18 december 2016

Harry Potter en het vervloekte kind

Sinds ik een auto heb, reis ik toch beduidend minder per trein. Maar af en toe vind ik een lange afstand per trein toch fijner. Dit weekend gaf me dat lekker veel tijd om te lezen. Hoewel ik al een boek had meegenomen voor de terugreis, was de laatste Harry Potter, Harry Potter en het vervloekte kind, toch aantrekkelijker. M'n moeder had hem liggen en vroeg of ik hem wilde lezen. Harry Potter was lang geleden, maar hier tegen zei ik geen nee. 

Weliswaar 330 pagina's, maar omdat het een toneelstuk is, vlieg je erdoor en had ik het bijna uit toen ik thuis was. Ik kreeg het boek mee met de mededeling dat het toch minder was dan de vorige boeken. Maar zelf vond ik dat eigenlijk wel meevallen. Misschien iets minder diepgang, omdat het zo snel leest, maar ik vond het toch wel degelijk spannend.

We zijn ruim 20 jaar verder, Harry is ondertussen vader van drie kinderen: James, Albus en Lily. Maar Albus valt een beetje uit de toon: hij is Zwadderaar in plaats van lid van Grifoendor, erg onhandig en weinig populair. En de band met z'n vader is niet goed. Natuurlijk leidt dat tot verzet. En in een wereld waarin men kan toveren, wordt dat al snel gevaarlijk.

Hoewel Voldermort in deel 7 was verslagen is het kwaad toch nog niet verdwenen....

Voor mij was dit boek goed voor een middagje nostalgisch terug naar Zweinstein.

26 oktober 2016

De koning van Suriname

De schrijfstijl van Cees Nooteboom vond ik in De omweg naar Santiago prachtig, maar dat boek was toch een beetje te veel van het goede. Het kostte me destijds behoorlijk wat moeite om er doorheen te komen. Maar met De koning van Suriname heb ik ontdekt dat die stijl fantastisch past bij korte verhalen. Steeds een korte tijd genieten van deze prachtige, meanderende stijl. 

De verhalen aan het begin van deze bundel spelen zich inderdaad af in Suriname. De eerste reis die Cees maakt. Voor mij was het ook mijn eerste bestemming buiten Europa. Alleen niet per (vracht)schip, maar 'gewoon' met het vliegtuig. Ook reist hij door Marokko: bussen die maar eens per dag gaan, aansluitingen van halve dagen. Reizen en nog eens echt wat zien. Ook ik ben in Marokko geweest, maar met een groep en een eigen busje is dat toch anders. Ergens bekruipt me het gevoel dat ik iets mis: het echte leven.

Dit boek was genieten. Het behoeft vast niet genoemd: ik ben meteen op zoek gegaan naar zijn andere bundels met reisverhalen.

25 oktober 2016

As in tas

De meeste van de TV series van Jelle Brandt Corstius heb ik gezien en ook een zijn boekenweekessay Arctisch dagboek las ik met plezier. Het is vooral de luchtig manier waarop serieuze zaken aan bod komen die me bij hem zo aanspreekt.

In As in tas is dat niet anders.Serieus is het zeker: Hugo Brandt Corstius is overleden en Jelle moet dit verlies verwerken. Hij besluit dat op een bijzondere manier te doen: met het as van z'n vader naar de Middellandse Zee fietsen. Want ze maakten elk jaar een fietstocht van enkele dagen samen. Maar nooit zo ver als deze.

Dat gebrek aan ervaring is ook meteen wat dit boek, ondanks het onderwerp, grappig maakt. Vergeten dat je vastzit aan de pedalen en omvallen, verder moeten fietsen dan de bedoeling was. En natuurlijk bijzondere mensen ontmoeten, één van de andere zaken die altijd belangrijk zijn bij Jelle Brandt Corstius.

Een heerlijk boek, dat helaas veel te snel uit was.

25 september 2016

Dertig dagen

Bij de boeken van Annelies Verbeke twijfel ik altijd een beetje. Ik heb de meesten gelezen, maar vond het niet allemaal een succes. Te vaak vond ik het te vaag, had ik het gevoel dat ik iets miste omdat het boek me zo enthousiast werd aangeraden. En toch blijf ik nieuwsgierig. Zo begon ik aan Dertig dagen.

Dit boek is duidelijk niet vaag. De hoofdrol is weggelegd voor Alphonse. Hij is klusjesman en is ontzettend behulpzaam. Ook op andere gebieden: met de kebab-verkoper naar het ziekenhuis, volledig ongewild de hoofdpersoon in een erotisch verhaal van een van de buren van de klanten, degene om tegen aan te praten in een verkilde verhouding tussen andere buren.

Maar je voelt ook dat er meer is. Alphonse wordt niet helemaal geaccepteerd. De sfeer om hem heen kan grimmig worden. Je voelt dat er wat mis gaat. Maar zo mis....

Een prachtig boek, met mooi opgebouwde spanning.

24 september 2016

Nathan Sid

En nog een boek dat je in een uurtje uitleest: het debuut van Adriaan van Dis: Nathan Sid. Een boek waarin de stem die we nu van hem kennen al naar voren komt. En ook het thema hoort bij van Dis: leven tussen twee culturen. Het naoorlogse Nederland en Nederlands Indië.

De jongen Nathan voelt zich er niet helemaal bij horen. Hij is een nakomertje, heeft de Jappenkampen niet meegemaakt, maar hoort wel de verhalen. Hij is de blanke tussen z'n donkere zusjes.

Ondanks dat het maar een dun werk is, wordt er een compleet beeld geschetst van de leefwereld van Nathan.

Als je nog nooit is van Van Dis gelezen hebt, is dit een mooie start. Het is hem namelijk helemaal.

