Eigenlijk had ik al wel genoeg gelezen van Heleen van Royen en besloten dat het niks voor mij is. Maar de afgelopen week luisterde ik toch naar De gelukkige huisvrouw. Het verhaal is goed te volgen tijdens het uitvoeren van niet al te ingewikkelde werkzaamheden en werkte daarom goed. Omdat ik toch benieuwd was naar de rest van het boek, werden die klusjes toch gedaan.Lea heeft het goed voor elkaar en is gelukkig met Harry, makelaar. Maar dan wil Harry een kind. Lea stemt in. De bevalling is zwaar en Lea krijgt een psychose. Die lijkt voor te komen uit het trauma van de niet verwerkte zelfmoord van haar vader toen ze 13 was.
De therapie die Lea volgt vond ik interessant om mee te krijgen, hoewel ik twijfel of het echt zo gaat. Deels vast wel, maar ik kreeg soms een beetje de kriebels. Maar misschien kwam dat ook wel een beetje door de voorleestoon, waarbij vooral het woord 'rouwen' wat irrant overkwam. De details van de bevalling hadden wat mij betreft achterwege gelaten kunnen worden en het taalgebruik van Lea is ook grover dan ik gewend ben (maar viel van de auteur te verwachten).
Al met al best een interessant boek over traumaverwerking, maar mijn mening over werk van Heleen van Royen is niet veranderd. Dat is gewoon niet voor mij bedoeld.
1 opmerking:
Bedankt, je hebt mijn vooroordeel bevestigd. Ik heb nooit wat van haar gelezen, krijg de kriebels als ik haar zie of hoor praten en laat haar lekker links liggen ;-)
Een reactie posten