Soms is het gewoon weer tijd voor een boek van Ian McEwan. Tot nu toe bevallen ze me altijd, ondanks (of misschien juist door) de grimmige, dreigende sfeer. Deze keer las ik De cementen tuin, een dun werk, maar niet minder indrukwekkend.Als kort na elkaar de vader en moeder van Jack, Julie, Sue en Tom overlijden, besluiten ze de dood van hun moeder verborgen te houden. Want uit elkaar willen ze niet en ook niet naar een tehuis. En ze hebben, toen moeder ziek was, al de hele tijd voor zichzelf gezorgd. En aangezien toch al geen contact hebben met andere mensen dan hooguit wat mensen op school valt het niemand op dat moeder er niet meer is.
Het verhaal is nogal luguber en dreigend. Iets wat voor McEwan wel normaal is. En hoe onwaarschijnlijk sommige dingen ook zijn, op de een of andere manier is het ook weer voor te stellen. Ik blijf fan.
1 opmerking:
Een reactie posten