We were liars

Boeken met onbetrouwbare vertellers. Ik houd daar wel van. Het gevoel hebben dat er ergens iets niet klopt, maar er de vinger maar niet achter kunnen krijgen wat er precies aan de hand is. En langzamerhand wordt het duidelijk, stapje voor stapje. 

Zo gaat het ook in We were liars van E. Lockhart. De Sinclairs komt elk jaar in de zomer samen op hun privé-eiland: Beechwood Island. Ongedwongen, maar ondertussen is er ook flink spanning aanwezig. Oma is overleden. Opa heeft een huis op het vaste land. Wie van de kinderen 'krijgt' het. En er is iets gebeurd met hoofdpersoon Cadence. Er is iets gebeurd twee zomers geleden. Maar wat? Heeft ze echt alleen maar haar hoofd gestoten tijdens het duiken of is er meer aan de hand? En wat dan? Waarom mocht ze afgelopen zomer niet naar het eiland, maar ging ze met haar vader naar Europa. Het klinkt als een snoepreisje, maar dat was het voor haar helemaal niet.

De onderlinge relatie tussen de familieleden worden langzamerhand duidelijk. En ook dat wat er gebeurde. Meeslepend en nieuwsgierig makend. Maar duidelijk ook YA. Niks mis mee, maar ergens mis ik diepgang in de stijl. Maar dat is het enige waar diepgang mist. Het verhaal heeft er genoeg van.