Vanaf het moment dat De eenzaamheid van de priemgetallen van Paolo Giordano verscheen was ik er erg benieuwd naar. De titel intrigeerde me en ik was ook nieuwsgierig naar Italiaanse literatuur. Het boek grijpt meteen en laat pas op de laatste pagina los. In de eerste twee hoofdstukken gebeuren dingen die de twee hoofdpersoon (dan nog verre onbekenden) voor de rest van hun leven tekenen. Je vraagt je af wat er gaat gebeuren en wat er van de twee verhaallijnen komt.
Zowel Alice als Mattia lijken in een andere werkelijkheid te leven. Misschien dat ze daarom bij elkaar passen, hoe moeizaam ook.
Het verhaal zit goed in elkaar, leest lekker weg en gaat thema's als trauma's, automutilatie, annorexia en contactgestoordheid niet uit de weg. Daarmee wordt het boek wel zwaar, maar blijft goed leesbaar. Mij gaf het ook vooral medelijden met beide personen. Ondanks hun moeilijkheden was het mogelijk om met ze mee te leven en me in te leven.
Eén ding is me duidelijk, een veelbelovend schrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten