008

A short history of nearly everything

Voor sommige boeken moet je gewoon de tijd nemen en niet te veel pagina's achter elkaar lezen. Dat had ik deze keer met A short history of nearly everything van Bill Bryson. Een erg interessant boek en goed geschreven, maar een hoofdstuk met al die informatie is wel genoeg voor één leessessie.

Het leuke aan dit boek vind ik dat het van allerlei wetenschappelijke onderwerpen iets vertelt. Beginnend bij de aarde zelf en zijn vorm (dit onderwerp aan het begin van het boek, helemaal goed wat mij betreft), het ontstaan van de aarde en de ontwikkeling van plant en dier. Leuk opgebouwd, geschreven met veel humor en je hoeft vooraf niets van de onderwerpen te weten (hoewel dat het wel makkelijker maakt.

Hoewel dit boek veel vertelt, blijkt bij bijna onderwerpen ook maar weer hoe weinig we eigenlijk weten. En over hoeveel onderwerpen er ook nog discussie blijkt te bestaan. Iets wat ik onderhuids eigenlijk wel wist, maar me nooit zo beseft had. Ik ben dus wijzer geworden van dit boek en het heeft veel vragen opgeleverd.

Bill Bryson blijft me positief verrassen met zijn schrijfstijl. De meeste van zijn boeken staan dan onderhand ook al in de kast te wachten totdat ze gelezen zullen worden. En dat met enige regelmaat zeker gebeuren.

07 september 2008

De kleine Johannes

Voor mijn literatuurlijst las ik ooit Van de koele meren des doods van Frederik van Eeden. Ik weet nog dat me dat toen veel moeite kostte, het was duidelijk niet mijn boek. Nu las ik De kleine Johannes, deels omdat die hier toch lag en deels omdat ik dacht dat een soort sprookje wel een stuk toegankelijker zal zijn.

In het begin is dat ook zeker zo. Een vergelijking dringt zich daar op met Erik, of het kleine insectenboek van Godfried Bomans, dat ik las als tiener. Alleen gaat die vergelijking niet lang op, Frederik van Eeden weet ook dit boek tragisch te maken. Wat begint met een avontuurlijke reis met Windekind door de kleine wereld, loopt af met een deprimerende tocht met Pluizer langs de zieken en stervenden.

Opnieuw blijkt dat Van Eeden niet mijn schrijver is. Veel te depressief allemaal. En een beetje zweverig op zoek naar het Licht. Nee, het is het niet voor mij.

Wonderbaarlijke wereldreizigers

Wonderbaarlijke wereldreizigers is een verzameling(etje) van verhalen/delen uit zes reisboeken die door Bzztôh zijn uitgegeven. Zo wordt er verhuisd in Italië, orchideeën gezocht op Borneo, door Ierland gelift met een koelkast, geëmigreerd naar Spanje, gereisd over IJsland en aikido gedaan in Japan.

Allemaal verhalen die best oke zijn om te lezen, maar voor mij is het duidelijk dat ik alle zes de boeken niet in z'n geheel hoef te lezen als dit de beste gedeelten uit de boeken zijn. Sommige mensen kunnen namelijk beter bij het reizen blijven en kunnen het opschrijven beter laten. Overdreven grappig zijn valt namelijk nogal op.

31 augustus 2008

Beatriz en de hemellichamen

Op de een of andere manier blijft het me moeite kosten om te beginnen in boeken afkomstig uit een van de series die de Volkskrant de afgelopen jaren heeft uitgegeven. Terwijl daar geen enkele goede reden voor is, want de boeken die ik tot nu toe las bevielen goed. Het enige wat ik kan verzinnen is dat ik de boeken niet echt zelf gekozen heb. Beatriz en de hemellichamen van Lucía Etxebarria zou ik anders waarschijnlijk inderdaad nooit in handen gehad hebben, terwijl ik nu blij ben dat ik het gelezen heb.

Beatriz groeit op in Madrid en gaat op haar achttiende Engelse literatuur studeren in Edinburgh. Hoewel dit natuurlijk helemaal niet raar hoeft te zijn, kijkt Beatriz terug naar de tijd die vooraf ging aan die studiekeuze: een slechte relatie met haar moeder, haar vriendin Monica in de drugshandel (waar ze ook zelf bij betrokken raakt). Beatriz weet niet hoe ze om moet gaan met liefde. In Edinburgh woont ze al snel samen, en heeft een lesbische relatie met, Caitlin. Maar is ze echt verliefd? Daarover denkt ze na, terug in Madrid na vier jaar studie en geen idee wat ze nu verder wil.

Het boek ik prettig opgebouwd. Het is meteen duidelijk waar Beatriz nu staat, maar hoe ze daar gekomen is, is waar het boek toe dient. Met veel afwisseling in de flashbacks, maar nooit verwarrend. Een boek dat nieuwsgierig maakt naar de de levensgeschiedenis van Beatriz terwijl er aan het begin van het boek helemaal niks aan de hand lijkt. Fijn om een boek te lezen dat goed geschreven is en wat, hoever het ook van mijn eigen belevingswereld af staat, tot voorstelbaar is.

26 augustus 2008

Blauw water

Een tweede thriller in een paar dagen. Dat is toch het enige waar ik m'n hoofd bij kan houden in de trein, want ik ben nogal snel afgeleid. En de vorige thriller die ik van Simone van der Vlugt las, was stiekem toch wel een page-turner. De keer las ik Blauw water. En weer is ie spannend. Een ontsnapte tbs-er gijzelt moeder en kind. Zal de redding die er even lijkt te zijn echt komen?

