Na het eerste hoofdstuk twijfelde ik even Stand-in van Sieger Sloot, een beetje vaag. Maar al snel werd het beter en moest ik regelmatig lachen om de gortdroge humor, het onbelangrijke van het belangrijke scheiden, maar dan net andersom als normaal. Over de vloeiende vermenging van fictie van hoofdpersoon Andreas Mahlknecht die als stand-in voor schrijvers die zelf geen zin hebben in presentaties door het leven gaat. Tot 2/3 van het boek, dan wordt het me toch een beetje te veel van het goede, te ver gezocht, te veel thema's. De vermeninging van feit en fictie is goed uitgewerkt en Sloot steekt zelfs zelf de draak ermee aan het einde van het boek. En ook het beschrijven van de literaire wereld klinkt nog aannemelijk, hooguit ietwat overtrokken. Maar een heel slechte jeugd, verminkte geslachtsdelen, terrorisme naar aanleiding van een boek, thema's die er stuk voor stuk toe doen, maar niet in een hoofdpersoon in een boek. Ze voegen niets toe, doen eerder afbreuk van het verhaal. En dat is jammer, want het verhaal op zich is goed, de stijl ook en deze onderwerpen hadden prima kunnen blijven liggen voor een opvolger van deze debuutroman.
En wat ik me vanaf het begin afvroeg, waarom situeert een Nederlandse auteur zijn roman in Duitsland, terwijl het evengoed in Nederland had kunnen spelen, het enige verschil zijn de namen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten