Glad ijs

Mijn mening over het boek Glad ijs van Knut Naerum is tweeledig. Het idee is erg goed. Tijdens een schaatswedstrijd in Thialf wordt Gianni Romme onderuit geschaatst (of is er naar zijn voet gegrepen) door een Noorse schaatser, terwijl Romme had kunnen winnen. Dit wekt onrust en over en weer doping beschuldigingen. Mensen nemen woorden niet terug, Noorwegen beschuldigt Nederland van alles wat lelijk en met name immoreel is. En uiteindelijk loopt het gruwelijk uit de hand.

Het begin van het boek leest lekker weg en laat zien hoe dichtbij een oorlog kan zijn, als je mensen maar genoeg ophitst. In de het tweede deel komen echter wat geheime diensten voor, die wel erg graag oorlog willen. En de Nederlandse cultuur wordt op steeds dezelfde punten (drugs, homohuwelijk, sex) wel heel erg overtrokken.

Om het boek heb ik best gelachen, het is tenslotte geschreven door een komiek, en het laat je ook wel nadenken. Maar iets te veel personen en allemaal iets overdreven, dat is toch jammer.

This old souse

Zogenaamde 'cozy mysteries' blijven me toch trekken. Heerlijk op een gezellig manier een moord oplossen terwijl het buiten regent. Veel van het gebeurde is erg onwerkelijk en aan het begin van het boek moet ik altijd even weer wennen aan de vele (vaak zinloze) details en vreemde hoofdpersonen die alles maar kunnen maken. Maar uiteindelijk is het altijd erg ontspannend.

De afgelopen week las ik This old souse van Mary Daheim, deel 20 van de Bed-and-breakfast mysteries serie. Vorig jaar willekeurig gekocht, gekozen op titel, kleur en plaatje (hoe hopeloos), geen idee hebbend van de lengte van de serie. En hoewel wordt verwezen naar eerdere verhalen, mis je die verhalen niet, alles wordt voldoende uitgelegd.

Het verhaal is verder redelijk eenvoudig en leuk om op te lossen. Een huis waar al een halve eeuw dezelfde mensen wonen ziet er erg onbewoond uit, Renie en Judith worden nieuwsgierig en gaan rondneuzen. Judith vindt een lijk in haar auto, maar wordt verder wijzer van de politie. Zelf gaan ze op onderzoek uit en natuurlijk wordt het spannend, maar lossen ze de zaak ook op.

Kaas

Willem Elsschot blijft één van mijn favoriete schrijvers. Eerder dit jaar herlas ik Lijmen/Het been en kort geleden zag ik de film van Villa des roses. Nu las ik Kaas.

Vanaf het begin is duidelijk dat de kaashandel van Laarmans op niks uit gaat lopen. Hij tuimt er met open ogen in en heeft opeens 20 ton kaas, die verkocht moet worden. Maar daar is hij helemaal niet mee bezig. Hij is vooral bezig met opscheppen en het inrichten van zijn kantoor. En de voorraad betalen lukt dat ook niet.

Opnieuw een fijn boek. Wel minder dramatisch dan Lijmen/Het been. Natuurlijk wordt er gekonkeld en bedrogen, maar alles lijkt goed af te lopen. Fijn natuurlijk, maar voor het verhaal iets minder.

De volgende Elsschot wordt Tsjip/De leeuwentemmer.

Jabberwocky and other poems

Gedichten blijven voor mij moeilijk toegankelijk. Ik ben meer van de proza, en dan vooral hele boeken. Ook verhalen kosten me regelmatig moeite. Van Lewis Carroll kende ik natuurlijk Alice in Wonderland. En dat vond ik wel een mooi boek, inclusief de gedichten. Dus een dichtbundel van hem trok me wel aan: Jabberwocky and other poems.

En ik heb er om gelachen. Carroll blijft goed. Een volgende keer zal ik er weer om lachen en weer iets anders lezen. Eens kijken of ik aan Through the looking glass kan komen, meteen een goed excuus om Alice in Wonderland opnieuw te lezen.

Blauwe maandagen

Jaren geleden begon ik al eens in Blauwe maandagen van Arnon Grunberg en toen gooide ik het na een paar bladzijdes aan de kant. Deze keer besloot ik het eens helemaal te lezen, aangemoedigd door een vriendin die fan is van het grootste deel van Grunbergs werk. Mij heeft ze alleen niet weten te overtuigen...

Ik vond het vooral typisch Nederlands, met de overdreven hang naar seks (net als Zwagerman en Giphart in die tijd). Een verhaal dat zich in een voor mij nogal elite-wereldje rond het Vossius gymnasium in Amsterdam afspeelt en natuurlijk in de hoerenwijk. Een verhaal over gebrek aan liefde van en voor de hoofdpersoon.

Wat ik me vooral afvraag is hoeveel van het boek autobiografisch is. Was het Arnon zelf die regelmatig de escortservice bestelde en uiteindelijk er zelf aan deelnam? Of was hij alleen diegene die van Rosie hield (op zijn manier), van school werd getrapt en wiens vader akelig stierf?

In ieder geval heeft dit boek me niet aangemoedigd meer van Grunberg te lezen. De Nederlandse literatuur heeft nog niet afgedaan. Er slingeren nog wel wat Lijsters rond van schrijvers die ik nog niet ken en waar ik nieuwsgierig naar blijf.

Duits dienstmeisje

Hoewel ik me niet kan voorstellen dat de serie 'Literaire juweeltjes' slaagt in zijn opzet, namelijk mensen weer aan de lezen krijgen, lees ik ze vaak wel met plezier. Maar als niet-lezer zou ik weinig onder de indruk zijn en bevat bijvoorbeeld Duits dienstmeisje van Simon Vestdijk veel te veel Duitse tekst.

Verder is het het verhaal van een hopeloze liefde, waar de hoofdpersoon zowel over de liefde als de haat voor Else (het dienstmeisje) filosofeert. En natuurlijk gaat het uit en herinnert zij zich weinig van hem.

Dit is een deel uit het boek Else Böhler, Duits dienstmeisje, en ik vermoed het laatste deel. En daarmee hoef ik het hele boek niet meer te lezen. Ik weet hoe het afloopt en kan me voorstellen wat voorafging, namelijk drie maanden hopeloze verliefdheid.

No country for old men

Anderhalf jaar geleden las ik The road van Cormac McCarthy. Daarna (of rond die tijd) verscheen de film No country for old men en ontdekte ik dat het bijbehorende boek van dezelfde auteur was. Van The road was ik onder de indruk, dus ik was benieuwd. Maar gezien het duistere in zijn boeken, was het niet meteen tijd voor dit boek. Pas afgelopen weekend vond ik dat het nu wel eens tijd werd om hierin te beginnen.

En inderdaad was ook dit boek donker. Het begint desolaat, met een aantal trucks met gedode mannen in the middle of nowhere. Ergens in de Texas, in de buurt van de Mexicaanse grens. Moss is hier aan het jagen en vindt veel, erg veel geld in één van de trucks. Hij besluit het te houden. En dan wordt hij opgejaagd vanuit twee kanten. Overleven wordt moeilijk, danwel onmogelijk.

Het verhaal zit goed in elkaar, met tussen de hoofdlijn door een soort dagboek van een sherrif, over de verloedering van de samenleving. Het boek is spannend en duister, maar als je eenmaal in het verhaal zit, dwingt het tot doorlezen.

De film heb ik hier nog op 'video' staan en in ben er nu erg benieuwd naar.

Tien met stip

Even iets lichters tussendoor. Bij een 'thriller' van Janet Evanovich weet je van te voren dat het vooral lachen wordt, ook al moeten er mensen opgebracht worden. En zo is ook het geval met Tien met stip.

Stephanie Plum brengt zich weer in gevaar, Joe Morelli en Ranger beschermen haar. En ondertussen moet er iemand opgebracht worden die een chipswagen heeft overvallen (wat Stephanie en Lula maar al te best kunnen begrijpen).

Het was voor mij een prima boek voor een relaxed weekendje.

Haanvroeg

Even tijd voor een Literair Juweeltje op de zondagochtend; Haanvroeg van L.H. Wiener. Een schrijver van wie ik nog nooit had gehoord. En waarschijnlijk ook niet iemand van wie ik meer ga lezen. Te autobiografisch over een tijd (jaren '60) en een wereld (schrijverswereld) die me niets zeggen.

In dit verhaal beschrijft hij zijn vriendschap en rivaliteit met Wim Aaij, die als twintiger aan kanker overlijdt.

De eenzaamheid van de priemgetallen

Vanaf het moment dat De eenzaamheid van de priemgetallen van Paolo Giordano verscheen was ik er erg benieuwd naar. De titel intrigeerde me en ik was ook nieuwsgierig naar Italiaanse literatuur.

Het boek grijpt meteen en laat pas op de laatste pagina los. In de eerste twee hoofdstukken gebeuren dingen die de twee hoofdpersoon (dan nog verre onbekenden) voor de rest van hun leven tekenen. Je vraagt je af wat er gaat gebeuren en wat er van de twee verhaallijnen komt.

Zowel Alice als Mattia lijken in een andere werkelijkheid te leven. Misschien dat ze daarom bij elkaar passen, hoe moeizaam ook.

Het verhaal zit goed in elkaar, leest lekker weg en gaat thema's als trauma's, automutilatie, annorexia en contactgestoordheid niet uit de weg. Daarmee wordt het boek wel zwaar, maar blijft goed leesbaar. Mij gaf het ook vooral medelijden met beide personen. Ondanks hun moeilijkheden was het mogelijk om met ze mee te leven en me in te leven.

Eén ding is me duidelijk, een veelbelovend schrijver.

Lucky

Dit boek, Lucky van Alice Sebold, kreeg ik vorig jaar via Librarything. Een boek dat ik waarschijnlijk niet zelf zomaar gekozen zou hebben. Een waargebeurd verhaal, autobiografisch zelf, van een vrouw die als eerstejaars student werd verkracht. Twee redenen waarom ik waarschijnlijk niet zo snel aan dit boek was begonnen als ik het niet had gekregen: wil ik zo'n vreselijk verhaal wel lezen en wordt zo'n verhaal niet snel heel zielig.

Dat laatste is zeker niet het geval. Het verhaal gaat uit van de feiten. Daardoor is het ook heel cru en zijn er momenten geweest dat ik het boek kwaad weg wilde gooien. Hoe kan een verkracht meisje zulke vragen worden gesteld tijdens een rechtzaak? Waarom hebben familie en vrienden zoveel moeite om normaal met haar om te gaan?

Een indrukwekkend boek, wat me gekluisterd hield, zelfs in een rumoerige trein, waar ik meestal niet erg veel opschiet in een boek. De titel van het boek klinkt wat vreemd voor het verhaal. Maar Alice prijst zich gelukkig dat ze haar dader voor het gerecht kon krijgen.

Studio Zes

Bij thrillers moet ik altijd even inkomen. Aan het begin weet ik niet goed wat ik met het verhaal moet, maar als ik er eenmaal in zit, dan moet het ook zo snel mogelijk uit, want wie is de moordenaar? Zo was het ook met Studio Zes van Liza Marklund.

In het park wordt een dode vrouw gevonden. En natuurlijk werkt ze in een sexclub en wordt haar vriendje (en eigenaar van de club) verdacht. Maar het zou ook een minister kunnen zijn.

Annika Bengtzon is een tijdelijk journalist bij een avondkrant en mag deze moord verslaan. Ze is niet echt mijn type hoofdpersoon, ze kan nogal een kort lontje hebben. Maar ze weet ook veel informatie te verslaan. Maar mag ze bij de krant blijven?

Gezien het onderwerp 'vrouwenmishandeling' is dit weer een typisch Zweedse/Scandinavische thriller. Maar dat is prima. En het is goed uitgewerkt. De dagboekfragmenten had ik bijvoorbeeld aan een ander toegedicht dan van wie ze op de laatste pagina's van het boek bleken te zijn. Dat verklaarde weer een hoop...

Het boek is dus onvoorspelbaar en spannend, precies wat een thriller zijn moet.

The uncommon reader

Een heerlijk boek voor tussendoor, dat The uncommon Reader van Alen Bennett. De koningin ontdekt achter het paleis een bibliobus en besluit eens een boek te lezen. En al snel volgen er meer.

Grappig om te zien hoe het lezen het leven de de koningin beïnvloedt. Ze slaat enigszins door, maar dat maakt het juist grappig. En ondertussen ze het boek je ook nog aan het nadenken over hoe weinig er eigenlijk gelezen wordt. Hoe treurig weinig dat is en hoe denigrerend er over wordt gedaan.