Dat is eigenlijk de kern van het verhaal. Diep uitgediept worden de karakters niet, soms lijkt het ook of van der Vlugt gedurende het boek besloten heeft toch het levensverhaal van de gegijzelde moeder aan te passen, maar spannend is het wel. En daar gaat het toch om bij een thriller. Als ik echte literatuur wil, pak ik wel iets anders van de plank.

Als thriller dus geslaagd, qua schrijfstijl en diepgang wat minder.

25 augustus 2008

The Oxford murders

Een prima boek voor een luie zondag dacht ik gisteren, The Oxford murder van Guillermo Martínez. De aanbeveling van dit boek las bij de Wiskundemeisjes. Die druilerige zondagmiddag die daar genoemd werd was ik vergeten, maar die is zeker toepasselijk. Het boek is niet al te dik, eenvoudig te lezen, spannend en onderhoudend, prima te doen op een lui dagje.

Wiskunde heeft me altijd geïntegreerd, ook al heb ik uiteindelijk besloten om het niet te studeren, ingenieur werd ik wel. En ook in m'n werk mag ik nog regelmatig stoeien met formules. Vandaar dat detectives met wiskunde altijd leuk zijn. Vandaar dat ik ook nog steeds Numbers kijk, hoe vergezocht de wiskunde daar soms ook is en hoe simplistisch toegepast.

In dit boek klopt het allemaal. De gebruikte wiskunde is niet al te ingewikkeld, maar laat je wel nadenken. Logica speelt een belangrijke rol, precies datgene waar de hoofdpersoon zich mee bezig wil houden in Oxford. En dan wordt zijn hospita vermoord. Met een mysterieus briefje (of toch niet?). Het leuke aan dit boek vond ik dat ik iedereen als verdachte begon te zien en bij alles wat gebeurde veranderde de verdachte. En niks is uiteindelijk wat het bleek te zijn. En toch was het als lezer mogelijk om de dader te vinden. Iets wat bij Agatha Christie (voor mij in ieder geval) niet mogelijk is.

Dus een ieder die wiskunde interessant vind en wel houdt van een detective op z'n tijd: vind een luie zondagmiddag en lezen dit boek.

24 augustus 2008

Een blik in Cannery Row

Vorig jaar las ik voor het eerst iets van John Steinbeck. Toen was het Tortilla flat, nu Een blik in Cannery Row. Toen dacht ik nog dat Tortilla flat een a-typisch boek zou kunnen zijn van Steinbeck, dat denk ik nu niet meer. Cannery Row lijkt namelijk behoorlijk op Tortilla flat.

Ook Cannery Row draait om een groep jongemannen die te lui is om te werken, wil genieten van het leven, het goed met anderen voor heeft en wiens goede bedoelingen vaak in het honderd lopen. En dat laatste zie je al van mijlenver aankomen. Toch worden ze telkens opnieuw vergeven, want ze bedoelen het niet zo kwaad.

De keer zijn het Mack en z'n vrienden, wonend in een huis dat anders leeg had gestaan, die een feest willen organiseren voor Doc. Doc houdt zich bezig met onderzoek op verschillende diersoorten en heeft zodoende vaak dieren nodig. Zodoende gaan Mack en kornuiten op zoek naar kikkers. Met de nodige pech onderweg en een grote hoeveelheid alcohol. Het feest loopt totaal in het honderd, de jongens voelen zich schuldig en regelen uiteindelijk een tweede feest. Ditmaal wel geslaagd.

Al met al een verhaal dat eigenlijk niet al te veel om het lijf heeft. Toch geeft het een mooie blik op het leven in de jaren 40 in Amerika. Het zou best werkelijk zo gebeurd kunnen zijn. En dat is de kracht van Steinbeck, een verhaal dat eigenlijk heel triviaal is, is bij hem toch boeiend.

17 augustus 2008

Het grote baggerboek

Een (semi-)impulsaankoop op het station vorige week, toen ik opeens voor m'n werk even naar Scheveningen moest en een kwartier op de trein moest wachten. Al eerder had ik bedacht dat ik Het grote baggerboek van Ilja Leonard Pfeiffer wel eens wilde lezen, nu lag ie in Rainbow pocket bij de AKO. En het was een goede koop.

Aan het begin moest ik alleen wel heel erg wennen aan het taalgebruik dat de baggeraar bezigt. Halverwege hoofdstuk één had ik al zoveel smerigs gelezen dat ik ontzettend verbaasd dat dit ooit was genomineerd voor de literatuurprijs. En ik kon het me van deze schrijver ook helemaal niet voorstellen. En toen kwam hoofdstuk twee, waarin de psycholoog van de baggeraar aan het woord kwam. En daarbij werd het me duidelijk, dit overdreven nette taalgebruik vormt een prachtig contrast.

Het verhaal gaat over een baggeraar die aan land ergens in het Midden-Oosten (Kamelistan) de weg kwijtraakt na een hoerenbezoek en zich ontfermt over een klein jochie dat hem de haven terug helpt vinden. Hij wordt echter verdacht van ontvoering en verkrachting van dat jochie. In voorarrest in een kliniek schrijft de baggeraar zijn verhaal. Weinig genuanceerd, maar toch zo dat je hem gaat geloven. Ondertussen is het juist de psycholoog die op je zenuwen werkt door zijn omgang met de vrouw van de baggeraar.

Alles in dit boek blijkt anders te zijn dan het in het begin lijkt, dat is wat zo mooi is. Je moet tegen wat vunzigheid kunnen, maar als je daar omheen leest zie je het drama van dit verhaal en ook de kracht van de auteur. Een aanrader.

16 augustus 2008

De grammatica van een niemand

Weer tijd voor een literair juweeltje. Ik vind het wel wat, elke maand iets korts lezen van een door de organisatie uitgezochte schrijver. Deze keer van Abdelkader Benali, van wie ik eerder al De langverwachte las. Nu luidt de tiel De grammatica van een niemand. Geen stukjes uit eerdere boeken, maar speciaal voor deze uitgave geschreven (en dat mag ik wel).

Het aantal pagina's, 46, blijft laag om echt een verhaal te kunnen vertellen. Benali vertelt in dit boekje over het gevoel van een imgrant/tweede generatie gastarbeider. Niet geheel thuis in Nederland, ook Marokko is vreemd bij een bezoek. Hij vertelt het verhaal van zijn zoektocht naar zijn identiteit. Een leuk boekje dat goed past in de huidige tijdgeest.

Arend

Begin 2007 had De engelenmaker van Stefan Brijs bij mij indruk gemaakt. Het kon dus niet uitblijven dat ik meer van hem zou lezen. Laatst kocht ik Arend. En weer indrukwekkend. Met waarschuwing: niet lezen als je niet lekker in je vel zit, daarvoor is dit verhaal te somber en heftig.

Dit boek maakt een verschikkelijk drukkende indruk. Vanaf zin één, 'Arend had nooit geboren mogen worden', hangt er een spanning, en die blijft. Arend is ongewenst, z'n moeder Anna als kind misbruikt en wil alleen maar een meisje. Helaas mag het niet zo zijn. En dan is Arend ook nog eens een vet, lelijk kind.

Gevolg: geen liefde van z'n moeder, geen aandacht van z'n moeder waardoor een leerachterstand, gepest op school. Alleen z'n bovenbuurman geeft hem liefde. En helemaal gek van geluk wordt Arend van alles wat met vliegen te maken heeft (als een vogel), niks wil hij liever.

Een indrukwekkend boek waarbij je eerst een hekel hebt aan het kind, maar door de liefde van de bovenbuurman beseft dat dat totaal niet terecht is. Een boek waardoor je na het lezen van het laatste hoofdstuk even stil voor je uit blijft staren.

Dus van Stefan Brijs gaat nog wel meer gelezen worden. Vraag me wel af of er in een eventueel volgend boek van hem iets anders voor gaat komen dan kinderen die geen of weinig liefde ontvangen.

09 augustus 2008

Grof geld

Ze blijven grappig, de Stephanie Plum thrillers van Janet Evanovich. Deze keer las ik Grof Geld, deel 1 van de serie. Nu wordt me duidelijk waarom Stephanie premiejaagster is geworden. Niet echt een heel hoogdravend motief: ze heeft geld nodig.

Ze wordt premiejaagster bij haar neef Vinnie en wil meteen degene met de grootste borgsom oppakken. En die man blijkt ze te kennen, ze hebben het toen ze tiener was ooit samen gedaan, niet geheel vrijwillig, maar ook niet geheel onvrijwillig.

Deze persoon, Joe Morelli, is niet het grootste probleem. Een bokser met buiten de ring ook losse handjes maakt het allemaal gevaarlijker. En zoals altijd brengt Stephanie zich weer regelmatig in gevaar, is ze roekeloos en niet altijd al te slim, uiteindelijk krijgt ze het toch weer voor elkaar om het probleem op te lossen (welisswaar met hulp van anderen, maar toch).

De boeken blijven dus grappig, zijn soms enigszins voorspelbaar en niet geheel realistisch, maar daarom perfect voor als je niet na wilt denken.

28 juli 2008

De geschiedenis van de Roccamatio's uit Helsinki

Toen ik een paar jaar geleden het boek Het leven van Pi las van Yann Martel was ik wel onder de indruk. Was het verhaal nou echt gebeurd of alleen maar een droom. In ieder geval liet het me nadenken. Toen ik de verhalenbundel De geschiedenis van de Roccamatios uit Helsinki tegenkwam hoefde ik dus ook niet lang na te denken.

Het titelverhaal beschrijft de vriendschap tussen een derde- en een eerstejaars student, waarbij eerstejaars Paul aids heeft en langzaam sterft. Omdat Paul niet veel meer kan en op een gegeven moment de gespreksonderwerpen ook wel op zijn, bedenken de hoofdpersoon samen de geschiedenis van de Roccamatios uit Helsinki. Het verhaal zelf horen we niet, wel zien we de gebeurtenissen aan de hand waarvan de geschiedenis wordt verteld, één gebeurtenis per jaar in de twintigste eeuw. Dit verhaal raakte me het meest in dit boek; toen het uit was moest het even bezinken.

Het derde verhaal in dit boek is Sterfwijzen, waarin meerdere malen een brief wordt afgedrukt die de directeur van een inrichting voor ter dood veroordeelden naar de nabestaande moeder stuurt. Steeds dezelfde brief, steeds een beetje anders. Indrukwekkend, zo achter elkaar.

