25 maart 2007

De brug

Fan van Geert Mak kun je me niet noemen, oftewel, na Hoe God verdween uit Jorwerd wist ik het wel: te weinig verhaal voor een roman, te weinig geschiedenis voor historisch interessant. Maar De brug vond ik toch een fijn boekje. Het project, het leven van een aantal inwoners van Istanbul beschrijven aan de hand van het leven en gesprekken op de brug, spreekt me ook aan, goed uitgangspunt.

Wat me eerder aan Mak ergerder, de mix van verhaal en geschiedenis, kwam hier goed tot z'n recht. Het verhaal geeft een mooi inkijkje in het leven van de mensen die hun geld proberen te verdienen op de brug en tegelijkertijd steek je ook nog wat op over Turkije. En misschien dat de geringe dikte wel een voordeel is.


Eén ding snap ik trouwens niet van boekenweekgeschenken: waarom hebben ze geen betrekking op het thema van de boekenweek? Oftewel, wat is het doel van het thema?

22 maart 2007

The prisoner of Zenda

Hoewel m'n plannen waren om meer te lezen, lukt dat de laatste tijd niet zo, helaas. Te druk en geveld door kinkhoest, ik maar denken dat die ziekte niet meer voorkwam in Nederland. Maar goed, het zorgt er dus voor dat ik na een dag werken en hoesten weinig energie meer heb om nog iets te lezen.

Toch The prisoner of Zenda van Anthony Hope vanavond uitgelezen. Een best aardig boekje over een nietsnut van Engelse adel die stiekem naar Ruritania voor de kroning van de koning, op wie hij verschrikkelijk blijkt te lijken. En dat is maar goed ook, want de koning is te dronken om gekroond te worden en nu is er een stand-in. Natuurlijk loopt het niet zo makkelijk en wordt de echte koning gevangen en moet de Engels edelman maanden lang voor koning doorgaan en ondertussen pogen de koning te bevrijden.

Af en toe ietwat voorspelbaar, maar wel aardig vermaak.

14 maart 2007

Reizen met mijzelf en anderen

Een boek wat je zowel de reiskriebels geeft als een goed gevoel bij het feit dat je zelf lekker thuis op de bank zet zonder het zelf mee te hoeven maken: Reizen met mijzelf en anderen van Martha Gellhorn. In dit boek beschrijft een van de weinige vrouwelijk oorlogsjournalisten in de jaren 30-60 van de 20e eeuw. In 5 kortere en langere verhalen beschrijft ze 5 gruwelreizen, met ook hun mooie momenten.

Waar gaan de reizen dan heen?
- China, begin jaren 40. Er heerst oorlog en je kunt je niet verstaanbaar maken. Daar zit je dan op een boot, smerig, verschrikkelijk.
- Het Caribische gebied, met als doel verslag te doen de oorlog, die zich daar vooral onder water afspeelt. Geen oorlog te zien, wel dagen op het water, wachtend op de wind, trekkend van eiland naar eiland. Wel paradijsjes die eilanden.
- Afrika, genietend van de natuur in Oost Afrika, met een gids die geen gids is en overal bang voor is. En Oost Afrika, waar je je verschikkelijk voelt.
- Rusland, in de jaren 60. Op bezoek bij een schrijfster, elke dag opnieuw gesprekken met haar vrienden, die van de wereld weinig weten maar het toch goed hebben voor hun tijd.
- Eilat, tussen de hippies, die zich vervelen.


Wat voor Martha de echt gruwelreis maakt is de vervelend en daar herken ik wel wat in. Als ik ergens ben wil ik iets doen, vervelen kan ik thuis ook wel. Zodra ik niets meer kan verzinnen om te doen vind ik terug naar huis dan ook een goede optie. Als ik me nog vermaak vind ik het allemaal geweldig. Zolang het maar niet al te avontuurlijk wordt, een gids die ik versta vind ik wel erg prettig.

04 maart 2007

Moby-Dick

Wonderlijk eigenlijk, dat Herman Melville bijna 500 pagina's nodig heeft om het verhaal van Moby-Dick te beschrijven. Hierin liggen zowel de kracht als de zwakte van het boek. De kracht omdat Melville hiermee laat een duidelijk beeld geeft van de walvisvaart, de zwakte omdat dit beeld wel erg uitgebreid is en je af en toe best een stuk wilt skippen...

Het verhaal is niet zo ingewikkeld: Ismael vertelt over een jacht op Moby-Dick op het schip van Pequod van Ahab. Ahab heeft zijn zinnen speciek op deze witte walvis gezet, aangezien deze er de reden van is dat Ahab een been kwijt is. De bemanning weet echter aan het begin van de reis niet dat dit het doel is en probeert Ahab hier ook van te weerhouden. Dat mag echter niet baten.


Tussen de hoofdstukken met actie door vertelt Melville over verschillende aspecten van de walvis is het algemeen en de walvisjacht in het bijzonder, waarbij ik denk dat het historisch inderdaad klopt. Zelf had die alleen niet echt mijn interesse.