Mother Tongue

Bill Bryson is toch wel één van m'n favoriete auteurs. Heel veel non-fictie lees is niet, maar voor hem maak ik graag een uitzondering. En taal vind ik, hoewel ik ingenieur ben, erg interessant. Mother tongue moest dus zeker gelezen worden. En dat deed ik met veel plezier.

Het boek gaat over het ontstaan van het Engels en de ontwikkeling van de taal. En natuurlijk ook over het ontstaan van namen, de verschillen in het Engels over de wereld, vloeken en woordspelletjes.

En alles natuurlijk doordrenkt met humor. Dat is nou juist waarom Bryson me aanspreekt. Erg leuk en interessant boek. Bestaat er ook zoiets over het Nederlands?

Candy for Christmas

Candy for Christmas is een extra verhaal in Chocolate Chip Cookie Murder van Joanne Fluke. Deze keer geen moord, maar een weggelopen tiener. Hannah vindt haar in haar koekjeswinkel en is vastberaden te ontdekken waarom ze is weggelopen.

Het verhaal is vooral een gezellig Kerstverhaal, met de nodige liefdesintriges en 'botsingen' met familieleden. En natuurlijk lekkere koekjesrecepten.

De tent

Korte verhalen blijven bij mij wat moeilijk. Op de één of andere manier mis ik vaak de clue. Toch maar weer eens proberen. Ditmaal met De tent van Margaret Atwood. Mijn aandacht voor deze schrijfster werd vorig jaar gewekt toen één van de groepen op Librarything erg enthousiast was over een roman van haar.

Naar een roman ben ik ook zeker nog nieuwsgierig. Haar schrijfstijl intrigeert. Je wordt ook gedwongen na te denken. Verder kan ik er weinig over zeggen. De verhalen zijn allemaal verschillend, allemaal ietwat absurd. Prettig voor het slapen gaan.

Wetlands

Toen ik de recensie van Wetlands (Vochtige streken in het Nederlands) van Charlotte Roche las, had ik niet direct de wil dit boek te lezen. Het klonk wel erg ranzig. Maar aan de andere kant klonk het ook wel interessant. En zo kwam het er toch van.

Het boek leest lekker weg, maar is inderdaad ook redelijk ranzig. Helen ligt in het ziekenhuis omdat ze zich bij het scheren van het billen heeft gesneden. En dat moet worden geopereerd. Tijdens haar verblijf in het ziekenhuis vertelt ze al haar onhygiënische gewoontes en hoe ze het liefst seks heeft (ze is pas 18). En ze doet haar best langer in het ziekenhuis te blijven, om zo misschien haar gescheiden ouders weer bij elkaar te krijgen als ze tegelijkertijd langs komen.

Het boek is wat mij betreft een niemendalletje, maar ik heb er ook erg om moeten lachen.

Giraffe

Een paar jaar geleden zag in een recensie van Giraffe van J.M. Ledgard op nu.nl. En het sprak me meteen aan, een heel ander boek dan anders. Toch duurde het even voordat ik het boek las, hoewel het al tijden op m'n plank stond. En het is een mooi boek. Mooi geschreven, een waargebeurd onbekend en naar verhaal. Geschreven vanuit het ik-perspectief van mensen die een rol spelen in het verhaal. Van gebeurtenissen worden zo verschillende kanten belicht.

Het verhaal speelt zich af tussen 1973 en 1975 in het communistische Tsjechoslowakije. Een groep giraffes wordt gemigreerd vanuit Afrika en is de grooste groep die in gevangenschap leeft. Maar dan breekt er een virus uit. Dat moet natuurlijk verzwegen worden en de giraffes moeten er aan geloven.

Dit alles wordt verteld in een drukkende sfeer. De invloed van het communisme is duidelijk aanwezig. Je zult gehoorzamen aan het regiem, want anders...

Het verhaal is soms wat dromerig geschreven, met veel uitwijdingen. Interessant, want toen de Muur in Berlijn viel, was ik 7. Het is een tijd die ik niet bewust heb meegemaakt. En in dit boek wordt het voelbaar.

Hoewel het een vreselijk verhaal is, kan ik dit boek zeker aanraden. Mooi geschreven, interessant en zet je aan het denken.

The history of Mr. Polly

Door het verzamelen van een flinke stapel tijdschriften tijdens het lezen van Stieg Larsson en mijn vakantie, had ik toch wat minder tijd voor boeken. Ondertussen ben ik weer aardig bij en kan mijn boekenkast weer rustig adem halen.

The history of Mr. Polly is een heel ander boek dan ik van H.G. Wells gewend ben (en verwacht had). Dit maal geen sci-fi, maar een verhaal over een jongeman die niet zo goed weet wat ie me z'n leven aan moet. Z'n vader overlijdt, hij trouwt met een nicht die toch niet zo'n goede huisvrouw blijkt te zijn, hij begint een winkel op een onhandige plaats. Hij is het leven zat. Hij zorgt zelf voor een drama, maar vindt daarna toch zijn plaats.

Een aardig verhaal met veel gebeurtenissen. Anders dan verwacht, maar wel leuk.

De toerist

Een verjaardagcadeautje met een toepasselijke titel als je een paar dagen later op vakantie gaat: De toerist van Olen Steinhauer. Helaas niet helemaal mijn smaak. CIA, spionage, complottheoriën, dat zijn dingen die voor mij niet echt zijn weggelegd.

Toch las het boek erg prettig en snel. Iets te veel details, die er niet allemaal toe doen, maar verder vlot geschreven. Dus voor degenen die van dit soort verhalen houden waarschijnlijk een goed boek. Voor mij helaas wat minder. Ik ben meer van de detectives. Ik kijk dus ook wel Britse detectives en geen Amerikaanse NCIS, CIA e.d. series.

Land van sterren

Op vakantie naar Jordanië. En als ik op vakantie ben lees ik graag iets wat zich in dat land afspeelt. Dat was alleen deze keer makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen het boek Land van sterren van Annie Caulfield kon ik vinden. Met als ondertitel Reizen en liefde in Jordanië was me al wel duidelijk dat het niet meteen mijn type boek was, maar prima voor een volgeplande groepsreis. En dat bleek inderdaad het geval.

Het boek beschrijft een liefde tussen Annie (Brits) en Rathwan (Jordaanse bedoeïen). Ze hebben elkaar ontmoet als hij haar tijdens een reis gidst door Amman. Het verhaal is vooral een liefdesroman die de verschillen tussen de culturen beschrijft.

Dit boek verscheen in 1997 en beschrijft het de cultuur van de jaren daarvoor. De laatste decennia is Jordanië echter vrijer geworden (meer westers), waardoor het beschreven beeld niet helemaal overeen komt met wat ik zelf ervaren heb. Als vrouw alleen is Jordanië misschien niet de eerste keus, maar je zou het kunnen doen. En aan toeristen is men tegenwoordig wel gewend.

Leuk is dat ik me de beschreven plaatsen voor de geest kan halen en dat ook een deel van de geschiedenis van het land wordt verteld. Verder is het het verhaal van een zoveelste hopeloze liefde, niet iets waar ik iets mee kan.

De cementen tuin

Soms is het gewoon weer tijd voor een boek van Ian McEwan. Tot nu toe bevallen ze me altijd, ondanks (of misschien juist door) de grimmige, dreigende sfeer. Deze keer las ik De cementen tuin, een dun werk, maar niet minder indrukwekkend.

Als kort na elkaar de vader en moeder van Jack, Julie, Sue en Tom overlijden, besluiten ze de dood van hun moeder verborgen te houden. Want uit elkaar willen ze niet en ook niet naar een tehuis. En ze hebben, toen moeder ziek was, al de hele tijd voor zichzelf gezorgd. En aangezien toch al geen contact hebben met andere mensen dan hooguit wat mensen op school valt het niemand op dat moeder er niet meer is.

Het verhaal is nogal luguber en dreigend. Iets wat voor McEwan wel normaal is. En hoe onwaarschijnlijk sommige dingen ook zijn, op de een of andere manier is het ook weer voor te stellen. Ik blijf fan.

Gerechtigheid

Hoewel het niet mijn plan was om meteen na De vrouw die met vuur speelde van Stieg Larsson Gerechtigheid te lezen, was het tweede deel van de trilogie nog zo spannend dat deel 3 meteen volgde.

Dit deel gaat verder waar deel 2 stopt, met Lisbeth Salander in het ziekenhuis, in levensgevaar. En dat maakt het meteen spannend. Verder is dit deel anders dan de eerdere delen. Er hoeft geen moord opgelost te worden, maar een rechtzaak over mensenrechten moet worden gewonnen. En ook dat is spannend als er geheime clubjes rondzweven.

Helemaal realistisch is het niet meer, ik verwacht dat een zaak als deze door alle vormfouten zo van tafel wordt geveegd. Maar dat geeft niet, het verhaal is spannend en alle eindjes komen bij elkaar.

De vrouw die met vuur speelde

Na Mannen die vrouwen haten werd het al snel tijd voor De vrouw die met vuur speelde van Stieg Larsson. Ik wilde toch graag weten hoe het verder zou gaan met Lisbeth Salander. En dat was anders dan ik verwachtte.

Dit boek beschrijft een heel ander verhaal dan deel 1, maar is even spannend. En ik vond het erg fijn om meer over Lisbeth te leren. Helaas is dat vooral omdat ze verdacht wordt van moord. Alles wijst naar haar, maar ik wil dat niet geloven. En gelukkig Mikael Blomkvist, wiens leven ze in deel 1 redde, ook niet. En verder verwacht ik dat het verhaal bekend is. En zo niet, dat wil je dit boek misschien nog graag lezen of het interesseert je totaal niet. Dus waarom daar op in gaan?

Het verhaal is spannend, de personen zijn interessant en hoewel het niet mijn idee was, het open einde zorgt er voor dat ik meteen verder ga met deel 3, Gerechtigheid.

Het diner

Ik geloof dat ik de laatste tijd redelijk into de populaire boeken ben. Niet echt iets voor mij, maar ach, wat maakt het uit, als ik maar plezier heb bij het lezen. En dat heb ik zeker. In zo'n 24 uur las ik Het diner van Herman Koch. Heerlijk, leest lekker weg, fijne schrijfstijl en hoe triest het verhaal ook is, ik heb regelmatig moeten lachen.

De eerste 2/3 van het boek vind ik het sterkst, je wilt weten wat er aan de hand is en je wilt weten hoe de ouders met het gedrag van hun kinderen omgaan. Hoe ze dat dan uiteindelijk doen, is wat mij betreft een tegenvaller. De eigen carrière lijkt belangrijker, met name die van de 'toekomstige minister president'. Terwijl alles in mij schreeuwt dat die puber héél hard moeten worden aangepakt. En ook medische oorzaken voor het gedrag van vader en zoon had wat mij betreft niet gehoeven.

Maar dat alles neemt niet weg dat het lekker leest en dat het boek je weer laat nadenken over de vreselijke dingen die in de maatschappij gebeuren en hoe lomp mensen soms met die dingen omgaan. Zeker een aanrader.

Logicomix

Een mooi combinatie: een interessante geschiedenis en een beeldverhaal. Dat is Logicomix van Apostolos Doxiadis e.a. Een verhaal over het ontstaan van de logica met de hoofdrol voor Bertrand Russell.

Logica vind ik een mooie wetenschap. Vooral om te gebruiken, het bestuderen zal me waarschijnlijk gek maken (zou trouwens geen uitzondering zijn in de wereld van de logici). Het is de basis van wat ik dagelijks gebruik: de computer in het algemeen en tijdens data-analyse in het bijzonder.

Het verhaal is mooi getekend en als het verhaal van Russell te moeilijk wordt, schieten we even vooruit in de tijd en zien we de schrijvers van het boek met elkaar communiceren en wat ingewikkelde zaken uitleggen. En op zo'n manier dat het geen moment vervelend is.

In de toekomst zal ik het boek waarschijnlijk nog wel eens lezen, want hoe interessant ook, logica is niet eenvoudig. Voor sommige ideeën heb ik meer tijd nodig.

Never hit a jellyfish with a spade

Een boek met bijna alleen maar grappige columns, dat is Never hit a jellyfish with a spade van Guy Browning. Oorspronkelijk geschreven voor The Guardian. Allemaal ongeveer twee pagina's lang en als onderwerp 'How to ...'. De onderwerpen wisselen van het gebruiken van een kleedkamer tot hoe een hoed te dragen, van warm blijven in bed tot grasmaaien.