De andere twee verhalen in deze bundel doen me weinig. Eén gaat over een viruoze vioolspeler die nachtwaker is op een groot kantoor, de ander over een spiegelmachine die werkt op herinneringen. De clou van die verhalen ontgaat me helaas enigzins.

Maar de andere twee verhalen zijn de aanschaf van deze bundel meer dan waard.

27 juli 2008

Daar brak m'n hak

Elke zomer lees ik ze eigenlijk wel, een of meerdere bundels met vakantieverhalen. Deze keer las ik Daar brak m'n hak. Een boek met lachwekkende verhalen van vrouwen op reis. En dat is precies wat het is. Af en toe met avonturen waarvan je blij bent dat je ze niet zelf hebt meegemaakt. En in deze bundels zijn ze allemaal wel aardig geschreven. Gewoon fijne verhalen voor het slapen gaan die je laten weten wat je bespaard is gebleven.

26 juli 2008

Door het oog van de naald

De volgende thrillerauteur die door mij getest werd: Ken Follett. Van hem las ik Door het oog van de naald, een boek dat door een aantal vrienden als z'n beste werk werd omschreven. En zoals me wel vaker gebeurd bij thrillers snapte ik daar de eerste paar pagina's niets van. Waar moest dit toch weer heen. Maar zoals ook vaak bij thrillers, als het verhaal duidelijk begint te worden kun je het boek bijna niet meer wegleggen. Ook dat was bij dit boek het geval.

Mijn twijfel over dit boek ontstond vooral omdat het over de Tweede Wereldoorlog gaat en van mij hoeft dat niet zo nodig. Maar als decor voor het jagen op een spion is het natuurlijk ideaal. Het boek is dan ook lekker spannend en het zou best echt kunnen gebeuren. En die historische context heeft zelfs wel wat. Het maakt het zeker spannender en goed te plaatsen.

Al met al weer een prima thriller/detective. Ik zal op de boekenmarkt in Deventer volgende week vast wel weer een boek van Follett meenemen.

25 juli 2008

Tagcloud

Een beetje surfen is best leuk zo af en toe. En zo maakte ik uit nieuwsgierigheid op Worldle een tag cloud van deze blog op dit moment. En ik vind hem best leuk, dus bij deze.

20 juli 2008

De zwarte met het witte hart

Van Arthur Japin had ik tot nu toe alleen het boekenweekgeschenk van een paar jaar geleden gelezen. Dat had me wel nieuwsgierig gemaakt, maar mijn haat-liefde verhouding met geschiedenis hadden mij er tot nu toe van weerhouden De zwarte met het witte hart te lezen. Me realiserend dat het zich in Delft afspeelt, wat het meteen al herkenbaarder maakt, begon ik er toch maar aan. En daarvan heb ik geen spijt.

Het boek heb ik met veel interesse gelezen en helaas kon ik me maar al te goed indenken dat dit in werkelijkheid gebeurd was. Het verhaal gaat over de Ashanteense prinsen Kwasi en Kwame, door een handelsmissie uit West-Afrika gehaald en op een Delftse kostschool opgevoed. We spreken hier over de eerste helft van de 19e eeuw, een tijd waarin een donkergekleurde huid een bezienswaardigheid en een verachting is. En dat blijkt in het leven van beide jongens.

Kwasi geeft zich over aan de nieuwe cultuur, Kwame niet. Hierdoor groeien de jongens uit elkaar. Kwame gaat als militair terug naar zijn land, waar niets is zoals hij het hoopte terug te zien. Kwasi studeert mijnbouwkunde met ook als doel West-Afrika. Kwame waarschuwt hem echter voor het gevaar in de mijnen. Kwasi belandt uiteindelijke op Java.

Beide jongens worden flink gedwarsboomd, carriere kunnen ze niet maken, overal zijn ze buitenstaanders. Een waargebeurd verhaal, en daarom misschien nog wel aangrijpender. En dapper dat Japin zo schrijft over het koloniale verleden.

07 juli 2008

A short history of tractors in Ukrainian

Lachen en toch een serieuze ondertoon, dat is A short history of tractors in Ukrainian van Marina Lewycka. De humor wordt eigenlijk al weergegeven door de titel en de hoofdstuktitels. Die altijd kloppen maar vooral ook nietszeggend zijn.

Het verhaal gaat over een oude man die een veel jongere, Oekrainse vrouw trouwt. Zelf is hij ook Oekrainer, maar woont al jaren in Engeland. En dat willen wel meer Oekrainers. Alleen heeft Nikolai dat iets te laat door en valt hij wel op mooie, jonge, grote borsten. Zijn twee dochters, Vera en Nadezhda, zagen het wel maar konden hem niet stoppen. Ondertussen trekken ze wel weer samen op, terwijl ze elkaar al twee jaar niet meer gezien hebben en aan de telefoon eerst alleen maar lopen te bekvechten.

Het verhaal van problemen met immigratie en trouwen is serieus, dit kan echt moeilijkheden opleveren en ik kan me best voorstellen dat er oudere mensen (en waarschijnlijk ook wel jongeren) die hier intrappen. Maar het verhaal wordt zo verteld dat er altijd wat te lachten valt. Het taalgebruik, eenvoudig Engels met waarschijnlijk fouten die Oekrainers maken (de schrijfster komt er zelf ook vandaan), bijnamen, mensen die domme dingen doen. Een boek dat je lekker wegleest en je ondertussen ook nog eens na laat denken. Two caravans wil ik zeker binnenkort lezen.

