27 augustus 2015

Hoe Ivan Ivanovitsh ruzie kreeg met Ivan Nikiforovitsj

Dit boek van Nikolaj Gogol is totaal anders dan ik van een Russische roman verwacht. In tegenstelling tot de titel Hoe Ivan Ivanovitsh ruzie kreeg met Ivan Nikiforovitsj is het een kort boek. En ik heb er erg om gelachen, terwijl ik Russische romans vaak zwaar vind.

De beide Ivanszijn buren, maar hebben een totaal verschillend karakter: de ene is de hele dag druk doende, de ander zit de hele dag een beetje in de tuin. Maar ondanks dat verschil zijn ze altijd vrienden geweest. Totdat er op een dag iets kleins gebeurt (ik weet niet eens meer wat), waardoor ze elkaar beginnen uit te schelden en zwaar beledigd zijn: de start van een langdurige ruzie.

Typisch zo'n geval waarvan uiteindelijk niemand meer snapt wat de aanleiding was, maar de ruziemakers koppig vast blijven houden in woede. En dat op een humoristische manier verteld.

Ik begon aan dit boek omdat ik nieuwsgierig ben naar Dolende zielen, maar dat nog niet aandurfde. Na het lezen van dit boek, moet dat er maar eens van komen.

26 augustus 2015

Slaap

Ik loop verschrikkelijk achter met het schrijven van blogs. Ondanks dat ik ook ontzettend weinig lees, wordt ook de lijst met de nog te reviewen boeken steeds langer. Kijken of ik daar de komende dagen iets aan kan veranderen (wat ik me al weken voorneem). Nadeel is dat boeken al wat zijn weggezakt en het me meer moeite kost er iets interessants over te vertellen.

Van dit dunne boek, Slaap, van Haruki Murakami is me vooral de sfeer bijgebleven. De hoofdpersoon lijkt opeens geen slaap meer nodig te hebben. Een periode met slecht slapen heeft ze vaker meegemaakt, maar dan was ze overdag een wrak, maar dat is nu niet het geval.

In de nacht heeft ze tijd om na te denken over het leven. En ze begint rond te rijden in de nachtelijke uren. Een gespannen sfeer is aanwezig. Een sfeer die ik wel typerend vind voor Murakami.

09 augustus 2015

Birk

Na alle lovende recensies van heel Nederland die dit boek al gelezen heeft, kon ik uiteindelijk niet achterblijven en las ik Birk van Jaap Robben. Vanaf pagina één voelde ik me in een andere wereld, een andere tijd, een stilstaande tijd.

Birk speelt zich af op een Scandinavisch, verlaten eiland, met slechts 3 huizen en 4 bewoners. Eigenlijk nog maar drie als het verhaal begint, want Birk, de vader van hoofdpersoon Mikael is de zee in gelopen en niet meer teruggekomen. Wat er precies is gebeurd, is een raadsel.

Brik groeit op met z'n moeder en daarnaast is er de buurman. En er is het lege huis aan de overkant van het eiland en om de paar weken de bevoorradingsboot. En dat is zijn leven. Slechts eenmaal in het boek komt hij aan het vaste land.

Dit boek heeft dezelfde bedrukte sfeer als de boeken van Gerbrand Bakker. Waar die het echter desolaat kan laten worden, gebruikt Robben daarvoor een eiland. Afgesloten van de rest van de wereld. Mikael lijkt naar omstandigheden nog op te groeien tot een redelijk normale jongen in een in mijn ogen verschrikkelijk ongezonde situatie.

Het verhaal gaat niet meteen ergens heen en dat vind ik altijd een beetje lastig. Maar de sfeerbeschrijvingen zijn prachtig. En elke keer dat ik het boek weglegde was ik blij dat ik het desolate eiland achter me kon laten. Zoveel indruk maakte de schrijfstijl van Robben.





Dit is het elfde boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!