Beatrice en Vergilius

Toen ik Het leven van Pi las, wist ik niet zo goed wat ik ervan moest vinden. Datzelfde heb ik nu met het laatste boek van Yann Martel: Beatrice en Vergilius. Ik heb het nu een paar dagen uit, en ik weet het nog steeds niet. Laat ik beginnen met het feit dat ik het met plezier las. Maar als ik er op terug kijk, weet ik eigenlijk niet zo goed waar het over ging. Maar dat zal ook wel de bedoeling zijn, want beide Henry's (de één bekend schrijver met afgekeurd manuscript, de ander taxidermist met onafgerond verhaal) worden er ook van beschuldigd.

Ergens gaat het over de Holocaust. Maar het gaat vooral over de beide manuscripten van beide Henry's die over de Holocaust zouden gaan. Dat van Henry de schrijver komen we nooit te weten, maar dat van Henry de taxidermist gaat over Beatrice en Vergilius, een opgezette aap en ezel. En die hebben filosofische gesprekken, bijvoorbeeld over een peer, die een van het nog nooit gezien heeft. Die gesprekken vond ik overigens erg boeiend.

Het verhaal van de beide Henry's ik ook best ok, hoewel de taxidermist een beetje een engerd is. Maar waar het boek nou eigenlijk heen wil? Het laatste deel had voor mij niet op deze manier gehoeven. En de laatste vragen zetten wel degelijk aan het denken, maar lijken toch niet helemaal te passen bij de rest van het verhaal. En ergens ook weer wel (zucht, verwarrend...).