The Oxford murders

Een prima boek voor een luie zondag dacht ik gisteren, The Oxford murder van Guillermo Martínez. De aanbeveling van dit boek las bij de Wiskundemeisjes. Die druilerige zondagmiddag die daar genoemd werd was ik vergeten, maar die is zeker toepasselijk. Het boek is niet al te dik, eenvoudig te lezen, spannend en onderhoudend, prima te doen op een lui dagje.

Wiskunde heeft me altijd geïntegreerd, ook al heb ik uiteindelijk besloten om het niet te studeren, ingenieur werd ik wel. En ook in m'n werk mag ik nog regelmatig stoeien met formules. Vandaar dat detectives met wiskunde altijd leuk zijn. Vandaar dat ik ook nog steeds Numbers kijk, hoe vergezocht de wiskunde daar soms ook is en hoe simplistisch toegepast.

In dit boek klopt het allemaal. De gebruikte wiskunde is niet al te ingewikkeld, maar laat je wel nadenken. Logica speelt een belangrijke rol, precies datgene waar de hoofdpersoon zich mee bezig wil houden in Oxford. En dan wordt zijn hospita vermoord. Met een mysterieus briefje (of toch niet?). Het leuke aan dit boek vond ik dat ik iedereen als verdachte begon te zien en bij alles wat gebeurde veranderde de verdachte. En niks is uiteindelijk wat het bleek te zijn. En toch was het als lezer mogelijk om de dader te vinden. Iets wat bij Agatha Christie (voor mij in ieder geval) niet mogelijk is.

Dus een ieder die wiskunde interessant vind en wel houdt van een detective op z'n tijd: vind een luie zondagmiddag en lezen dit boek.

Een blik in Cannery Row

Vorig jaar las ik voor het eerst iets van John Steinbeck. Toen was het Tortilla flat, nu Een blik in Cannery Row. Toen dacht ik nog dat Tortilla flat een a-typisch boek zou kunnen zijn van Steinbeck, dat denk ik nu niet meer. Cannery Row lijkt namelijk behoorlijk op Tortilla flat.

Ook Cannery Row draait om een groep jongemannen die te lui is om te werken, wil genieten van het leven, het goed met anderen voor heeft en wiens goede bedoelingen vaak in het honderd lopen. En dat laatste zie je al van mijlenver aankomen. Toch worden ze telkens opnieuw vergeven, want ze bedoelen het niet zo kwaad.

De keer zijn het Mack en z'n vrienden, wonend in een huis dat anders leeg had gestaan, die een feest willen organiseren voor Doc. Doc houdt zich bezig met onderzoek op verschillende diersoorten en heeft zodoende vaak dieren nodig. Zodoende gaan Mack en kornuiten op zoek naar kikkers. Met de nodige pech onderweg en een grote hoeveelheid alcohol. Het feest loopt totaal in het honderd, de jongens voelen zich schuldig en regelen uiteindelijk een tweede feest. Ditmaal wel geslaagd.

Al met al een verhaal dat eigenlijk niet al te veel om het lijf heeft. Toch geeft het een mooie blik op het leven in de jaren 40 in Amerika. Het zou best werkelijk zo gebeurd kunnen zijn. En dat is de kracht van Steinbeck, een verhaal dat eigenlijk heel triviaal is, is bij hem toch boeiend.

Het grote baggerboek

Een (semi-)impulsaankoop op het station vorige week, toen ik opeens voor m'n werk even naar Scheveningen moest en een kwartier op de trein moest wachten. Al eerder had ik bedacht dat ik Het grote baggerboek van Ilja Leonard Pfeiffer wel eens wilde lezen, nu lag ie in Rainbow pocket bij de AKO. En het was een goede koop.

Aan het begin moest ik alleen wel heel erg wennen aan het taalgebruik dat de baggeraar bezigt. Halverwege hoofdstuk één had ik al zoveel smerigs gelezen dat ik ontzettend verbaasd dat dit ooit was genomineerd voor de literatuurprijs. En ik kon het me van deze schrijver ook helemaal niet voorstellen. En toen kwam hoofdstuk twee, waarin de psycholoog van de baggeraar aan het woord kwam. En daarbij werd het me duidelijk, dit overdreven nette taalgebruik vormt een prachtig contrast.

Het verhaal gaat over een baggeraar die aan land ergens in het Midden-Oosten (Kamelistan) de weg kwijtraakt na een hoerenbezoek en zich ontfermt over een klein jochie dat hem de haven terug helpt vinden. Hij wordt echter verdacht van ontvoering en verkrachting van dat jochie. In voorarrest in een kliniek schrijft de baggeraar zijn verhaal. Weinig genuanceerd, maar toch zo dat je hem gaat geloven. Ondertussen is het juist de psycholoog die op je zenuwen werkt door zijn omgang met de vrouw van de baggeraar.

Alles in dit boek blijkt anders te zijn dan het in het begin lijkt, dat is wat zo mooi is. Je moet tegen wat vunzigheid kunnen, maar als je daar omheen leest zie je het drama van dit verhaal en ook de kracht van de auteur. Een aanrader.

