Een van de minder leuke dingen van mijn werk is het survailleren bij een tentamen. Vooral 3 uur lang op een paar mensen letten is niet echt enerverend. Maar het heeft ook wel z'n voordelen, je leest nog es wat. Hoewel het het idee is dat je iets doet wat met je werk te maken heeft, programmeren gaat niet en me 3 uur lang op een artikel storten op een vrijdagmiddag ook niet. Dus na een uur diep nadenken trok ik The sea van John Banville tevoorschijn, ooit es gekocht in een aanbieding, en een boek dat de Man Booker Prize heeft gewonnen (2005) moet wel goed zijn. Uiteindelijk kostte het me toch nog redelijk wat tijd om dit niet al te dikke boek te lezen. Vooral vanwege de afstandelijkheid die er bestaat tussen de lezer en de hoofdpersoon, pas aan het einde van het boek wordt een heel klein beetje duidelijk wat er in hem omgaat. Daarnaast bestaat het boek vooral uit beschrijvingen, met slechts zelden een dialoog. Wel is aan het begin van het boek duidelijk dat er iets aan de hand is, er hangt een spanning, maar wat. Daarbij kwamen veel geflits in tijd en moeilijk Engels, wat er voor zorgde dat ik het boek toch regelmatig aan de kant legde.
Het verhaal in het kort: Max keert terug naar de plaats waar hij vroeger op vakantie ging. Hier is in het verleden iets gebeurd, wat hem z'n hele leven is blijven volgen. Nu zijn vrouw is overleden hoopt hij hier zijn leven weer op de rails te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten