16 september 2017

In het hart van het land

Dat ik fan ben van J.M Coetzee was misschien al wel duidelijk geworden uit eerdere posts. Disgrace las ik een aantal jaar geleden. Het kostte me toen moeite het boek weg te leggen voor het uit was. Afgelopen zomer las ik Life & times of Michael K en dit jaar las ik twee keer In het hart van het land. Twee keer omdat ik het idee had dat ik bij de eerste lezing te veel was afgeleid en had gemist. Blij met de tweede lezing. Ik heb een eerlijker gevoel over het boek.

Dit boek verteld van Magda die met haar vader op de boerderij, de plaats, woont. Afgelegen, op de Karoo. Geen nabije buren, alleen de knechten. Eerst Jacob en Anna. Daarna de jonge Henrik. Nog later klein-Anna, de vriendin/vrouw van Henrik. Magda is eenzaam, kent geen liefde, leeft in een redelijk liefdeloze relatie met haar vader (zij doet wat hij zegt, echt gepraat wordt er niet, alleen gewerkt).

De komst van klein-Anna brengt wat teweeg op plaats. Pa is niet onaangedaan door jeugdig schoon en een (niet echt verborgen) verhouding volgt. Magda was al wat eigenzinning, nu draait ze helemaal door en moet haar vader het bekomen. Als de politie er achter komt is het duidelijk, het zal de zwarte knecht Hendrik wel geweest zijn. 

Het boek is drukkend, je voelt de eenzaamheid van Magda. En misschien begrijp ik zelfs wel iets van de waanzin. Zo alleen op zo'n kale vlakte. Hoe mooi ook, ook iets om gek van te worden. En daarnaast de arme Hendrik. Alleen zijn huidskleur zet hem op achterstand. Iets wat helaas veel te normaal is.

Het boek raakte me, zette me aan het denken, maakt me ook boos over de oneerlijkheid van deze wereld. Alleen jammer dat het boek wat zweverig eindigt. Duidelijk dat Magda is doorgedraaid, maar ik kan er niet zoveel mee. Het gebeurde ook bij Life & times of Michael K. Ook een voor mij te filosofisch einde. Maar dat mag verder de pret niet drukken. Ik blijf fan.

12 september 2017

Wat ik las waarover ik (nog) niet blogde

Half juni zette ik hier een lijstje neer over dat niet bloggen niet betekende dat ik niets las. Ondertussen ben ik weer een beetje gaan bloggen, maar ik lees nog steeds beduidend meer dan waar ik over schrijft. Dit las ik sindsdien:
  1. Sylvia Vermont - Strikverhalen
  2. L.S. Hilton - Maestra
  3. Alexandra Heminsley - Running like girl (post in de maak)
  4. Arthur van Schendel - Een zwerver verdwaald
  5. Joost Heyink - Proefverlof
  6. Zuid-Afrika, reisverhalen (diverse auteurs)
  7. Deon Meyer - De vrouw in de blauwe mantel
  8. Haruki Murakami - Waarover ik praat als ik over hardlopen praat (post in de maak)
  9. Yewande Omotoso - Zij van hiernaast
  10. J.M. Coetzee - Life and times of Michael K
  11. Renate Dorrestein - Het duister dat ons scheidt
  12. Hendrik Groen - Zolang er leven is
  13. Gebr. Wagenaar - Moord op het Pieterpad
  14. Nilgün Yerli - De garnalenpelster
  15. Adriaan van Dis - In het buitengebied
  16. J.M. Coetzee - In het hart van het land (herlezing en post komt nu echt)
  17. Jonathan Robijn - De stad en de tijd
  18. Peter Brusse & Ed van Thijn - De dorpelingen van Innocento
Vraag gerust om een review! Ik zal hem zeker schrijven, maar het kan even duren...

10 september 2017

De stad en de tijd

Toen ik deze recensie las van Lalagè over De stad en de tijd van Jonathan Robijn was mijn interesse gewekt. Ik ging op zoek en ontdekte dat mijn bibliotheek hem had staan. Meteen meenemen en lezen!

Het boek bestaat uit negen verhalen die zich allemaal in Brussel afspelen. Het eerste verhaal speelt tijdens de wereldtentoonstelling van 1958, het laatste verhaal vertelt over een aanslag en ligt waarschijnlijk ongeveer in het heden. In de loop van de verhalen zie je het tijdsbeeld langzaam veranderen. Maar ondertussen is er ook iets overeenkomstigs: alle hoofdpersonen krijgen te maken met onbereikbare liefdes. En grappig, af en toe komt een eerdere hoofdpersoon terug, zoals de parfumeur en de chocolaterie.

Helaas moet ik toegeven dat het me wat moeite kostte. De verhalen beginnen in mijn beleving wat statisch en geven vooral namen en straatnamen. Het kostte me moeite om te onthouden wie wie was en ik vroeg me regelmatig af of het iemand was die ik had moeten herkennen uit een eerder verhaal. De verhalen voelden wat afstandelijk. Met uitzondering van de laatste: het verhaal over de aanslag. Het meest heftige verhaal, maar ik vond het ook het grappigst. De zelfmoordenaar die zelf overleeft, een bijbeljurist met het godsbewijs (maar dat ik verbrand), God en Allah die ruzie maken...

Ja, dit is zeker een goed boek, maar helaas niet helemaal mijn stijl.