05 september 2016

Haantjes

Heerlijk, van die boeken die je in een middagje uitleest omdat ze zo lekker weglezen. Haantjes van Kluun is typisch zo'n boek. Het verhaal van het verkopen van vlag-artikelen bij de GayGames in 1998. Het verhaal dat speelt voordat Carmen krijgt en het yuppenleven nog eenvoudig leek.

Stijn krijg het idee om artikelen met vlaggen te maken, waarbij rood wordt vervangen door roze. Als je het zo hoort, klinkt het als een best briljant plan. Maar gaandeweg blijkt dit erg tegen te vallen en op een enorm fiasco uit te lopen.

En daar zit ook meteen de kunst van het boek: je wordt helemaal meegesleept door Stijn (zoals iedereen in z'n omgeving) en je realiseert je net als Stijn pas gaandeweg hoe slecht dit plan is. En dat met zoveel humor verteld. Fijn, zo'n middagje.

04 september 2016

Daar is hij weer

Hitler is terug en leeft in het heden, het is een mooi uitgangspunt. Daar is hij weer van Timur Vermes moest dus gelezen worden. En het begon ook lekker: Hitler terug in Berlijn, Hij herkent de stad an sich, maar niet hoe die er nu uit ziet. En waar zijn z'n partijgenoten?

Bij een krantenkiosk, waar hij (eindelijk) wordt herkend, krijgt hij hulp en ontdekt hij welk jaar het is. Een schok, maar ook een uitdaging. 
De kiosk-eigenaar vindt de imitatie geweldig en zoekt contact met de TV. Ook daar zijn ze meteen onder de indruk. 

Daarna begint het me echter wat te irriteren: de mensen van nu hebben het maar over die imitatie en Hitler gaat maar door als zichzelf. Geen moment is er iemand die door heeft dat er een misverstand en spraakverwarring is.

Ondanks is die irritatie is het wel interessant om te zien hoe Hitler met dezelfde wijze van toespreken toch ook weer medestanders weet te vinden. Alof er nooit iets gebeurd is. Beangstigend, want ik geloof dat we dat inderdaad wel eens vergeten.

24 juli 2016

Zeevonk

Lange tijd heb ik niets willen weten van de boeken van Josha Zwaan. Veel te veel 'typisch vrouwenboeken' in mijn ogen. En ook (of juist) als vrouw kun je daar wat tegen hebben. Totdat ik toch aan Zeevonk begon. Ik was al snel verkocht.

De hoofdrol in dit boek is weggelegd voor het schip de Achille Lauro. En deze rol deelt hij met Freya. Het leven van deze vrouw kruist geregeld dat van het schip. Na een mislukt huwelijk, keert Freya uit Nieuw-Zeeland terug naar Nederland, op de Achille Lauro. Het is een dramatische reis, waarin alleen maar duidelijk wordt dat het het beste is dat het stel uit elkaar gaat en de kleine Volkert bij Hendrik blijft. Het schip ziet het allemaal gebeuren.

Het mooie aan dit boek is, dat je zowel het verhaal van Freya te horen krijgt, haar geschiedenis met een vader die getraumatiseerd uit Nederlands-Indië terugkwam en wat er in de tussentijd met het schip gebeurde: als laatste door de Suez voor de 6-daagse oorlog, brandje hier en daar, overnames, andere functies.

Meeslepend en ik ben ook weer een beetje meer op de hoogte van de wereldgeschiedenis (duidelijk niet mijn sterkste punt). En ondertussen heb ik ook Parnassia gelezen. Ook prachtig. Een uitgebreid verslag volgt. Op naar Dwaallicht?

23 juli 2016

Een goede daad per dag

Van het verhalenbundels was ik nooit echt fan. Ik lees graag een tijdje achter elkaar door, raak vertrouwt met personen en hun omgeving en leef hun leven een tijdje mee. In een verhalenbundel gaat met dat vaak te snel. Voor ik het weet, moet ik alweer afscheid nemen. Hierdoor was de kennismaking en inleving vaak veel minder. Maar ik heb er iets op gevonden: verhalen zijn fantastisch tijdens mijn forenzentreinreis van 15 tot 20 minuten.

De eerste keer dat ik een verhaal las van Etgar Karet, was ik er helemaal weg van. Ik weet dat dit verhaal ook in de bundel Een goede daad per dag staat, maar weet niet meer welke het was. Helaas was de magie grotendeels weg, ik werd niet meer zo meegesleept in de bijzondere werelden van Karet.

De verhalen in deze bundel zijn heel verschillend en lijken zijn te ontstaan uit een korte gedachte die is uitgewerkt tot een verhaal. Soms absurd, soms komisch, vaak tragisch. En een enkele keer weet het me gelukkig te raken: de kettingreactie van doden na de dood van (hond) Rabin in 'Rabin is dood', de auteur die nog slechts één verhaal mag schrijven voor hij gevangen wordt in 'Eén laatste verhaal, meer niet', interessante perspectiefwisselingen in 'Mooi stel'. Een bundel met voor elk wat wils.

21 juli 2016

Zink

Sinds enkele jaren lees ik naast het boekenweekgeschenk ook vaak het boekenweekesssay. Afgelopen voorjaar was dat Zink van David van Reybrouck. Dit boek vertelt in het kort de geschiedenis van Moresnet, een onafhankelijk geweest staatje net ten zuiden van Vaals dat heeft bestaan van 1816 tot 1919. De stichting 200 jaar geleden leidt dit jaar tot extra aandacht.

Dit landje was een toevluchtsoord, geld werd verdiend aan de zinkmijn en een tijdje werd geprobeerd om Esperanto de officiële taal te laten zijn.