De grammatica van een niemand

Weer tijd voor een literair juweeltje. Ik vind het wel wat, elke maand iets korts lezen van een door de organisatie uitgezochte schrijver. Deze keer van Abdelkader Benali, van wie ik eerder al De langverwachte las. Nu luidt de tiel De grammatica van een niemand. Geen stukjes uit eerdere boeken, maar speciaal voor deze uitgave geschreven (en dat mag ik wel).

Het aantal pagina's, 46, blijft laag om echt een verhaal te kunnen vertellen. Benali vertelt in dit boekje over het gevoel van een imgrant/tweede generatie gastarbeider. Niet geheel thuis in Nederland, ook Marokko is vreemd bij een bezoek. Hij vertelt het verhaal van zijn zoektocht naar zijn identiteit. Een leuk boekje dat goed past in de huidige tijdgeest.

Arend

Begin 2007 had De engelenmaker van Stefan Brijs bij mij indruk gemaakt. Het kon dus niet uitblijven dat ik meer van hem zou lezen. Laatst kocht ik Arend. En weer indrukwekkend. Met waarschuwing: niet lezen als je niet lekker in je vel zit, daarvoor is dit verhaal te somber en heftig.

Dit boek maakt een verschikkelijk drukkende indruk. Vanaf zin één, 'Arend had nooit geboren mogen worden', hangt er een spanning, en die blijft. Arend is ongewenst, z'n moeder Anna als kind misbruikt en wil alleen maar een meisje. Helaas mag het niet zo zijn. En dan is Arend ook nog eens een vet, lelijk kind.

Gevolg: geen liefde van z'n moeder, geen aandacht van z'n moeder waardoor een leerachterstand, gepest op school. Alleen z'n bovenbuurman geeft hem liefde. En helemaal gek van geluk wordt Arend van alles wat met vliegen te maken heeft (als een vogel), niks wil hij liever.

Een indrukwekkend boek waarbij je eerst een hekel hebt aan het kind, maar door de liefde van de bovenbuurman beseft dat dat totaal niet terecht is. Een boek waardoor je na het lezen van het laatste hoofdstuk even stil voor je uit blijft staren.

Dus van Stefan Brijs gaat nog wel meer gelezen worden. Vraag me wel af of er in een eventueel volgend boek van hem iets anders voor gaat komen dan kinderen die geen of weinig liefde ontvangen.

Grof geld

Ze blijven grappig, de Stephanie Plum thrillers van Janet Evanovich. Deze keer las ik Grof Geld, deel 1 van de serie. Nu wordt me duidelijk waarom Stephanie premiejaagster is geworden. Niet echt een heel hoogdravend motief: ze heeft geld nodig.

Ze wordt premiejaagster bij haar neef Vinnie en wil meteen degene met de grootste borgsom oppakken. En die man blijkt ze te kennen, ze hebben het toen ze tiener was ooit samen gedaan, niet geheel vrijwillig, maar ook niet geheel onvrijwillig.

Deze persoon, Joe Morelli, is niet het grootste probleem. Een bokser met buiten de ring ook losse handjes maakt het allemaal gevaarlijker. En zoals altijd brengt Stephanie zich weer regelmatig in gevaar, is ze roekeloos en niet altijd al te slim, uiteindelijk krijgt ze het toch weer voor elkaar om het probleem op te lossen (welisswaar met hulp van anderen, maar toch).

De boeken blijven dus grappig, zijn soms enigszins voorspelbaar en niet geheel realistisch, maar daarom perfect voor als je niet na wilt denken.

De geschiedenis van de Roccamatio's uit Helsinki

Toen ik een paar jaar geleden het boek Het leven van Pi las van Yann Martel was ik wel onder de indruk. Was het verhaal nou echt gebeurd of alleen maar een droom. In ieder geval liet het me nadenken. Toen ik de verhalenbundel De geschiedenis van de Roccamatios uit Helsinki tegenkwam hoefde ik dus ook niet lang na te denken.

Het titelverhaal beschrijft de vriendschap tussen een derde- en een eerstejaars student, waarbij eerstejaars Paul aids heeft en langzaam sterft. Omdat Paul niet veel meer kan en op een gegeven moment de gespreksonderwerpen ook wel op zijn, bedenken de hoofdpersoon samen de geschiedenis van de Roccamatios uit Helsinki. Het verhaal zelf horen we niet, wel zien we de gebeurtenissen aan de hand waarvan de geschiedenis wordt verteld, één gebeurtenis per jaar in de twintigste eeuw. Dit verhaal raakte me het meest in dit boek; toen het uit was moest het even bezinken.

Het derde verhaal in dit boek is Sterfwijzen, waarin meerdere malen een brief wordt afgedrukt die de directeur van een inrichting voor ter dood veroordeelden naar de nabestaande moeder stuurt. Steeds dezelfde brief, steeds een beetje anders. Indrukwekkend, zo achter elkaar.

De andere twee verhalen in deze bundel doen me weinig. Eén gaat over een viruoze vioolspeler die nachtwaker is op een groot kantoor, de ander over een spiegelmachine die werkt op herinneringen. De clou van die verhalen ontgaat me helaas enigzins.

Maar de andere twee verhalen zijn de aanschaf van deze bundel meer dan waard.