05 juli 2008

Stikvallei

Van Frank Westerman ben ik een paar jaar geleden iets gaan lezen toen we hem hadden uitgenodigd voor een symposium. Die lezing ging toen over Ingenieurs van de ziel, over waterbouw in Rusland. Nu vond ik bij Bruna het literaire juweeltje van juli, Stikvallei. En niet eerder in een ander boek van het gepubliceerd (die wil ik toch nog wel eens aanschaffen), dus een fijn boekje voor vanmiddag.

Dit verhaal gaat over een ontploft kratermeer in Kameroen, hoe er onderzoek naar wordt gedaan en er vooral over getwist wordt. Want in Kameroen is ook veel bijgeloof en worden andere landen verdacht van aanvallen. Een natuurramp vindt men een te makkelijk antwoord. En toch is dat wat gebeurde.

Wat me intrigeert aan de boeken van Westerman is de combinatie van een verhaal en een onderzochte werkelijkheid waarin de exacte wetenschap een belangrijke rol speelt. Die andere boeken van hem wil ik nog steeds graag lezen. Dit juweeltje stelde niet teleur, een mooi afgerond verhaal over een onderwerp dat intrigeert maar waar ik anders nooit van geweten had.

01 juli 2008

Zilver

Na het lezen van De wandelaar vorig jaar wist ik dat ik meer van Adriaan van Dis wilde lezen. Niet omdat ik me zo goed in die hoofdpersoon in kon leven, maar om zijn stijl. Deze keer las ik een dun boekje, Zilver of het verlies van de onschuld.

Opnieuw kon ik me niet inleven in de hoofdpersoon. Een wereld waar arm en rijk veel meer gescheiden zijn dan nu, het verhaal speelt zich waarschijnlijk af in de jaren 50 en een mannelijke hoofdpersoon die volwassen wordt. Twee dingen die te ver van me af staan. Opgroeien als vrouw is toch anders...

Ik weet nog niet wat ik van Zilver vindt, aan één kant een mietje en een dromer, altijd is er wel wat met hem, aan de andere kant wordt het leven hem ook niet makkelijk gemaakt met alleen zijn 'juffrouw' die hem opvoedt en het leven op de strenge kostschool. Beschermd opgegroeid in een rijke buurt, hij weet echt niet beter als hij met de arme Marieke omgaat. Maar uiteindelijk wordt hij toch een man, vindt hij dan vooral zelf.

Opnieuw was het de stijl die dit tot een mooi boek maakte. Van Van Dis zal op dit blog vast nog wel eens het één en ander langskomen.

30 juni 2008

De man die zijn vrouw voor een hoed hield

Tijden terug las ik al eens een artikel over bepaalde psychologisch aandoening waarbij werd verwezen naar het boek De man die zijn vrouw voor een hoed hield van Oliver Sacks. Een paar maanden geleden lag het goedkoop in de winkel. Kopen dus. Het werd mijn boek voor in de trein, want de korte verhalen maken indruk en zo las ik er nooit meer dan één of twee achter elkaar.

De verhalen geven vaak een goed beeld van de patiënt, hoe is het om te leven zonder evenwichtsgevoel, zonder dat je dingen herkend, zonder door te hebben dat je lijf je eigen lijf is? En daarnaast worden de ziektes ook nog toegelicht. Hoewel daar iets meer voorkennis verondersteld werd dan ik bezat. Maar goed te volgen.

Het boek heeft indruk gemaakt, de aandoeningen helemaal. En hoe mensen kunnen leven met een perceptie van de werkelijkheid waarin zoveel ontbreekt of anders is. En toch doorzetten. Soms maakte het ook wel bang, want sommige patienten werden er zomaar door overvallen. Steeds liedjes in je hoofd, die de buitenwereld overstemmen, behoorlijk irritant.
Maar de indruk die dit boek achterlaat is wel een reden om weer eens wat van Sacks te lezen.

29 juni 2008

De sneeuw van de Kilimandzjaro

Van Hemmingway kende ik alleen The old man and the sea, en zelfs dat heb ik volgens mij niet gelezen, in ieder geval niet helemaal. Nu begon ik met een verhalenbundel, De sneeuw van de Kilimandzjaro, waarvan het titelverhaal het langste is.

Wat vooral opvalt zijn de zelfdestructieve hoofdpersonen, met miltvuur in de jungle, aangevallen in de jungle door een bijna dode hyena omdat stoer geweest moet worden, door door het naspelen van de stierenvechters.
Geen bundel om vrolijk van te worden, wel een bundel die interesse heeft gewekt. En dan een keer in het Engels of in een nieuwere Nederlandse vertaling. Want deze wat ouderwetse vertaling drukt volgens mij zijn stempel op de kwaliteit van Hemmingway.

24 juni 2008

Haar vaste begeleider

Meeslepender dan ik had verwacht, Haar vaste begeleider van Claudia Schreiber. Een boek waarin de hoofdpersoon zich losbreekt van een streng christelijke opvoeding. Een gegeven wat ik op zich interessant vind, maar ook kan verzanden in een saai boek. Niet in dit geval.