Dit boekje was voor mij een mooie, korte inleiding in dit onderwerp. Prettig beschreven door Van Reybrouck. Misschien moet ik me, ondanks dat ik het onderwerp niet superinteressant vind, toch maar eens wagen aan Congo.

18 juli 2016

De man die even wilde afrekenen

Van Martin Beck serie van Sjöwall en Wahlöo ben ik al jaren fan. Het werd weer eens tijd voor een langzame misdaadroman: De man die even wilde afrekenen. De serie is de bakermat van de zo bekende maatschappijkritische detectives uit Scandinavië. Maar hoewel de thema's nu nog hetzelfde zijn, er is veel veranderd. Hier nog bijzondere vliegreizen, mensen niet kunnen bereiken wegens vakantie, brieven enz.

Meteen in het eerste hoofdstuk wordt een hooggeplaatste tijdens een speech bij het diner en plein public neergestoken. Maar door deze onverwachte actie, heeft niemand op de dader gelet. Tijd voor Beck om van Stockholm naar Malmö af te reizen en het lokale team te assisteren is dit grensoverschrijdende probleem.

27 juni 2016

Man haalt rijbewijs

Zelf sinds nog niet zo heel in bezit van een auto, werd ik met name getriggerd door de ondertitel van Man haalt rijbewijs van Binnert de Beaufort. Nog iemand die pas 'laat' gaat rijden (ok, dat rijbewijs had ik dan al wel wat langer). En een erg origineel idee om iets over jezelf te vertellen aan de hand van de auto's die in je leven een rol hebben gespeeld.

Het begint met het verhaal over de auto van z'n ouders en gaat door tot de auto waarin hij nu zelf zijn gezin naar Frankrijk rijdt (en waarin dochterlief haar naam in de lak krast). De rijstijl van oma komt aan bod (met altijd de angst dat ze in slaap valt). En hoewel het boek sterk begint, wordt het toch een beetje een sleur, minder grappig dan de start.

14 juni 2016

Broer

Hoewel ik het leuk vind om via het boekenweekgeschenk voor mij onbekende auteurs te leren kennen, is het ook fijn als een favoriete auteur het geschenk schrijft. Esther Gerritsen valt in die laatste categorie. 

Olivia en haar Broer Marcus hebben amper contact. Maar als Olivia vlak voor een bestuursvergadering door haar broer Marcus wordt gebeld en hij verteld dat zijn been waarschijnlijk geamputeerd gaat worden, raakt dat Olivia diep. Ze zoekt hem meteen op, biedt hulp. Want ze is ervan overtuigd dat hij haar nodig heeft, juist haar.

Deze plotselinge reactie brengt meer teweeg. We komen erachter dat haar omgeving Olivia anders ziet dan zij zichzelf.

Een intrigerend verhaal, verteld zoals we van Gerritsen gewend zijn: het voelt allemaal wat ongemakkelijk.

12 juni 2016

Wij geluksvogels

Wij geluksvogels van Amy Bloom stond al een tijd op mijn verlanglijstje, het werd tijd dat ik het ging lezen. Maar al snel wist ik eigenlijk niet zo goed meer waarom het op mijn lijstje was terechtgekomen, want ik kon slecht in het verhaal komen. En ondertussen is het alweer maanden geleden dat ik het boek las. Die combinatie zorgt ervoor dat het bloggen over dit boek me nu moeilijk afgaat.

Eva vertelt het verhaal van haar leven: als twaalfjarige wordt ze door haar moeder gedumpt bij haar vader en haar halfzus van vier ouder, Iris. Die vader is al even hopeloos en de twee gaan ervandoor. Iris wil graag actice worden en weet zich in Hollywood stukje bij beetje op te werken. Eva doet ondertussen niet veel meer dan lezen en zich zorgen maken.

De twee zwerven rond, het is 1940, oorlog, mensen zijn steeds minder te vertrouwen. En uiteindelijke raken ze ook elkaar uit het oog. Af en toe wordt er een brief geschreven, niet altijd wordt ie ook verstuurd.

Ik denk dat dit een goed boek is, maar het wist mij helaas niet te raken.

02 juni 2016

De verdovers

De laatste tijd heb ik een aantal boeken gelezen die zich in het ziekenhuis afspelen. Zo ook De verdovers van Anna Enquist. Qua thema moest ik als snel denken aan Attaque! en De co-assistent. Beide boeken had ik met plezier gelezen, maar ergens voel een vergelijking niet eerlijk tegenover Anna Enquist.

Drik pakt na een periode van rouw om zijn overleden vrouw, voorzichtig zijn werk als psychiater weer op. Zijn eerste cliënt is Allard, een jongen die co-schappen loopt, onder andere op de afdeling anesthesiologie waar zijn zus werkt.

Om de een of andere reden vertelt Drik dit niet en op een gegeven moment hoort hij te veel om dit nog te kunnen vertellen. De relaties zijn dan al te ingewikkeld.

Onder de oppervlakte werd ik als lezer aan het denken gezet over hoe om te aan met pijn en problemen: verdoven, praten, drank? Een interessante verstrengeling van twee werelden.

28 mei 2016

De huisvrouwmonologen

Van Sylvia Witteman lees ik altijd de column in de Volkskrant en over het toneelstuk De huisvrouwmonologen had ik veel goeds gelezen. Een goede reden om dit boek aan te schaffen. Ik las het met veel plezier.

Het boek is inderdaad net zo grappig als ik van Sylvia Witteman verwacht en de verschillende manieren van huishouden zijn ontzettend herkenbaar: de een vindt het belangrijk, de ander doet het minimale omdat het nu eenmaal wel moet gebeuren. Zelf behoor ik duidelijk tot die laatste categorie.

