Van Adriaan van Dis had ik nog nooit wat geleden, al wel stond hij lange tijd op m'n lijstje van auteurs die ik nog wilde lezen. En hoewel Indische duinen waarschijnlijk een logischer keuze was geweest (dat komt nog wel es, die staat bij m'n ouders in de kast), las ik De wandelaar, zijn nieuwste roman, waarover ik al het een en andere gelezen en gehoord had.De stijl van Van Dis maakte indruk bij me, mooie zinnen, gedetailleerde omschrijvingen, allemaal goed genoeg om zelfs een verhaal als dit, waar vrij weinig echt in gebeurd, te beschrijven. Alleen vermoed ik dat het boek me meer doet als ik wat ouder ben, over zo'n 30 jaar. Want nu kan ik me nog niet zo goed verplaatsen in een wat oudere man die op zoek is naar zichzelf.
Want dat is de hoofdpersoon, Mulder. Tijdens een brand in een kraakpand in een Parijse achterstandswijk komt er een hond voor z'n voeten terecht die hem blijft volgen en vervolgens meesleept en hem de andere kant van de wereld laat zien. De armoede, in plaats van de rijkdom die hij kent. En Mulder gaat nadenken en de wereld anders bekijken, hij helpt de anderen, maakt meer deel uit van het leven in de wijk dan daarvoor, allemaal door de hond.
Een mooi thema, en goed uitgewerkt, maar ik ben er nog iets te jong voor....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten