Voor mijn literatuurlijst las ik ooit Van de koele meren des doods van Frederik van Eeden. Ik weet nog dat me dat toen veel moeite kostte, het was duidelijk niet mijn boek. Nu las ik De kleine Johannes, deels omdat die hier toch lag en deels omdat ik dacht dat een soort sprookje wel een stuk toegankelijker zal zijn.In het begin is dat ook zeker zo. Een vergelijking dringt zich daar op met Erik, of het kleine insectenboek van Godfried Bomans, dat ik las als tiener. Alleen gaat die vergelijking niet lang op, Frederik van Eeden weet ook dit boek tragisch te maken. Wat begint met een avontuurlijke reis met Windekind door de kleine wereld, loopt af met een deprimerende tocht met Pluizer langs de zieken en stervenden.
Opnieuw blijkt dat Van Eeden niet mijn schrijver is. Veel te depressief allemaal. En een beetje zweverig op zoek naar het Licht. Nee, het is het niet voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten