27 juli 2007

De wandelaar

Van Adriaan van Dis had ik nog nooit wat geleden, al wel stond hij lange tijd op m'n lijstje van auteurs die ik nog wilde lezen. En hoewel Indische duinen waarschijnlijk een logischer keuze was geweest (dat komt nog wel es, die staat bij m'n ouders in de kast), las ik De wandelaar, zijn nieuwste roman, waarover ik al het een en andere gelezen en gehoord had.

De stijl van Van Dis maakte indruk bij me, mooie zinnen, gedetailleerde omschrijvingen, allemaal goed genoeg om zelfs een verhaal als dit, waar vrij weinig echt in gebeurd, te beschrijven. Alleen vermoed ik dat het boek me meer doet als ik wat ouder ben, over zo'n 30 jaar. Want nu kan ik me nog niet zo goed verplaatsen in een wat oudere man die op zoek is naar zichzelf.

Want dat is de hoofdpersoon, Mulder. Tijdens een brand in een kraakpand in een Parijse achterstandswijk komt er een hond voor z'n voeten terecht die hem blijft volgen en vervolgens meesleept en hem de andere kant van de wereld laat zien. De armoede, in plaats van de rijkdom die hij kent. En Mulder gaat nadenken en de wereld anders bekijken, hij helpt de anderen, maakt meer deel uit van het leven in de wijk dan daarvoor, allemaal door de hond.

Een mooi thema, en goed uitgewerkt, maar ik ben er nog iets te jong voor....

18 juli 2007

Wulfers en de zaak van de karaktermoord

Baantjer, dat is het eerste wat ik dacht bij het luisteren naar Wulfers en de zaak van de karaktermoord van Dick van den Heuvel. Het speelt op bureau Warmoestraat in Amsterdam en zelfs Louie staat achter de bar. Niet dat Wulfers daar altijd komt, maar toch...

Alleen is Wulfers geen rechercheur maar politiepastor, een religieus tintje dus. Maar veel verder dan de pastor gaat het ook niet. In deze aflevering gaat het over een oud politieman die verhalen schrijft over fictieve moorden in Amsterdam (opnieuw een soort Baantjer), maar waren die wel zo fictief....? En waarom wordt hij vermoord? En door wie?

Al me al een best aardige roman, à la een aflevering kijken van Baantjer (heb de boeken nooit gelezen). Niet heel bijzonder, maar prima tijdverdrijf.

16 juli 2007

Stand-in (2)

Gisteren schreef ik een post over Stand-in, vandaag las ik op Boekennieuws dat niet Sieger Sloot het schreef maar Ernest van der Kwast. Sieger Sloot was slechts de Stand-in...

Bij ieder ander boek zou ik het belachelijk gevonden hebben, bij dit boek past het, de mix van feit en fictie wordt nog verder doorgevoerd, de schrijver heeft de hoofspersoon uit zijn boek nodig en laat de deze stand-in zijn boek schrijven. Briljante stunt!

Maar ik ben wel blij dat ik dit achteraf hoor en niet voordat ik het boek las.

15 juli 2007

Stand-in

Na het eerste hoofdstuk twijfelde ik even Stand-in van Sieger Sloot, een beetje vaag. Maar al snel werd het beter en moest ik regelmatig lachen om de gortdroge humor, het onbelangrijke van het belangrijke scheiden, maar dan net andersom als normaal. Over de vloeiende vermenging van fictie van hoofdpersoon Andreas Mahlknecht die als stand-in voor schrijvers die zelf geen zin hebben in presentaties door het leven gaat. Tot 2/3 van het boek, dan wordt het me toch een beetje te veel van het goede, te ver gezocht, te veel thema's.

De vermeninging van feit en fictie is goed uitgewerkt en Sloot steekt zelfs zelf de draak ermee aan het einde van het boek. En ook het beschrijven van de literaire wereld klinkt nog aannemelijk, hooguit ietwat overtrokken. Maar een heel slechte jeugd, verminkte geslachtsdelen, terrorisme naar aanleiding van een boek, thema's die er stuk voor stuk toe doen, maar niet in een hoofdpersoon in een boek. Ze voegen niets toe, doen eerder afbreuk van het verhaal. En dat is jammer, want het verhaal op zich is goed, de stijl ook en deze onderwerpen hadden prima kunnen blijven liggen voor een opvolger van deze debuutroman.

En wat ik me vanaf het begin afvroeg, waarom situeert een Nederlandse auteur zijn roman in Duitsland, terwijl het evengoed in Nederland had kunnen spelen, het enige verschil zijn de namen...

13 juli 2007

The broker

Al enige tijd stond ie op m'n plank, al meerdere keren in m'n handen gehad, The broker van John Grisham, maar de verwijzing naar de CIA op de achterkant deed hem me steeds weer terugzetten. Ik heb er niks mee en ik snap er niks van: de werkwijze van de CIA en de FBI in Amerikaanse series en thrillers.

