Zilver

Na het lezen van De wandelaar vorig jaar wist ik dat ik meer van Adriaan van Dis wilde lezen. Niet omdat ik me zo goed in die hoofdpersoon in kon leven, maar om zijn stijl. Deze keer las ik een dun boekje, Zilver of het verlies van de onschuld.

Opnieuw kon ik me niet inleven in de hoofdpersoon. Een wereld waar arm en rijk veel meer gescheiden zijn dan nu, het verhaal speelt zich waarschijnlijk af in de jaren 50 en een mannelijke hoofdpersoon die volwassen wordt. Twee dingen die te ver van me af staan. Opgroeien als vrouw is toch anders...

Ik weet nog niet wat ik van Zilver vindt, aan één kant een mietje en een dromer, altijd is er wel wat met hem, aan de andere kant wordt het leven hem ook niet makkelijk gemaakt met alleen zijn 'juffrouw' die hem opvoedt en het leven op de strenge kostschool. Beschermd opgegroeid in een rijke buurt, hij weet echt niet beter als hij met de arme Marieke omgaat. Maar uiteindelijk wordt hij toch een man, vindt hij dan vooral zelf.

Opnieuw was het de stijl die dit tot een mooi boek maakte. Van Van Dis zal op dit blog vast nog wel eens het één en ander langskomen.