Wat ik wel lastig vond, is onthouden wie nu precies wie is: kleindochter, tante of oma. De namen van de personen maken het voor mij niet duidelijk en had ik wellicht anders verwacht. Hierdoor moest ik regelmatig even bladeren wie er nu aan het woord is. Grappig vond ik dat de kleindochter het netst is van allen en oma de grootste rommelaar. Op de één of andere manier verwachtte ik het toch andersom.

Al met al een erg grappig boek.

22 mei 2016

Knit one, kill two

Zo af en toe pak ik eens een cozy mystery van de plank. Er zijn een paar series die ik een beetje volg en daaraan heb ik nu een nieuwe toegevoegd: de 'Knitting mysteries' van Maggie Sefton. Hoofdpersoon in deze serie is Kelly Flynn. In deel 1, Knit one, kill two, gaat ze naar het huis van haar zojuist overleden tante, een tante die als een moeder voor haar was.

Haar tante breide met veel plezier en in de naastgelegen handwerkzaak is een gezellige groep handwerkers actief. Kelly, die er eerst niets van moet weten, leert binnen enkele dagen van hen breien.

En de groep helpt haar op het moment dat ze begint te ontdekken dat de dood van haar tante wel eens moord kan zijn geweest. 

Dit boek is precies wat het belooft: een gezellig boek waarin ook een moord moet worden opgelost.

17 mei 2016

Albert moet naar huis

Ik weet niet of ik Albert moet naar huis van Homer Hickam wel had uitgelezen als ik het niet ergens gewonnen had. Het was best een prima boek, maar een tikkeltje te dik en kalm. 

Het vertelt het verhaal van Homer (de vader van de auteur (als dat tenminste waar is)) en Elsie. Voor haar huwelijk kreeg Elsie van haar vorige vriendje een alligator, Albert, en het is nu tijd om het thuis te brengen, terug naar Florida.

En hoewel Albert af en toe z'n rol speelt, is het een beetje tam en is dit vooral het verhaal over Elsie en Homer en hoe hun relatie ontwikkelt. En dat verhaal is goed vertelt, maar wellicht niet wat je verwacht als er op de blurb verwezen wordt naar de Honderdjarige man die uit het raam klom en verdween. Dat vond ik wellicht over de top, dit boek wat te mak. Over een jaar zou ik me er waarschijnlijk weinig van herinneren.

27 april 2016

Dit zijn de namen

Het was alweer lang geleden dat ik een boek van Tommy Wieringa las. En bij het lezen van Dit zijn de namen bleek: veel te lang. Weliswaar niet meteen een heel toegankelijk boek, maar wel prachtig en het beklijvend.

We volgen in dit boek een groep vluchtelingen. op reis in een omgeving die doet denken aan Rusland. Waar ze vandaan komen is niet helemaal duidelijk. En ze kennen elkaar ook niet echt. Hoewel ze elkaar nodig hebben, is het ook ieder voor zich. Ondertussen duikt de hoofdinspecteur in de grensstad in zijn verleden als hij ontdekt dat hij een Joodse achtergrond heeft. Beide verhaallijnen lopen door elkaar als de vluchtelingen in de stad worden aangetroffen en ze een ernstige misdaad blijken te hebben gepleegd.

Het is een indrukwekkend verhaal dat je laat nadenken over het lot van vluchtelingen. Want dit lijkt ver weg te gebeuren, maar spelen dergelijke zaken niet ook nu en veel dichterbij dan we denken?
En de beide verhalen laten je nadenken over afkomst: wat is je afkomst, wat is daar de invloed van op het huidige leven? Net aan de andere kant van een grens: wat betekent dat?

Een mooi boek om rustig te lezen.

24 april 2016

Schuld

Vorig jaar las ik De zaak Collini van Ferdinand von Schirach. Nu werd zijn verhalenbundel Schuld een goede metgezel tijdens de treinreisjes naar kantoor.

In dit boek staan 15 verhalen die het rechtssysteem van bekijkt. Zonder te oordelen, maar waarin wel duidelijk wordt gemaakt dat recht en rechtvaardig niet altijd hetzelfde zijn. Een mooie combinatie van details en van een afstandje kijken. Een mooie bundel.

Het boek Taboe ligt al te wachten.

03 april 2016

Het Rosie effect

Vorig jaar las ik Het Rosie project en het was me meteen duidelijk dat ik ook het vervolg wilde lezen. Graeme Simsion had met Don en Rosie zo'n bijzonder stel geschapen, dat ik maar al te graag wilde weten hoe die het met z'n tweeën zouden rooien in New York in het tweede deel: Het Rosie effect.

Al snel blijkt dat Rosie zwanger is. Iets waar Don niet op voorbereid was en wat hem ernstig van z'n stuk brengt. Met alle goede bedoelingen gaat hij op onderzoek uit om een goede vader te worden. Maar, het viel te verwachten, zijn feitelijke instelling en verkeerde inschattingen zorgen er nogal eens voor dat hij zich in de nesten werkt. Daarbij komt dat hij z'n vriend Gene uit Australië onderdak heeft aangeboden. Niet echt waar Rosie op zat te wachten.

Zoals altijd weet Don zich er op zijn eigen manier toch vaak weer uit te redden. Een heerlijk  vervolg. Ben benieuwd of we Don en Rosie nog vaker zullen ontmoeten.

28 maart 2016

De maagd Marino

De maagd Marino van Yves Petry stond al een tijdje op m'n wenslijst. Een tijdje terug zag ik een interview over zijn nieuwste boek en besloot toen eindelijk dit boek eens te pakken.

Wist meteen weer waarom ik het wilde lezen: het geeft een indruk van wat er gebeurd zou kunnen zijn toen een 15 jaar geleden een Duitse computerspecialist een andere Duitser zo gek kreeg om er mee in te stemmen om zich te door hem te laten opeten. Dat was ook meteen de reden waarom ik het boek zo lang had laten wachten, want wilde ik dat eigenlijk wel weten?

Het boek is heel slim opgezet: via het schrift van de kanibaal, spreekt de opgegetene tegen ons. En hij heeft het zowel over zichzelf als over de kanibaal, dus we komen toch beide kanten van het verhaal te weten.

Het is een luguber verhaal, in hoofdstuk 1 wordt wel heel letterlijk verteld hoe de moord in z'n werk ging. En van daaruit gaan we terug, hoe was het zo gekomen?

Een boek met diepgang, dat af en toe wat moeite kost om te lezen. Maar ondertussen ook een prachtige inkijk in hoe het mogelijk is gegaan. Het moet niet makkelijk geweest zijn om je zo in deze situatie in te leven en het verhaal ondertussen zo objectief te vertellen.

20 maart 2016

Charing Cross Road 84

Boeken over mensen die van boeken houden zijn nooit te versmaden. Hoewel ik (veel) meer boeken  koop dan dat ik bij kan houden met lezen, zie ik mezelf niet als een verzamelaar. Ik ben vooral op zoek naar verhalen die ik wil lezen en heb weinig met eerste drukken en bijzondere uitgaven.

Helene Hanff stuurt eind jaren veertig vanuit New York een brief naar een boekhandel gevestigd in Londen (84, Charing Cross Road) omdat ze een aantal bijzindere uitgaven in New York niet kan vinden. Al snel ontstaat er een briefwisseling die veel verder gaat dan de vraag aar boeken en ontstaat er een echte vriendschap.

Bijzonder. Tegenwoordig is het zo gemakkelijk om met een paar muisklikken iets te bestellen in binnen- en buitenland. Zelf maak ik daar ook graag gebruik van. Maar helaas betekent dat ook dat dergelijke relaties veel minder ontstaan, terwijl juist het leesadvies van dergelijke vriendschappen zo waardevol is. Voor mij toch een lastig dilemma. Ik zou eigenlijk vaker voor de kleine, lokale boekhandel moeten kiezen, maar ben zo snel verleid door de eenvoud van het internet.

18 maart 2016

Attaque!

Attaque! was niet het boek van Miquel Bulnes dat me werd aangeraden naar aanleiding van De co-assistent, maar wel het enige boek wat ik van hem kon vinden. Dit boek past waarschijnlijk wel in hetzelfde rijtje thema.

Daniël is arts in opleiding en ontdekt dat dat hij lijdt aan epilepsie. Hoewel hij zichzelf allerlei medicijnen voorschrijft om te voorkomen dat dit bekend wordt, moet hij stoppen als arts. Zijn oom was echter hoofd van een psychiatrisch ziekenhuis in Spanje en wanneer hij overlijdt, laat hij de leiding over aan Daniël.

Er komen verschillende intriges voor, mensen worden tegengewerkt en het is soms ietwat cynisch, maar het boek las lekker weg.

12 maart 2016

Ruined by reading

Dit essay over lezen stond al tijden bij mij in de kast: Ruined by reading van Lynne Sharon Schwartz. Ik was wel benieuwd: geruïneerd door lezen??? Gelukkig is de titel satirisch. Een leven zonder lezen: wat mij betreft onvoorstelbaar.

In dit essay komen dat soort vragen natuurlijk wel aan de orde. Zit de auteur niet te veel met haar neus in de boeken? Maar leren we ook niet juist ontzettend veel over het echte leven door te lezen? We leren ons inleven in andere situaties, andere mensen. Verbreden onze wereld, als aanvulling op onze eigen ervaringen.

Er heerst natuurlijk de angst dat er tegenwoordig te weinig gelezen wordt. Ik weet eigenlijk niet of dat a) waar is en b) of gamen en tv kijken niet ook een deel vervangen van wat lezen biedt.

Voor mezelf geld dat ik het altijd merk als ik een tijd weinig gelezen heb en er dan een soort leeswoede ontstaat. Ik heb het dan echt gemist. En ik hoop dat dat voor mij zo blijft. Lekker op de bank duiken met een boek en een verse pot thee, dat is echt genieten.

09 maart 2016

Mieke Maaike's obscene jeugd

Een paar jaar geleden had de Volkskrant de serie 'Verbannen boeken'. Een daarvan was Mieke Maaike's obscene jeugd van Louis Paul Boon. Een satirisch pornografisch verhaal. Het verhaal van Mieke Maaike geldt als het proefschrift van een student 'pornografica' en beschrijft haar seksuele ontwikkelingen van 9 tot 19 jaar.

Mieke Maaike kan het best beschreven worden als een nymfomane, die haar hele pubertijd wel op zoek lijkt te zijn naar seks. Misschien ook niet gek, dat is een periode dat we er allemaal nieuwsgierig naar zijn. Mieke Maaike maakt het echter wel erg bond, met een schooldokter die haar nieuwsgierig maakt en het continu verleiden van mannen.

Dit boek is niet helemaal mijn stiel, maar ik ben toch blij dat ik het gelezen heb. Geschreven in de jaren 60, in de jaren dat er steeds openlijker over seks werd gesproken. En daar hoort dit boek zeker bij. En verbannen? Wat een onzin. Er is echt wel erger te vinden...

06 maart 2016

The pirates! In an adventure with communists

De serie 'The pirates!''' van Gideon Defoe is vooral erg grappig. Deze keer las ik 'In an adventure with communists', deel drie in de serie.

De piraten lopen vermomd door Londen. Daardoor wordt de captain aangezien van Karl Marx. Aangezien de captain niet het meest heldere licht is, heeft hij niet door wat er allemaal gebeurd, maar uiteindelijk ontmoet hij zou wel de echte Marx en volgen gesprekken over hoe men zou moeten leven. En natuurlijk blijkt dan de leefstijl van de piraten aan te slaan.

Het verhaal is, zoals altijd, hilarisch. Er wordt gevlucht naar Parijs, er wordt achtervolgt, er ontstaat overal verwarring en natuurlijk komt alles uiteindelijk op z'n pootjes terecht. Een leuke serie die zorgt voor een paar ontspannen middag.

28 februari 2016

Julia

Een boek te lezen van Otto de Kat was al langer de bedoeling, maar om de een of andere reden was ik een beetje geïntimideerd. Geen idee, of het moet al het idee zijn teleurgesteld te worden terwijl alle bloggers altijd zo enthousiast over hem zijn. Het werd nu toch eens tijd om aan Julia te beginnen.

En ik werd gelukkig helemaal niet teleurgesteld. Wat een meeslepend boek. Chris Dudok, zoon van een machinefabrikant gaat een jaar stage lopen bij een concurrent in Duitsland (ok, dat feit heeft me de hele tijd verwonderd, hoe kan een concurrent iemand nou een jaar toelaten, iemand die later waarschijnlijk i de zaak van zijn vader aan de slag gaat). Hoewel hij niet meteen trek heeft in dit werk, wil hij weg uit Nederland. Het is hem te benauwd: de vanzelfsprekendheid waarmee van hem verwacht wordt dat hij het bedrijf van z'n vader over zal nemen, de toekomstige vrouw die al voor hem geregeld is.

In het Duitsland vlak voor de oorlog komt hij in contact met de mysterieuze Julia. Hard werkende ingenieur, maar er is iets met haar. Ze voelen wat voor elkaar, maar hij kan haar toch niet krijgen. De oorlog drijft ze uiteen.

Aan dit alles denkt Chris terug vanaf hoofdstuk 1, het hoofdstuk waarin hij door zijn chauffeur dood in zijn woning wordt aangetroffen.

24 februari 2016

Waarom ik soms op en neer spring

Op de een of andere manier wordt ik altijd aangetrokken door boeken die een link hebben met autisme. Het is een stoornis die me fascineert en ik heb veel bewondering voor degenen die zich in deze prikkelvolle wereld overeind weten te houden, terwijl ze structuur verlangen.

Zo kwam Waarom ik soms op en neer spring van Naoki Higashida op mijn pad. In dit boek beantwoord een dertienjarige autistische jongen vragen over autisme. Hij doet dit op een ontzettend inlevende manier. Iets waarvan wij altijd denken dat autisten dat niet kunnen. Maar uit dit boek wordt me duidelijk dat inleven niet het probleem is, maar zich juist uitdrukken.

Het boek leest erg makkelijk, door de vraag-antwoord manier. Maar eigenlijk doe je het meer recht door af en toe een stukje te lezen. Ik vond het er interessant.

17 februari 2016

Een liefde in Parijs

Dat ik ooit nog een boek zou lezen van Remco Campert had ik niet verwacht. Het leven is vurrukkulluk las/luisterde ik vorig jaar en ik was er niet bepaald weg van. En zijn stukjes in de Volkskrant sla ik in de regel ook over. Maar Een liefde in Parijs werd me met klem aangeraden, zelfs na tegenstribbelen, dus tsja...

Ik heb er geen spijt van dat ik me heb laten ompraten. Dit boek las lekker weg en na de hernieuwde ontmoeting tussen de hoofdpersoon Richard en Sacha op straat in Parijs in hoofdstuk 1, ben ik ook wel erg nieuwsgierig waar hij haar nu van kent. En het duurt tot het einde voor we er achter zijn, de lezer net iets eerder dan de hoofdpersoon.

De zoektocht voert door het verleden van Richard, zijn leven in Parijs, samen met Tovèr, als twee  beginnende kunstenaars. De reden dat hij in Parijs is: het uitkomen van zijn gedichtenbundel in het Frans, gepresenteerd in de galerie waar Tovèr z'n werk hangt.

Fan van Campert ben ik nog steeds niet, maar dit boek vond ik zeker lezenswaardig.


08 februari 2016

De rode canapé

Sommige boeken trekken met met name aan om hun titel. Zo ook De rode canapé van Michèle Lesbre.

Hoofdpersoon in dit boek is Anne. Haar vriend Gyl is naar Siberië vertrokken en ze heeft al maanden niets van hem gehoord. En ik vraag me eigenlijk af of hij haar vriend nog wel echt is. Tijdens de lange treinreis heeft Anne alle tijd om na te denken. En ze denkt vooral aan haar oude buurvrouw, Clémence. Dit thuis een rode canapé heeft staan waarop ze graag zit en verhalen vroeger ophaalt. Ze kwamen per ongeluk met elkaar in contact en koesterden beiden die gesprekken op de bank.

Een rustige verhaal, een verhaal om over na te denken.

03 februari 2016

Schoonmaaktips van een huurmoordenaar

Boeken met een absurde beschrijving op de achterkant kunnen ontzettend grappig zijn of erg flauw uitpakken. Helaas was dit laatste het geval bij Schoonmaaktips van een huurmoordenaar van Hallgrímur Helgason. 

Een Koatische huurmoordenaar in New York legt iemand om en moet vluchten. En om echt goed zoek te raken, gaat er nog iemand aan op het vliegveld en reist hij met diens papieren. De komende tijd moet hij zich voordoen aan dominee, op bezoek bij een collega op IJsland.

Dat is op zich een aardig gegeven, maar het loopt allemaal uit de hand.En hoewel ik het boek een paar maanden geleden uitlas, heb ik geen idee meer hoe het afloopt en helpt zelfs het doorbladeren van het laatste hoofdstuk niet om die kennis weer boven te krijgen. Oftewel: nu al gewist.

23 januari 2016

Emma's geluk

Ik denk dat bijna alle lezers het wel kennen: er na een paar hoofdstukken achter komen dat het boek dat je bent gaan lezen iets heel anders is dan je verwachtte. En dat het zelfs (ruim) buiten je comfort zone valt. Maar omdat je er aan begonnen bent, toch doorlezen, want het begin was toch (stiekem) wel interessant. Zo verging het mij met Emma's geluk van Claudia Schreiber.

Emma doet een poging haar boerderij te runnen en daarmee in haar levensonderhoud te voorzien. Max krijgt te horen dat hij ongeneeslijk ziek is en besluit met een uit de vakgarage van z'n baas gestolen Ferrari te vluchten. Een crash doet hem bij Emma op de bank belanden.

De twee lijken niet voor elkaar bestemd, maar een expliciet beschreven romance bloeit. Een tragisch, licht erotisch liefdesdrama? Nee, het verhaal is vooral erg humoristisch. Heel anders dan het serieuze, literaire idee dat ik aan het begin van het boek had, maar daarom niet minder geslaagd als leeservaring.

09 januari 2016

2015 -> 2016

2015 was een druk jaar en dat laat zich meteen zien in mijn lees- en blogsnelheid. Ik las slechts 44 boeken, waarvan vier in de laatste week tijdens een eindsprint (mijn niet geheel vreemd). Bijna de helft hiervan, 21, was van oorspronkelijk Nederlandse auteurs.

Hoewel ik aan het begin van het jaar wel altijd een lijstje maak met boeken die ik graag wil lezen, komt daar zelden wat van. Zo ook dit jaar. En komend jaar waarschijnlijk weer. Ik wil me meer laten leiden door waar ik op dat moment zin in heb en niet vooruit plannen.

Ik hoop vooral komend jaar weer wat meer te lezen. Mijn huidige leeswoede laat me zien hoe erg ik het gemist heb om lekker weg te duiken in een boek. De eerste boeken van dit jaar zijn dan ook weer uit. Kijken hoe het gaat. De vakantie is voorbij...

05 januari 2016

Ik lees Nederlands 2015 - de finish

Zoals bijna elk jaar begin ik voortvarend, maar blijkt in december dat ik nog (lang) niet het aantal Nederlandse boeken heb gelezen dat ik had gepland in januari. Dit jaar is daarop geen uitzondering, maar deze keer was de eindsprint wel erg fors. Maar ik las 21 Nederlandse boeken, eentje meer dan 'gepland', vooral ook omdat ik was vergeten over ééntje te bloggen.

De gelezen boeken:
  1. Arnon Grunberg - Tirza
  2. Daan Heerma van Vos - De vergeting
  3. Myrthe van der Meer - UP
  4. Dimitri Verhulst - De zomer hou je ook niet tegen (Vlaams-1)
  5. Adriaan van Dis - Ik kom terug
  6. Willem Elsschot - Villa des roses (Vlaams-2)
  7. Remco Campert - Het leven is vurrukkelluk
  8. Carlijn Vis - Het marktplaatsmeisje
  9. Marnix Peeters - De trapchauffeur (Vlaams-3)
  10. Pieter Steinz - Waanzin in de wereldliteratuur
  11. Jaap Robben - Birk 
  12. Saskia Noort - De eetclub
  13. Els Quaegebeur - Bij Starbucks heet ik Amy
  14. Marion Pauw - Grijs gebied
  15. Anne Hermans - De co-assistent
  16. Pieter Steinz - Lezen met ALS
  17. Hella Haasse - Oeroeg
  18. Clark Accord - Plantage d'Amour (Surinaams)
  19. Dimitri Verhulst - De laatkomer (Vlaams-4)
  20. Ronald Giphart - Mooie mama's
  21. Auke Hulst - Kinderen van het Ruige Land
Een lijst waar ik best tevreden mee ben en de meeste boeken las ik met veel plezier. Op naar een nieuwe leesjaar met ook veel Nederlandse boeken.

04 januari 2016

Kinderen van het Ruige Land

Zoals wellicht al opviel: vandaag een bijwerk-actie. Het was een druk tweede halfjaar van 2015. Aan lezen kwam ik weinig toe, aan bloggen nog minder. En bij het doorbladeren van de gelezen boeken, ontdekte ik dat ik was vergeten over één te bloggen: Kinderen van het Ruige Land van Auke Hulst. Ik las het van de zomer al.

In het onthouden van verhaallijnen ben ik nog nooit goed geweest. De sfeer en de stijl blijven bij mij echter wel hangen. En van dit boek herinner ik me met name de ietwat nostalgische sfeer van het opgroeien op het Oost-Groningse platteland 

Natuurlijk is het helemaal niet idyllisch, want de broers Kai en Kurt en hun zusjes groeien helemaal niet zo lekker op. Het is vrijheid, blijheid, maar dat alleen omdat moeder het allemaal niet in de hand heeft. Opvoeden is er niet bij. Maar het huis staat afgelegen, dus het valt niet echt op en zo kan het dat de kinderen zo opgroeien.

Een prachtig boek waarvan ik totaal niet snap hoe ik dat kon vergeten!
Dit is het eenentwintigste boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

Mooie mama's

Het was al lang geleden dat ik iets van Ronald Giphart las en behoorde niet direct tot de fans. Maar aan de andere kant lazen z'n boeken altijd wel lekker weg. Drie verhalen in de bundel Mooie mama's klonk goed.

En de verhalen zijn ook goed. Vooral om ze alle drie worden verteld vanuit een onverwachts gezichtspunt. In 'De wake' is dit een net overleden man die zijn wake beluisterd, in 'Mooie mama's' is het een jongetje die in coma in het ziekenhuis ligt en in 'Hartstocht' het hart van een 20-jarige Indiase vrouw. 

Het studentikoze aan Giphart heeft me altijd wat tegen gestaan en dat zegt waarschijnlijk het meeste over mezelf. Ik heb het gewoon niet zo op het studentencorps, als student niet en nog steeds niet. 

Deze bundel heeft me van begin tot einde geboeid en meegesleept. Zeer lezenswaardig.




Dit is het twintigste boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

Mooie mama's van Ronald Giphart verscheen eerder onder de titel 'De wake'.

De laatkomer

Ik ben niet echt een fan van Dimitiri Verhulst en ik vermoed dat dat met name komt door een aantal van zijn boektitels. En hoewel het Boekenweekgeschenk geen meesterstuk was, de schrijfstijl sprak me wel aan. Een herkansing met een 'normaal' boek, dat aan het begin van het jaar al op m'n wishlist stond: De laatkomer.

Het gegeven van het verhaal is behoorlijk absurd: de 73-jarige Désiré is het leven thuis wel zat en met name zijn vrouw  Moniek. En opeens heeft hij een plan: doen alsof hij dement is en zorgen dat hij in een verzorgingstehuis terechtkomt. En het kost hem niet eens zo gek veel moeite om dat voor elkaar te krijgen.


Het boek verteld hoe hij het doet, hoe er over hem gepraat wordt waar hij gewoon bij zit (confronterend, zo gaan we dus met demente mensen om). En dat alles met een flinke lading humor. Een verhaal dat de ogen een beetje opent over het leven in een verzorgingstehuis en hoe we met elkaar omgaan. Blij met deze gegeven tweede kans.



Dit is het negentiende boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

Plantage d'Amour

Van Clark Accord heb ik bijna alles gelezen. Al van zijn debuutroman, De koningin van Paramaribo, was ik onder de indruk. Nu las ik zijn laatste, helaas niet afgeronde roman, Plantage d'Amour.

Kenneth komt na 25 jaar eindelijk weer eens in Suriname. Op zoek naar zijn familiegeschiedenis, zoekt hij een taxi naar plantage Berlijn. De eerste verassing is dat hij een chauffeuse krijgt, Nadira. De tweede is dat ze ontzettend veel weet van het plantageverleden en met name van Berlijn. Geen wonder, want haar oom zwaait daar nu de scepter.

Bij aankomst op Berlijn, blijkt er die avond een winti-feest te zijn, waarbij een familie gevrijwaard zal worden van een 7-generaties lange vloek. Hierdoor gegrepen en door de rondleiding door de oom van Nadira, wordt getracht het door Kenneth gezochte familielid op te roepen. Maar op het moment suprême eindigt de roman.

Helaas overleed Accord voordat zijn roman af is. Wel laat hij een synopsis van het vervolg na. Maar aangezien dat alleen de feiten verteld en de meeslepende stijl mist, is hiervan bij mij weinig blijven hangen. Ontzettend jammer, maar ook alleen het eerste deel is al de moeite van het lezen waard



Dit is het achttiende boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

Oeroeg

Wat is een beter moment om aan Oeroeg te beginnen dan tijdens een langdurig verblijf in Jakarta? Ooit was ik al eens begonnen (en ik was verder gekomen dan ik me herinnerde), maar was toen al vrij snel gestrand. Ondertussen ben ik beduidend meer geïnteresseerd in geschiedenis en las ik eerder met succes Heren van de thee van Hella Haasse. Dus voor deze klassieker werd het wel tijd.

Het verhaal van de door standenverschillen moeilijk gemaakte relatie tussen de 'inboorling' Oeroeg en de witte hoofdpersoon moge bekend zijn. De vader van Oeroeg sterft bij het redden van de hoofdpersoon tijdens een nachtelijke zwempartij. De ouders van de hoofdpersoon voelen zich hierdoor wel meer verantwoordelijk voor het opgroeien van Oeroeg, maar tegelijkertijd behandelen ze hem als een mindere.

De hoofdpersoon en Oeroeg gaan naar andere scholen. Maar Oeroeg blijkt intelligenter dan de hoofdpersoon. Ondanks de vriendschap van jongs af, blijft het moeizaam. Klassen, standen en met name afkomst staan in de weg. Oeroeg wordt gelijkwaardigheid ontzegt, maar gaat z'n eigen weg.

Een nog steeds indrukwekkend en leerzaam verhaal, wat helaas ook nog steeds van toepassing is.



Dit is het zeventiende boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

Lezen met ALS

Nadat ik Pieter Steinz een tijd terug voor het eerst in DWDD zag, ben ik fan. Destijds ging het over zijn boek 'Steinz'. Dat ligt hier ook, maar is er niet eentje om van achter naar voren te lezen, maar om door geïnspireerd te raken. Dat laatste lukt trouwens met Lezen met ALS ook prima.

Dit boek is een bundeling van zijn columns in het NRC die hij is gaan schrijven nadat de slopende ziekte ALS bij hem was geconstateerd. Nu ben ik geen NRC-lezer, dus voor mij waren ze allemaal nieuw. Geïnspireerd door een boek, verteld Steinz over een onderdeel van zijn ziekte en wat dat voor hem betekend. Daarbij verwijzend naar het genoemde boek en dit koppelend aan zijn eigen leven.

In de 52 stukken worden even zovele boeken genoemd, waarvan ik een groot deel graag wil lezen. En in diezelfde stukken wordt het verloop van de ziekte en bijbehorende ongemakken zonder gene beschreven. Een interessante combi en een boek dat vraagt om doorlezen. Rustig aan is echter beter, want zoals gebruikelijk bij gebundelde columns, herhaling valt eerder op. En helemaal niet erg om langzamer te lezen, zo blijft er langer het vooruitzicht op een interessant stuk.



Dit is het zestiende boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!