20 september 2011

Bonjour Nederland

Tijd voor wat lichter werk, wat chicklit deze keer. Het werd Bonjour Nederland van Stéphanie Koning. Ze verhaalt van haar beslissing om naar Nederland te emigreren voor haar geliefde Peter uit Winschoten.

Als tiener leren ze elkaar kennen, maar dan gebeurd er verder niks. Tien jaar en veel gebeurtenissen verder verklaart Peter haar alsnog de liefde. En Stéphanie vertrekt naar Nederland.

Het boek leest heerlijk soepel. Korte hoofdstukken, veel humor en zelfspot. En ik word weer eens fijntjes gewezen op onze Nederlandse eigenaardigheden (patat met mayo, bevallen zonder ruggenprik, enz.).

Een grappig boek die me weer eens liet nadenken over wat ik logisch vind, maar een buitenlander misschien wel heel vreemd.

18 september 2011

De graanrepubliek

De graanrepubliek van Frank Westerman is een zo'n boek dat ik al een jaar of tien wil lezen. En toch kwam het er niet van. Vraag me niet waarom, want bijvoorbeeld Ingenieurs van de ziel van hem las ik met veel plezier. En dit onderwerp zou me waarschijnlijk nog meer aanspreken.

De geschiedenis van de graanschuur Oost-Groningen, het enige communistische bolwerk van Nederland. Het verhaal van boeren, arbeiders, graansubsidie, Europa, landaanwinning, land teruggave, de Blauwe Stad. De auteur vertelt het verhaal aan de hand van de herenboeren Tijdens op de Stocksterhorn, communist Koert Stek, landbouwcommissaris Mansholt. Vanuit zijn eigen achtergrond op de Wageningse universiteit. Het is een verhaal van strijd tussen boeren en overheid en voortschrijdend inzicht over grondgebruik. Landbouw, natuur en wateropslag wisselen elkaar af.

De geschiedenis is overtuigend beschreven en gaat leven. En na een plezierige lezing levert het ook nieuwe inzichten op. Een aanrader voor iedereen die van goed geschreven 'creative non-fiction' houdt.

13 september 2011

De gelukkige huisvrouw

Eigenlijk had ik al wel genoeg gelezen van Heleen van Royen en besloten dat het niks voor mij is. Maar de afgelopen week luisterde ik toch naar De gelukkige huisvrouw. Het verhaal is goed te volgen tijdens het uitvoeren van niet al te ingewikkelde werkzaamheden en werkte daarom goed. Omdat ik toch benieuwd was naar de rest van het boek, werden die klusjes toch gedaan.

Lea heeft het goed voor elkaar en is gelukkig met Harry, makelaar. Maar dan wil Harry een kind. Lea stemt in. De bevalling is zwaar en Lea krijgt een psychose. Die lijkt voor te komen uit het trauma van de niet verwerkte zelfmoord van haar vader toen ze 13 was.

De therapie die Lea volgt vond ik interessant om mee te krijgen, hoewel ik twijfel of het echt zo gaat. Deels vast wel, maar ik kreeg soms een beetje de kriebels. Maar misschien kwam dat ook wel een beetje door de voorleestoon, waarbij vooral het woord 'rouwen' wat irrant overkwam. De details van de bevalling hadden wat mij betreft achterwege gelaten kunnen worden en het taalgebruik van Lea is ook grover dan ik gewend ben (maar viel van de auteur te verwachten).

Al met al best een interessant boek over traumaverwerking, maar mijn mening over werk van Heleen van Royen is niet veranderd. Dat is gewoon niet voor mij bedoeld.

11 september 2011

Havana real

Havana real van Yoani Sánchez ontving ik via Netgalley. Toen ik het in hun catalogus zag, was ik net terug van vakantie op Cuba. Dit boek over het echte leven daar moest is dus wel lezen. Waarschijnlijk is dat heel anders dan wat ik als toerist te zien heb gekregen en wat onze gids wilde vertellen. En helaas is mijn voorstelling maar al te waar...

Het boek is een blog in boekvorm. Het bevat de posts van auteur tussen 2006 en 2010. Dit maakt dat het boek niet snel te lezen valt, van een blog lees je ook niet een paar jaar aan posts in een paar dagen. En sommige zaken lijken zich te herhalen. Niet erg en juist handig als je het blog volgt, maar niet als je een bundeling van posts leest. Daarom ben ik het blog maar gaan volgen: Generarion Y.


Het boek toont de strijd die het leven op Cuba vaak is. Men is niet vrij om te zeggen wat men wil, Yoani kan haar eigen tweets niet eens lezen. Ze mag bijna nergens naar binnen omdat ze verdacht wordt van gedrag tegen het regime. Eten is moeilijk te krijgen en vaak onbetaalbaar. Een aangrijpend boek over mysterieus eiland. Ik ben blij dat ik ook over deze kant heb gelezen.

06 september 2011

Meeuwen

Van Bernlef ben ik al jaren fan. Toch las ik nog maar weinig van hem. Wel staan er nu nog drie ongelezen boeken van hem in de kast. Te veel in één keer maakt wellicht depressief, maar ook Meeuwen las ik weer met genoegen. Plezier is gezien het verhaal niet het juiste woord...

Veel kan ik niet over het verhaal zeggen, aangezien dat de mystiek te veel wegneemt voor wie het boek nog wil lezen. Hoofdpersoon is Arend Wijtman, die opeens een week vakantie neemt en naar een eiland (één van de waddeneilanden?) gaat. Daar verblijft hij in een klein hotel en dwaalt wat rond over het eiland. En hoort de verhalen aan over een meisje van elf dat vermist raakt.

De sfeer is eenzaam. Het boek voelt kil en afstandelijk. En opnieuw voert Bernlef een hoofdpersoon op die een deel van zichzelf kwijtraakt en daarmee moet zien te leven. Een verhaal dat typisch bij Bernlef past.

04 september 2011

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat me spijt)

Ik ga een maandje pogen om alleen van oorsprong Nederlandstalige boeken te lezen en er ligt al een een leuk stapeltje klaar. Ik begon met Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarige won (en dat met spijt) van de in Nederland wonende Vlaming Ivo Victoria. En eigenlijk beschrijft de blurb het boek heel aardig:

Overrompelende en wrangkomische debuutroman over de gevolgen van een achteloos opscheppertje.
Een ontroerende en bitterzoete bespiegeling over vriendschap, verlies, afkomst de loop des levens en de geringe invloed die we daarop hebben.

De naamloze hoofdpersoon is als kind een enorme fantast en daar zijn in zijn volwassen leven flinke trekken van overgebleven. Zijn jeugdvriendschap met Dries is gebasseerd op de wilde verhalen dat hij meedoet aan de 'ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen', maar die hij helaas nog nooit gewonnen heeft. Wel is hij bevriend met een groot wielrenner, beweert hij.

De opschepperige, arrogante toon deed me even twijfelen over dit boek, de eerste hoofdstukken irriteerden. Daarna begon het te wennen en had ik ergens ook wel medelijden met de hoofdpersoon. Terug op geboortegrond in Edegem. Anekdotes over het verleden worden opgehaald. Een wat treurig boek, een ontzettend mooie sfeerbeschrijving.