Ik las voor het slapen gaan met regelmaat en stukje. En af en toe eentje als ik het boek zag liggen. Altijd goed voor glimlach.

The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society

Over het boek The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society van Mary Ann Shaffer werd een paar maanden geleden veel gesproken op Librarything. Zoveel dat ik het niet kon laten om het zelf ook te lezen. Niet helemaal mijn type boek, maar toch een boeiend verhaal.

Het verhaal speelt in 1946. Julliet ontvangt in Londen een brief van iemand op het kanaaleiland Guernsey. Hij had haar adres uit een boek dat ooit van haar was geweest en bij hem was terechtgekomen. Hij wilde graag meer weten over de schrijver, Charles Lamb. Deze ene brief loopt uit tot een goed contact met Dawsey, de schrijver van de brief en Julliet. Ze hoort over de Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society, een leesclub, uit nood geboren, als smoes voor het op straat zijn na spertijd.

Het verhaal vertelt over de bezetting van Guernsey door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. Julliet wil er een boek over schrijven en vertrekt zelf naar Guernsey.

Het boek is een briefroman. Leuk om eens te lezen, alleen wat passiever dan ik normaal graag zie. En het boek is te romantisch voor mij. Iets te veel liefdesperikelen met voor de hand liggende uitkomsten, iets te veel Jane Austen. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben nieuwsgierig geworden naar Guernsey. Misschien ooit eens een bezoek aan de kanaaleilanden wagen. Je schijnt er goed te kunnen wandelen.

Echte mannen eten geen kaas

Dit is zo'n boek waarvan ik twijfelde of ik het wel wilde lezen. Kan ik iets met een verhaal over loverboys? Na Echte mannen eten geen kaas van Maria Mosterd gelezen te hebben is het antwoord ja. Een heel open en eerlijk verhaal van Maria over wat haar overkomen is toen zij vier jaar lang in handen was van een loverboy.

Na de eerste bladzijden had ik een beetje het idee dat ze het er misschien ook wel naar maakte. Een gedachte die ik niet wil hebben, maar wat zich toch opdringt. Aan de andere kant, je bent 12, gaat naar een andere school, bent het thuis zat en krijgt aandacht van een jongen. En Manou gedraagt zich eerst vriendelijk...

En ook al had Maria misschien niet moeten reageren op Manou, zijn gedrag is vreselijk. Meisjes verliefd laten worden en cadeautjes geven, meeslepen naar andere jongens en dan pas duidelijk maken dat ze sex met die jongens moet hebben. Dan is het te laat, en kun je niet meer weg.

Het boek heeft grote indruk gemaakt door de eerlijkheid van Maria en door het vreselijke gedrag van Manou en zijn 'vrienden'. Ik merkte dat ik vanmiddag anders keek naar de groepjes jongeren op het station...

Of het vervolg Bindi, over haar herstel in India nog ga lezen, weet ik niet. Wel ben ik nieuwsgierig naar Ik stond laatst voor een poppenkraam van Maria's moeder. Hoe ga je hier als ouder mee om?

Mannen die vrouwen haten

Normaal heb ik maar een hekel aan hypes, maar de Millenium Trilogie van Stieg Larsson bleef maar zo prominent in de winkels liggen, dat ik het uiteindelijk niet kon weerstaan en zwichtte voor het vuistdikke Mannen die vrouwen haten. En vanochtend de twee vervolgdelen gekocht, want zaterdag worden ze duurder. Oftewel, het was dus de moeite waard.

Thrillers lees ik sowieso bij tijd en wijlen en ik vind het heerlijk om meegesleept te worden in een spannend, mysterieus verhaal wat je zelf laat nadenken. En dat is in dit boek het geval. Als je het aan de kant legt, vraag je je af wat er gebeurd zou zijn. Een goed verhaal dus. Op de inhoud ga ik niet in, die is waarschijnlijk al wel bekend...

Helaas is de vertaling niet altijd even goed en worden er nogal wat details vermeld over gebruikte computers, software en boeken die worden gelezen, die verder niks aan het verhaal toevoegen. Deze details doen me alleen wat als er ook echt wat mee gedaan wordt, anders mag het er van mij wel zonder.

Het boek begint wel wat traag, de eerste 150 pagina's is even doorbijten, maar daarna leest het als een trein. De andere delen ga ik dus zeker lezen. Maar niet direct, want deze week heb ik minder geslapen dan goed voor me is en onderussen staat de HD-recorder wel heel erg vol. Een paar uurtjes voor de buis kan dus geen kwaad.

Number freaking

De titel en de blurb van het boek Number Freaking van Gary Rimmer zijn aantrekkelijker dan het boek zelf. het boek bevat feiten over verschillende zaken en laat je daar berekening mee doen. Op zich een leuk idee, maar dit boek is te veel van de grote getallen. Hierdoor komt alles neer op veel en ongrijpbaar.

En dat er dan ook nog veel in Amerikaanse maten wordt gewerkt (niet gek voor een Amerikaans boek) maakt het nog oninteressanter.

De duif

Na het zien van de film Perfume had ik trek in een ander boek van Patrick Süskind. Gelukkig net één ontvangen via Bookmooch: De duif. Een dun boek, perfect voor een avondje. En Süskind overrompelt weer. Niet zo schokkend als Het parfum, maar wel intrigerend. Hoe gek moet je zijn als je je hele leven overhoop wilt gooien als er duif op de gang van je appartement zit, iets van Jonathan Noel (bijna) doet.

Nou is zijn leven niet spannend, bewaker bij een bank, 8 uur per dag op de trap voor de ingang. En houdt hij niet van veranderingen. Dus gaat hij uit z'n dak van die duif. Misschien komt hij wel nooit meer thuis en gaat in hotels wonen...

Intrigerend en mooi geschreven.

Berlijn Alexanderplatz

Het was even wennen, het begin van Berlijn Alexanderplatz van Alfred Döblin. Een ex-gevangene, Franz Biberkopf, loopt lallend door Berlijn en weet niet wat hij met zijn leven aan moet. Het enige wat hij weet is dat hij fatsoenlijk wil blijven. Maar hij kan nergens heen, zijn vrouw leeft niet meer (hij zat omdat hij haar heeft vermoord) en vrienden zijn er weinig.

Dus eindigt het al snel weer in een café. Vriendin erbij, beetje kranten verkopen en contact met criminelen. En verder is Franz ook nog eens verschrikkelijk naief en wordt er natuurlijk ingeluisd. Plotseling staat hij weer ergens op wacht...

Het verhaal is 'grappig' vertelt. Tussen de hoofdlijn door worden affiches uit de straten opgenomen, beschrijvingen van dingen die binnen gebouwen gebeuren, krantenartikelen. Boeiend, want het leven eind jaren 20 in Berlijn wordt daardoor levendig.

Ontmoeting in Venetië

Tot nog toe had ik niet de interesse iets van Rosita Steenbeek te lezen, het leek me niets voor mij. Maar ondertussen heb ik steeds meer met Italië en dit Literair Juweeltje was wel interssant. Een bijzondere Ontmoeting in Venetië van de hoofdpersoon (de schrijfster) met prinses Adjemowa. En dat via een begrafenisondernemer.

Op de begraafplaats van Venetië speelt trouwens het grootste gedeelte van het verhaal. Informatief en mooi geschreven. Een goede kennismaking.

A clockwork orange

A clockwork orange van Anthony Burgess las ik toen ik 16 was en op de middelbare school zat. En toen was het te moeilijk. Te veel 'slang', waardoor ik meer bezig was met het begrijpen van de zinnen dan van het verhaal. Ondertussen zijn we tien jaar verder en is mijn Engels flink verbeterd. De woorden begrijp ik nu wel uit de context en ik kan me focussen op het verhaal.

En daarom ben ik blij dat ik het herlezen heb, want het is gewoon een goed boek. Alex en zijn vrienden gedragen zich gruwelijk, daar zijn de verhalen die je soms hoort over jongeren nog mild bij. En dan wordt Alex opgepakt. Na twee jaar in de gevangenis kan hij worden 'genezen'(=gehersenspoeld). En hoewel hij geen schatje was, dat is toch echt vreselijk.

Het mooie aan dit boek is zowel de kritiek op het gedrag in de samenleving als de kritiek op de te grote macht van de overheid. Deze is zo groot, dat je bijna medelijden met Alex krijgt. Het boek beschrijft een doemscenario, zo mag de samenleving nooit worden. Een boek om af en toen eens te herlezen en opnieuw te schrikken.

Eclips

Vanaf het moment dat ik Hersenschimmen van Bernlef las, was ik geintrigeerd door deze schrijver. Lang geleden begon ik dan ook ooit eens in Eclips. Toen kon ik er niks mee en volgens mij ben ik toen na een paar pagina's gestopt. Een paar weken geleden werd het boek me weer aangeraden door een vriendin (en meegegeven). Nu kon ik er wel wat mee. Een mooi boek over het terugkomen van herinneringen, eigenlijk het omgekeerde van Hersenschimmen.

Kees Zomer raakt met z'n auto van de weg en heeft niet meer door dat hij ook nog een linkerkant aan zijn lijf heeft. En hoewel denken hem goed afgaat, praten lukt niet meer. Steeds ziten zijn woorden er iets naast. En de mensen die hij tegenkomt begrijpen hem vaak niet. Toch weet hij ruim een week zo rond te zwerven, waarbij steeds meer van zijn lichaam terug komt, met name als hij naar klassieke muziek luistert. Wat uiteindelijk de oorzaak is geweest van zijn hersenuitval wordt niet duidelijk en dat doet er eigenlijk ook niet toe. Het verhaal gaat om het terugvinden van de herinneringen.

Het verhaal laat je nadenken en is een typisch verhaal van Bernlef. Ik ben blij dat ik het boek deze keer wel verder gelezen heb.

Chocolate chip cookie murder

Heerlijk in drukke tijden, de boeken die in het Engels cozy mysteries worden genoemd. De Stephanie Plum serie van Janet Evanovich kende ik al en ik kan een nieuwe serie toevoegen: de Hannah Swensen serie van Joanne Fluke. Van het eerste deel, Chocolate chip cookie murder, heb ik de afgelopen dagen genoten.

In deze serie is de heldenrol weggelegd voor Hannah Swensen. Ze heeft een koekjeswinkel (en vermeld recepten in het boek :) ) en haar zwager werkt als sherrif in Lake Eden. En natuurlijk ontbreekt een moeder die haar met alle vrijgezelle mannen in de stad probeert te koppelen niet.

In dit verhaal wordt Ron, degene die 's ochtends de zuivel rondbrengt in de stad, vermoord gevonden naast de bakkerij van Hannah. Nieuwsgierig als ze is, begint ze zich met het onderzoek te bemoeien en haar zwager vindt het prima, in haar koekjeswinkel hoort ze immers alle roddels.

Natuurlijk wordt het mysterie opgelost en doet Hannah af en toe wat doms en af en toe wat slims. Niet bijzonder, wel grappig.

Dubbelspel

Een kleine drie jaar geleden was Dubbelspel van Frank Martinus Arion het boek van de campagne 'Nederland Leest'. Toen las ik het niet, maar het maakte me wel nieuwsgierig. Waarom werd dit boek over Curacao gekozen?

Helemaal duidelijk is het me nog niet, want het is een wat ingewikkeld verhaal en het leest niet heel makkelijk weg. Aan de andere kant, de campagne is opgezet voor mensen die (met enige regelmaat) boeken lenen in de bibliotheek en om ze (meer) in aanraking te laten komen met de literatuur. Zelf zou ik dan waarschijnlijk voor een iets toegankelijker boek kiezen, maar dit boek was wèl interessant.

Het verhaal beschrijft een zondag in de wijk Wakota in Willemstad. De hoofdpersonen zijn vier mannen die elke zondag domino spelen. Van deze mannen komen we alles te weten. Twee van hen hebben een, met name seksuele, relatie met de vrouwen van de twee anderen. Daarnaast zijn twee van de mannen bezig met klussen aan hun huis (en dat schiet niet op). Ook dromen ze over wat ze kunnen worden. Ondertussen wordt het een vreems spel domino, waarbij twee mannen heel hard aan het verliezen zijn. Dit nieuws verspreid zich als een vuurtje door de stad...

Dit boek geeft een aardig inzicht in het leven op Curacao in de jaren 70 (het boek verscheen in 1973) en misschien klopt het nog steeds wel een beetje met het leven daar op dit moment. Interessant om te lezen, ik ben wel nieuwsgierig naar de Antillen en zou er best eens naartoe willen. Het verhaal is alleen een beetje langzaam, waardoor het even duurde voordat ik in het verhaal kwam en voordat ik er doorheen was.

The little prince

De kleine prins is een boek waarvan ik gehoord heb tijdens de lessen Frans, maar gelezen had ik het nooit, en al helemaal niet in het Frans. Nu las ik de Engelse vertaling, The little prince. Want ja, die was ik ergens goedkoop tegen gekomen. En van de auteur had ik nog nooit gehoord, Antoine De Saint-Exupéru. Een hiaat in mijn kennis of is het verhaal gewoon bekender dan de schrijver? Hoewel ik ook het verhaal niet kende, trouwens.

Het is een leuk verhaal. Voor kinderen omdat er gereisd wordt tussen planeten, voor volwassenen omdat de kleine prins ons duidelijk maakt wat het verschil tussen wat wij belangrijk vinden en wat nou eigenlijk echt belangrijk is. Een mooie spiegel.

De kleine prins reist door het heelal en komt op aarde terecht. Onderweg is hij langs een hoop kleine planeten gekomen, met allemaal karakteristieke figuren, die hem laten inzien wat er nou eigenlijk belangrijk is: datgene wat hij zelf heeft getemd, de bloem op zijn eigen planeet.

The housekeeper and the professor

Romans die me maar enigszins het idee geven iets met wiskunde te maken te hebben, komen al snel op mijn verlanglijstje te staan. Toen ik dus hoorde over The housekeeper and the professor van Yoko Ogawa moest ik die dus ook lezen. En wiskundig gezien kom ik aan m'n trekken, hoewel er wat veel uitleg instaat over begrippen die mij al bekend zijn.

Het verhaal is mooi en indrukwekkend. De professor met een geheugen van slechts 80 minuten (gevolg van een verkeersongeluk) maakt zijn huishoudster enthousiast voor wiskunde. En als ze een keer over haar zoon begint, moet hij meekomen naar het werk. De professor houdt van de jongen en helpt hem met zijn huiswerk. En ze hebben een gezamenlijke liefde: honkbal. Alleen leeft de professor 20 jaar in het verleden.

Een mooi verhaal, niet briljant geschreven, maar origineel en emotioneel.

Tea-bag

Van Henning Mankell had ik nog nooit iets gelezen, Wallander ken ik alleen van de serie van een aantal afleveringen op televisie. En die vond ik wel OK. En ook Tea-bag is me goed bevallen. Lekker vlot geschreven en een goed verhaal.

Tea-bag is gevlucht uit Afrika. En Tanja uit Rusland en Leyla het Midden Oosten. Op merkwaardige wijze ontmoeten ze dichter Jesper Humlin. Na een feestje draait het erop uit dat hij hen een schrijfcursus gaat geven. Voor Jesper goed omdat hij dan meer ziet van wat er echt in Zweden gebeurt, voor de meiden goed, want zij kunnen hun verhaal kwijt.

Naast deze serieuze lijn in het verhaal, blijft het luchtig omdat Jesper continu lastig wordt gevallen door zijn vriending, zijn moeder en vooral zijn uitgever, die hem een misdaadroman wil laten schrijven (en hij piekert er niet over, alleen alle mensen in zijn omgeving beginnen er wel aan).

Het boek heeft veel humor en ook een verhaal te vertellen, namelijk hoe te overleven als vluchteling en illegale immigrant. Deze combinatie maakt het tot een page-turner.

The dare

Na The boy in striped pyjamas van John Boyne was ik door deze schrijver gecharmeerd. Wat een goed boek was dat! Nu las ik het eveneens vrij dunne The dare. En opnieuw werd ik gegrepen.

Ergens hebben beide boeken wel iets van elkaar. In beide gevallen is de verteller en hoofdpersoon een jonge jongen en in beide gevallen gebeurt er iets tragisch wat voor deze hoofdpersoon dat niet te vatten is voor hem.

Dit geval is welliswaar minder dramatisch, maar niet minder indrukwekkend. De moeder van Danny rijdt een klein kind aan en het is maar de vraag of die uit coma komt. De last die dit bij de moeder legt, drukt op het hele gezin. Danny voelt zich in de steek gelaten en loopt zelfs van huis weg...

John Boyne blijft op mijn lijstje van favoriete auteurs staan!

Lolliepop

Even een halfuurtje in de zon (ehh, schaduw) met een afgerond verhaal, heerlij. En ik had nog een literair juweeltje liggen, Lolliepop van Marion Pauw, ideaal voor dit moment.

Het verhaal is niet heel bijzonder, toch wel spannend (in 64 korte pagina's) en een aardig tijdverdrijf. Twee zussen, overspel, relatieruzie, een kind, een pistool en een gat in het bos maken het tot een aangenaam verhaal.

Wellicht dat ik ooit een boek van Marion Pauw ga lezen, maar heel enthousiast ben ik nog niet voor het genre literaire thriller als het gaat over hele boeken.

Lijmen / Het been

Voor Willem Elsschot kreeg ik een zwak toen ik voor het eerst iets van hem las. Hetgeen ik toen las, was Lijmen / Het been. Een paar jaar na m'n eindexamen en een van de eerste literaire boeken die ik weer las. Wat ik daar tussendoor gelezen heb, weet ik niet meer...

Ondertussen heb ik meer van Elsschot verzameld, maar nog niet gelezen. Om er weer in te komen herlas ik Lijmen / Het been en opnieuw was ik onder de indruk. Het verhaal is goed opgezet en je krijgt sympathie voor een stel schurken. In het eerste deel, Lijmen, wordt het verhaal vertelt van Boormans en Laarmans die door middel van chantage en mooie verhalen het wereldtijdschrift verkopen. Met mooie artikelen van bedrijven, die dan vervolgens zelf voor de distributie moeten zorgen. En de verhalen zijn eigenlijk slechts aardig geluk knip-en-plakwerk.

In Het been krijgt Boormans vroeging, omdat hij een gehandicapte vrouw in het eerste deel met 100000 exemplaren heeft opgezadeld. Hij wil haar terug betalen, maar zij accepteert dat niet. Een vreemde rechtszaak volgt.

Het verhaal is duidelijk satirisch en heeft veel humor. Tijd voor (voor mij) nieuw werk van Elsschot. Kaas staat al te wachten.

Brazzaville beach

Vorig jaar was er een hype op Librarything over Brazzaville Beach van William Boyd. Het klonk wel interessant en tweedehands exemplaren waren erg goedkoop te krijgen. Maar meer kon ik me ook niet herinneren over dit boek toen ik er vorige week in begon. En de eerste hoofdstukken vroeg ik me serieus af waarom ik het gekocht had.

Maar daar kwam verandering in. Het verhaal is aardig opgebouwd in twee verhaallijnen die beide afstevenen op iets dramatisch. De vraag is alleen wat. En de vraag is hoe de lijnen precies met elkaar verbonden zijn.

Hope is de hoofdpersoon van dit verhaal en op een of andere manier is ze vanuit Londen in Brazaville Beach terecht gekomen. De vraag is vooral hoe en waarom. En die vraag wordt beantwoord in het boek. In twee verhaallijnen, de ene met haar man John in Londen. Hij is wiskundige en dreigt gek te worden in een zoektocht naar eeuwige roem. Zelf werkt ze ecoloog. Het tweede verhaal is al in Afrika en beschrijft hoe Hope in een reservaat het gedrag van een groep chimpansees bestudeert en onverwachte dingen ontdekt.

Beide verhaallijnen zijn redelijk dramatisch. Het mooie van het boek is, dat ze door elkaar worden verteld, met daar tussen in wat meer filosofische overdenkingen van Hope. De climax van beide verhaallijnen zijn verweven en maken duidelijk waarom deze twee lijnen er zijn.

Wat ik er verder precies van moet vinden, weet ik nog niet. Het verhaal zit goed in elkaar, alleen de inhoud raakte me niet echt, helaas.

De kleur van het duister

Heel erg veel thrillers lees ik niet, meestal blijft het meer bij crime. De belangrijkste reden hiervoor is een iets te vaak verstoorde nachtrust door die enge verhalen. Helemaal als ik enge films gekeken heb. Maar 's ochtends in de trein kan ik het nog wel hebben. En een dun boek, dat is ook snel uit. Deze week las ik onderweg De kleur van het duister van Franck Thilliez.

Het verhaal begint met twee mannen in een grot, onder een gletsjer. De een vastgebonden, de ander met een masker voor, en geen idee hoe ze daar terecht zijn gekomen. Langzaam ontrafelt zich de reden, tijdens het ploeteren om te overleven. Het einde is onverwacht en indrukwekkend. Een heerlijk boek voor een paar uur 'griezelen' en je afvragen hoe de mens in elkaar zit.

Veranderend licht

Opnieuw een boek uit een van de Volkskrantseries, er begint een beetje schot in te komen. Het blijven fijne boeken om te lezen, de schrijfstijl is altijd goed. De inhoud van dit verhaal kon me alleen iets minder boeien.

Ik las Veranderend licht van Jens Christian Grøndahl. Het verhaal gaat over een vrouw van middelbare leeftijd, Irene, die er achter komt dat haar man vreemd gaat. Een scheiding volgt al snel. Kort daarna ondekt ze dat haar vader niet haar echte vader was. Binnen korte tijd zijn zowel haar toekomst als haar verleden verandert. Naar beiden gaat ze op zoek.

Het verhaal is vrij langzaam, waardoor ik niet snel door het boek kwam. Saai is het niet, maar veel gebeurd er ook niet. Toch ben je nieuwsgierig naar het resultaat van de zoektocht. Mijn grootste nadeel is waarschijnlijk dat ik nog te jong ben om het echt te begrijpen, om echt mee te kunnen voelen.

Erken mij

Het is weer de Maand van het Spannende Boek en deze keer is het geschenk geschreven door Esther Verhoef: Erken mij. En dit soort geschenken doen het vaak goed op een treinreis. Zo ook deze keer, precies uit bij een retourje Utrecht. En ook deze keer is het een prima te lezen boekje. Spannend, aardige verhaallijn, het maakt me wel nieuwsgierig naar meer van Verhoef.

Het gaat over Daphne die met haar terapeut, Etienne, (ze is uitbehandeld) in Parijs beland voor een romantisch weekendje. Maar dat pakt toch iets anders uit als de ex van een oude client komt irriteren.

Wie er nu eigenlijk slecht is wordt pas op het einde van het boek duidelijk, en zelfs dan niet helemaal. En dat is wel aardig. Dat laat wat te raden over. Evenals het krantenbericht op de laatste pagina.

Indecision

Indecision (Benjamin Kunkel) was een titel die me meteen aansprak en een boek dat ik al een tijdje wilde lezen. Het bleef alleen maar in mijn kast staan en misschien was dat wel de beste plek voor dit boek.

Dwight, de hoofdpersoon uit dit boek, leidt aan besluiteloosheid. Althans, dat wordt gezegd, ik zie het niet zo. Gelukkig krijgt hij daar medicijnen voor, die mag hij testen. En dan doet zich de gelegenheid aan om naar een oude schoolvriendin te gaan in Ecuador. Waarom ook niet, hij was toch net z'n baan kwijt.

Natuurlijk gaat niets zoals verwacht in Ecuador en spelen veel toevalligheden een rol. Verder worden heftig anti-besluiteloosheid-medicijnen geslikt, die natuurlijk placebo's blijken te zijn. Gelukkig heeft Dwight niks door.

Nee, dit boek zal ik niemand aanraden. Het verhaal springt van de hak op de tak, is soms nogal inconsequent en er komt te veel overdreven filosofisch gedoen en feitenkennis naar voren.

Taal is zeg maar echt mijn ding

De titel van het boek Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse geeft precies aan waar het over gaat: 'ergernissen' in het hedendaagse taalgebruik. En ergernissen staat hier bewust tussen aanhalingstekens, want het lijken meer constateringen.

Het is bekend dat taal in de loop van de tijd veranderd en wie kent nie de mensen die met regelmaat zeggen "Ik had zo iets van", of iets wat daar op lijkt. Hoewel ik het een verschrikkelijke constructie vind, weet ik dat het zelf ook gebruik (en daar dan elke keer weer van schrik).

En dat is wat dit boek doet, het maakt je op deze verschijnselen attent, je bedenkt nog eens hoe belachelijk sommige dingen wel niet zijn, je probeert deze constructies niet meer te gebruiken, en waarschijnlijk zul je hierin vroeg of laat (waarschijnlijk vroeg) jammerlijk falen.

Een boek dat ik met veel plezier heb gelezen. De losse stukjes vormen een mooi geheel en het boek leest lekker weg en ik moest met regelmaat om de voorbeelden lachen.