10 april 2014

Dorst

Van Esther Gerritsen lees ik altijd de columns in de VPRO-gids. En daar kan ik altijd wel genieten van haar schrijfstijl. Tijd om eens een boek van haar te lezen. De kleine miezerige god staat al een tijd in de boekenkast, maar dat was ik vergeten. Dus ik begon in haar laatste roman: Dorst.

Ook in het boek is het vooral de schrijfstijl die me pakt. Het begint meteen al ongemakkelijk. Coco komt haar moeder, Elisabeth, tegen in de stad. Iets wat zelden gebeurd, hun relatie is nogal los. En dan besluit Elisabeth het ook maar te zeggen: ze heeft kanker.

Al snel blijkt waarom de relatie tussen Coco en haar moeder zo moeizaam loopt. Ze is vooral door haar vader opgevoed nadat haar ouders scheidden toen ze nog erg jong was. Haar moeder en opvoeden, dat was geen goeie combi met een autistische stoornis. Coco was vooral een stoorzender.

Coco neemt het besluit om weer bij haar moeder te gaan wonen. Iets was haar vriend (minnaar?) Hans niet begrijpt. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de relatie tussen de bedachtzame therapeut/psycholoog en de jongere, Russisch studerende (omdat ze een bepaald gedicht wilde kunnen vertalen) Coco sowieso wat ondoorgrondelijk vindt.

Het verhaal is bedrukkend, maar ook mooi. De liefde die er vanuit allerlei mensen is voor Elisabeth. De moed van Coco. Botsende en samenkomende werelden.

Dit is het 6e boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

3 opmerkingen:

Inge zei

Ooo, dit boek moet ik ook nog altijd lezen! Er zit trouwens alweer een nieuw boek van Esther Gerritsten aan te komen. In september staat een roman met de titel 'Roxy' gepland.

Anoniem zei

Ik heb dit boek vorig jaar in de zomer gelezen via de vakantiebieb.nl. Ik had geen enkele verwachting van dit boek, vermoedde een simpel verhaaltje. Maar vanaf het begin is dit een zeer indrukwekkend boek!

Boekenwijs zei

Altijd leuk als je dan toch begint aan een boek waarvan je weinig verwacht en het dan erg goed blijkt te zijn :)