Van Arthur Japin had ik tot nu toe alleen het boekenweekgeschenk van een paar jaar geleden gelezen. Dat had me wel nieuwsgierig gemaakt, maar mijn haat-liefde verhouding met geschiedenis hadden mij er tot nu toe van weerhouden De zwarte met het witte hart te lezen. Me realiserend dat het zich in Delft afspeelt, wat het meteen al herkenbaarder maakt, begon ik er toch maar aan. En daarvan heb ik geen spijt.Het boek heb ik met veel interesse gelezen en helaas kon ik me maar al te goed indenken dat dit in werkelijkheid gebeurd was. Het verhaal gaat over de Ashanteense prinsen Kwasi en Kwame, door een handelsmissie uit West-Afrika gehaald en op een Delftse kostschool opgevoed. We spreken hier over de eerste helft van de 19e eeuw, een tijd waarin een donkergekleurde huid een bezienswaardigheid en een verachting is. En dat blijkt in het leven van beide jongens.
Kwasi geeft zich over aan de nieuwe cultuur, Kwame niet. Hierdoor groeien de jonge
ns uit elkaar. Kwame gaat als militair terug naar zijn land, waar niets is zoals hij het hoopte terug te zien. Kwasi studeert mijnbouwkunde met ook als doel West-Afrika. Kwame waarschuwt hem echter voor het gevaar in de mijnen. Kwasi belandt uiteindelijke op Java.Beide jongens worden flink gedwarsboomd, carriere kunnen ze niet maken, overal zijn ze buitenstaanders. Een waargebeurd verhaal, en daarom misschien nog wel aangrijpender. En dapper dat Japin zo schrijft over het koloniale verleden.
3 opmerkingen:
Dat was zeker prachtig. Maar ik vind niet alles van Japin goed. Dat boekenweekgeschenk vond ik bijvoorbeeld verschrikkelijk.
Dit boek vergt in het begin enig doorzettingsvermogen, dat later rijkelijk wordt beloond.
Daarna De Overgave gelezen. Dit viel tegen. Maar dat geeft niet.
De overgave heb ik kort geleden gekocht. Ondanks dat je zegt dat het tegenviel, ben ik toch wel benieuwd.
Een reactie posten