Gelukkig toch maar es van de plank gepakt, want ik vond het een heerlijke thriller: spannend, beetje juridisch, goede verhaallijn. Alleen jammer dat de reden van de vlucht van de hoofdpersoon, Joel (alias Marco), een satellietsysteem betreft wat in werkelijkheid nooit zou kunnen bestaan. De natuurkunde zorgt er nou eenmaal voor dat je niet alleen maar banen over China en Israel kunt trekken, maar dan de hele wereld op de koop toe moet nemen. Gelukkig geeft Grisham achterin toe dat hij van dit onderwerp geen verstand heeft.

Joel krijgt op de laatste dag van het termijn van persident Morgan gratie, maar moet wel op de vlucht. Het idee komt nl van de CIA, die meer over hem weet en graag wil weten wie hem als eerste te pakken krijgt: Israel, China of Rusland? Maar dat kan niet op eigen grond en Joel belandt in Italie, waar hij taal en gewoontes moet leren (handig, meteen een kleine cursus Italiaans, goed voor tijdens de vakantie). En natuurlijk wordt ie in de gaten gehouden, maar gelukkig is ie zelf ook niet al te dom.

Wat ik vooral mooi vond is dat je sympathie hebt voor Joel, omdat je weet wat de motivatie van zijn gratie is. Aan de andere kant, hij was niet voor niks tot 20 jaar cel veroordeeld. En toch, dat gun je hem niet.

Na dit boek ben ik overtuigd van Grisham, een nieuwe (voor mij dan) thrillerschrijver ontdekt!

08 juli 2007

Tortilla Flat

Wat ik precies moest verwachten bij John Steinbeck wist ik niet, maar niet hetgeen ik in Tortilla Flat las. Niet dat het geen goed boek was, maar veel minder serieus dan ik had verwacht. Maar misschien is het het verkeerde beeld dat ik heb van Nobelprijswinnaars of is Tortilla Flat gewoon een atypisch boek van Steinbeck.

Het boek deed me nog het meest denken aan een jongensboek, vol avonturen, maar dan voor volwassenen, alleen al vanwege de grote hoeveelheid wijn die er gedronken wordt en de ondoorgrondelijk, niet kloppende logica van de hoofdpersonen waar toch geen speld tussen te krijgen is. En daar moest ik toch regelmatig om lachen.

Het verhaal gaat over Danny en zijn vrienden tijdens de Grote Depressie in de jaren 30. Danny erft een huis en voor het eerst hoeven ze niet meer op straat te leven. Maar aan werken hebben ze een broertje dood, geld en eten wordt op slinkse wijze verkregen. Maar nooit op zo'n manier dat je de vrienden een stel boeven vind, medelijden wekten ze meer op.

Dit boek heeft wel mijn nieuwsgierigheid naar Steinbeck vergroot. Maar eens op zoek naar wat boeken van hem...

02 juli 2007

Mijn woestijn

Een relatief nieuw concept van de Libelle (schrik niet, die lees ik zo goed als nooit), het Book-azine, een roman in de vorm van een tijdschrift voor een lage prijs. Het rijtje boeken dat ze ondertussen zo hebben uitgegeven is niet dusdanig sterk dat ik meteen maar een abonnement heb genomen, maar er zitten wel wel wat nummers tussen waarbij romans worden uitgegeven die ik voor de normale prijs niet zou kopen, maar nu wel de moeite waard vind. Eén daarvan in Mijn woestijn van Waris Dirie.

En ik ben blij dat ik het gelezen heb. Niet altijd doet de schrijfstijl ertoe, soms is het verhaal genoeg. Indrukwekkend, ongelovelijk, hoewel het me bekend was, aandoenlijk. Waris schrijft in dit boek haar autobiografie, van haar leven in Somallë, haar vlucht en haar leven in het Westen. Belangrijk daarbij is de rol die de vrouwenbesnijdenis in haar cultuur speelt, als jong meisje wil je niets liever, want dan wordt je een echte vrouw. Pas buiten het land wordt duidelijk dat het niet normaal is, en zelfs levensgevaarlijk.
Ik heb bewondering voor haar openheid hierover, wat ze heeft meegemaakt en hoe ze er mee omging en er langzamerhand achterkwam dat het niet normaal is. En hier ook hulp voor heeft gezocht.

Ook de rest van het leven van Waris is indrukwekkend: van normade, hulp in huishouding van familie, het geluk hebben een oom te hebben die ambassadeur is in Londen en na jaren hard werken ontdekt worden als fotomodel. En na dit geluk ook beseffen dat het geluk is, en je vervolgens inzetten voor de rechten van de Afrikaanse vrouw. Zeer de moeite waard om te lezen!