Het leven van Johanna intrigeert. Opgevoed van een vader die predikt in z'n eigen strenge gemeenschap. Beschermd opgevoed. Niks wetend van de rest van de wereld. Een leven dat wordt beheerst door angst. Nog steeds als ze volwassen is en een eigen leven heeft opgebouwd. Waarna contact met haar vader sowieso onmogelijk is. En haar geweten blijft maar knagen.

Humor kon ik vinden in de bewerkte bijbelteksten. Herkenbaar waar ze vandaan kwamen, maar aangepast op de situatie zoals die zich afspeelt in het boek. En de opluchting dat Johanna zicht uiteindelijk echt los weet te weken van haar verleden en haar eigen leven kan leiden. Zonder de altijd aanwezige angst.

22 juni 2008

Witte oleander

Dat Witte oleander van Janet Fitch een boek is dat door Oprah Winfrey wordt gepromoot kan ik me goed voorstellen. Zelf ben ik er nog niet helemaal uit wat ik van dit boek vind. De schrijfstijl vind ik wel mooi, romantisch. En het verhaal is indrukwekkend. Maar misschien wel een beetje over de top.

Ingrid Magnussen leeft met haar dochter Astrid en houdt er regelmatig een minnaar op na. Als minnaar Barry dan niet meer om haar geeft, wordt ze helemaal gek. Van stalking gaat het tot moord. Ingrid belandt in de gevangenis, Astrid in een pleeggezin (en nog één en nog één....).

En vooral het leven van Astrid is nogal over de top. Ik mag toch hopen dat pleeggezinnen beter gekozen worden dan in dit boek. Bijna naargeschoten, als schoffie behandeld, een psychisch labiele vrouw... En ondertussen is er het contact tussen Astrid en haar moeder. Een moeder die haar probeert in te palmen, een dochter die haar al langer kent dan vandaag. En de argwaan blijkt aan het einde van het boek.

Het verhaal is wel meeslepend en ik heb medelijkden met Astrid, maar het gaat te ver. Of is de werkelijkheid (dit boek is overigens fictie) erger dan ik denk/wil geloven?

14 juni 2008

Trein 16.50

De laatste week veel detectives gezien en gelezen, dat viel me op. Ook niet zo gek met de detective maand van de KRO. Meestal vergeet ik op welke dag er een detective wordt uitgezonden of bedenk ik om 9 uur dat ik om half 9 een detective had willen zien. Nu worden er zoveel uitgezonden dat er een regemaat begint te ontstaan in detectives kijken. En ook lezen, eerder deze week al Karin Slaughter, nu Trein 16.50 van Agatha Christie.

Ze zal nooit mijn favoriete detective schijfster worden, aangezien haar hoofdpersonen niet echt aansluiten bij mijn belevingswereld (Miss Marple in dit geval) en ze naar mijn idee teveel benoemt. En de moord is zelden zelf op te lossen, want daarvoor worden een aantal dingen die speurder wel weet achterwege gelaten.

Prima om te lezen als je het druk hebt, je wilt toch weten wie het gedaan heeft, maar qua stijl weinig interessant.

09 juni 2008

Eerder thuis dan Townes

Tot de doelgroep van de literaire juweeltjes hoor ik zeker niet, aangezien ik al een graag-lezer ben. Maar ik vind het wel een aardige manier om een schrijver te leren kennen. En van P.F. Thomése had ik nog nooit wat gelezen. Vanmiddag las ik in trein ik de twee verhalen over J. Kessels die opgenomen zijn in Eerder thuis dan Townes.

De verhalen raakten me niet echt. Het gedrag van J. Kessels en de onbenoemde ik-figuur zijn voor mij niet echt identificeerbaar, namelijk nogal lomp. Eén keer in Duitsland waar het vooral over hoeren en een beetje over voetbal gaat (en dat kan me zelfs op de dag dat Nederland met 3-0 van Italië wint weinig interesseren) en één over een optreden van Townes van Zandt (die ik maar even opzocht op Youtube en vond) in Emmen.

We kan ik de stijl van Thomése waarderen, lekker droog, dat mag ik wel. Dus wel een goed idee om nog eens iets van hem te lezen. En om vaker een juweeltje te kopen als ik bij de Bruna kom en de schrijver nog niet ken (indien wel, dan voegt het niets toe, want eerder gepubliceerde verhalen lijken te worden gebruikt). Het blijkt inderdaad een goede manier om met nog onbekende schrijvers in aanraking te komen.

08 juni 2008

Onbegrepen

De maand van het spannende boek is weer aangebroken, dus dat betekend een geschenkboekje bij aankoop van EUR 12,50 aan spannende boeken. Dit jaar is dit het boekje Onbegrepen van Karin Slaughter. Laatst voor het eerst een boek van haar gekocht, om eens te testen of zij een thrillerschrijfster is die ik kan waarderen. En nu eerst dit boekje maar gelezen. En ja, we het proberen van een echt werk waar, waar ze niet gelimiteerd is door het lage aantal van 100 pagina's.

Het lage aantal pagina's in dit soort geschenkboekjes is volgens mij wat de schrijvers nekt, er is geen ruimte om het verhaal af te maken en echte diepgang te geven. Verder is dit boekje namelijk wel ok. Er zit wel een aardig verhaal in en de hoofdpersoon is dusdaning triest dat het grappig is. Helaas is het verhaal alleen wel wat voorspelbaar.

07 juni 2008

E.H.V.V.D.G.

Hoewel de titel van dit boek, Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit, nogal arrogant klinkt, past het precies. Het is een goed boek en Dave Eggers heeft het wat arrogant geschreven. En misschien is dat ook wel de enige oplossing voor dit op zijn eigen leven gebaseerde boek.

Dave's ouders overlijden beiden binnen vijf weken van elkaar aan kanker. Dave is dan begin 20. Hij heeft nog een oudere broer en zus en een jonger broertje, Toph, van 11. En Dave neemt de zorg voor Toph op zich. Verhuizend van Chicago naar Berkely. Werkend bij een tijdschriftje dat niet echt loopt. Tock komt er geld binnen.

Een mooi verhaal over hoe je verder moet leven naar een vreselijke ervaring, hoe je het als jong volwassenen moet redden zonder ouders en met een jonger kind. En indrukwekkend geschreven, Dave benoemt z'n gedachten, z'n angsten. En daardoor zo werkelijk.

18 mei 2008

De Marialegende

Boeken over Maria Magdalena zijn blijkbaar nog steeds hot. Zo las ik De Marialegende van Amy Hassinger. En opnieuw moet blijken dat Jezus een kind had bij Maria Magdalena. Alleen is dit verhaal totaal niet overtuigend.

Het verhaal vertelt vooral de liefde tussen Marie en priester Bérenger. Het mag natuurlijk niet, maar spannend is het wel. Voor de geliefden dan, voor de lezer ligt het er te dik bovenop. En er wordt door beiden gezocht naar de een schat, die iets met een vermeende zoon van Maria Magdalena te maken heeft. En daar tussendoor zit het verhaal Jezus verweven, deels zoals we het ook in de Bijbel vinden, behalve dat Maria Magdalena nu opeens zwanger blijkt.

Het voegt dus niets toe aan eerdere verhalen, die al dan niet waar mogen zijn, maar het is gewoon een liefdesroman met wat geschiedenis er in. Wat eigenlijk ook precies te verwachten valt bij boeken die door Libelle worden her-uitgegeven. Hoewel de keuzes tegenwoordig wat literairder lijken te worden.

11 mei 2008

Heart of darkness

Enkele jaren geleden heb ik me voorgenomen om tussen de boeken die ik lees ook een selectie van oude Engelse literatuur te hebben, deels omdat ik vind dat ik meer moet lezen dan moderne teksten, deels omdat die boeken lekker goedkopen waren (nu is dat een minder belangrijk criterium) en natuurlijk omdat ik het leuk vind.

Wat dit laatste betreft viel Heart of Darkness van Joseph Conrad me een beetje tegen. Leuk was sowieso niet het juiste woord als je bedenkt dat het eigenlijk een aanklacht is tegen de kolonisatie, maar interessant viel ook tegen.

Het boekje gaat over Marlow die naar Congo waar hij de rivier opgaat, op zoek naar Kurtz, de ivoorhandelaar in de rimboe. Kurtz intrigeert hem, wat bezielt zo'n man, hoe is zijn leven, hoe gaat men om met de lokale bevolking. En van dat laatste weten we dat er niet vele te goeds te verwachten valt. Marlow bewondert Kurtz en haat hem tegelijkertijd.

05 mei 2008

Al liftend

Zoals altijd ging een verhalenbundel bij mij niet snel. Deze keer was het Al liftend van Barbara Noske, biografische verhalen over liften in heel in de wereld. Lekker om nog even een paar korte verhalen (deelstukjes van verhalen bestaan uit enkele bladzijden) te lezen voor het slapen gaan.

Zelf heb ik niet veel met liften, ooit wel eens meegedaan aan een liftwedstrijd van de studievereniging tijdens een kamp en ooit een keer met een vriend (met veel ervaring) een stukje randstad gedaan. Verder is het aan mij niet besteed, en zeker nooit alleen.

Barbara Noske denkt daar anders over, en maar heel zelden gaat het fout. Het gaat echter wel een keer fout, waar ze heel eerlijk over is in het laatste hoofdstuk.

Interessant om eens te lezen, maar voor mij geen aanmoediging om te gaan liften.

01 mei 2008

Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan..

Dit boek, Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan... van Louis Couperus had ik in de boekenweek willen lezen, gezien het thema. Maar ja, zoals meestal redde ik dat niet. Maar nu toch de tijd daarvoor.

Het is altijd weer even wennen, een wat ouder Nederlands boek. De geschreven taal is anders, het verhaal gaat trager (want laten we eerlijk zijn, wat gebeurd er nou helemaal in dit boek?). Toch fijn om weer eens iets ouders te lezen.

Het hele boek draait om een familiegeheim: een ongehoorde relatie en gepleegde moord zestig jaar geleden in Indië. Steeds meer familieleden weten van dit geheim en een ieder denkt dat hij de enige is die weet. Ondertussen zijn er onderlinge familietwisten, vooral de zeurende mama Otillie, of mevrouw Steyn, is een opgewonden standje. En liefde werkt niet in deze familie, altijd ontstaat er discussie en scheiding. Al met al dus een familiedrama.

Als je het verhaal nu leest is het nogal truttig, behalve die moord dan. Verder is het een manier van leven die ik me nu niet meer voor kan stellen. Familie die elkaar niet mag, maar elkaar toch opzoekt (en een ruzie dan niet uit de weg gaat). Scheiden hoorde toen niet, en gelukkig bezit deze familie een tante die daar hard over klaagt. En verder bevat dit boek vooral veel herhaling en is voor de lezer al snel duidelijk wat er aan de hand is. Daar gaat het dus ook niet om, maar om het gedrag van de familieleden onderling en de druk die dit geheim met zich meebrengt, ook voor de mensen die er niets vanaf weten.

30 april 2008

Moord in de Oriënt-expres

Van Agatha Christie had ik alleen ooit eens een vereenvoudigde Engelse uitgave gelezen, iets wat niet bijster veel indruk op me maakte. En natuurlijk zag ik wel eens stukjes van Miss Marple als m'n moeder dat keek. Nu las ik voor het eerst eens een heel boek van haar, Moord in de Oriënt-expres, met detective Poirot.

De titel vertelt al wat er aan de hand is, in de Oriënt-expres wordt een moord gepleegd. Toevallig is Poirot aan boord en wordt hem gevraagd zijn licht op deze zaak te werpen. En dat gebeurd systematisch.

En dat is wat ik leuk vind aan dit boek, de stappen kun je volgen en er is daarnaast geen gevaar, zoals in de nieuwere thrillers. Nadeel is wel dat je niet alle zijstappen van Poirot weet (of ik in ieder geval niet, maar ik kan ook nooit een moord oplossen als in een detective op tv kijk). Uiteindelijk is dan de uitkomst voor mij onverwacht, maar je hebt het idee mee te hebben kunnen denken. En het leest lekker weg. Af en toe zal ik dus nog wel eens iets van Agatha Christie lezen.

26 april 2008

The road

Vorig jaar ooit eens in een aanbieding gekocht, voordat ik van anderen hoorde dat het een erg goed boek was of dat ze het wilden lezen: The road van Cormac McCarthy. En daar heb ik geen spijt van, wat een aangrijpend boek. Vanaf pagina één voel je de spanning, de dorheid, het lugubere in het boek.

Het verhaal speelt na de armageddon (is daar een Nederlands woord voor?). De wereld is bijna verlaten, nog enkele mensen zwerven rond. Het verhaal volgt een vader met zijn zoon. De zoon draagt het licht. Ze reizen naar de kust. Niet wetend of daar iets te doen is, iets te eten is, maar je moet toch wat.

Een intrigrerend verhaal, van een vader die om zijn zoon geeft, er het beste van maakt. Een verhaal waar de wanhoop van afdruipt, heeft het allemaal wel zin. Luguber, onvoorstelbaar, hopelijk loopt het me de wereld niet zo af.

Vanochtend zag ik dat McCarthy ook No country for old men heeft geschreven. En een film die de Oscar-winnaar van het jaar was, moet haast wel zijn gebaseerd op een goed boek. Dus dat boek wil ik zeker ook lezen.

19 april 2008

De reünie

Gezien de populariteit van de vrouwelijke Nederlandse thrillerauteurs kom je er eigenlijk gewoon niet omheen. En als je dan in Utrecht bent, vergeten een boek mee te nemen voor de terugweg per trein en je moet toch nog langs de ECI, dan koop je toch eens zo'n thriller: De reünie van Simone van der Vlugt.

En eigenlijk is het precies wat ik verwachtte: geen briljante schrijfsteil en je weet regelmatig wat de volgende stap zal zijn, maar toch ontzettend spannend, want je wilt weten wie de moord gepleegd heeft. En dat laatste is zoals het hoort bij een thriller.

14 april 2008

Aprilheks

Op de een of andere manier heb ik wel iets met Scandinavische schrijvers, met heel Scandinavië wel trouwens, terwijl ik nooit verder ben gekomen dan Denemarken. Ook deze keer, bij het lezen van Aprilheks van Majgull Axelsson. Het is een combinatie van een thriller en een ingewikkelde familiegeschiedenis.

De pleegzussen Margareta, Christina en Birgitta komen na elkaar onder de hoede van Ellen, hun pleegmoeder. Allemaal met een totaal andere achtergronden en karakters. En nadat Ellen een hersenbloeding krijgt terwijl de kinderen nog slechts tieners zijn, zien ze elkaar niet vaak meer. Want hoe ontstond die hersenbloeding bij Ellen? Ging daar iets aan vooraf?

Er is namelijk meer, Ellen had zelf ook een kind, Desirée, zwaar gehandicapt en in die tijd werd iemand daarmee afgeschreven. Terwijl er veel van haar had kunnen worden. En zij is degene die helpt roet in het eten te gooien van de relatie tussen de pleegzussen. Als heks.

Naast een spannend verhaal is dit boek een aanklacht tegen hoe er in de jaren 50 om werd gegaan met lichamelijk en geestelijke gehandicapten. Naast dat beiden hetzelfde behandeld werden, werden ze ook slecht behandeld, voor hen was er geen toekomst. Ook is het een aanklacht tegen hoe kinderen werden opgevangen door de kinderbescherming. Als de echte ouders nog leefden, hebben ze in dit boek ook contact met het kind, een onwenselijke situatie.

En natuurlijk is er meer in dit boek, ingewikkelde banden tussen mensen, zoals dokter Hubertson, en de aanwezigheid van Desirée, zonder dat de pleegzussen van haar bestaan weten (in ieder geval niet wie ze echt is, Christina kent Desirée wel als patiënt). Een spannend boek, dat leest als een trein als je eenmaal in het verhaal zit.