Daar brak m'n hak

Elke zomer lees ik ze eigenlijk wel, een of meerdere bundels met vakantieverhalen. Deze keer las ik Daar brak m'n hak. Een boek met lachwekkende verhalen van vrouwen op reis. En dat is precies wat het is. Af en toe met avonturen waarvan je blij bent dat je ze niet zelf hebt meegemaakt. En in deze bundels zijn ze allemaal wel aardig geschreven. Gewoon fijne verhalen voor het slapen gaan die je laten weten wat je bespaard is gebleven.

Door het oog van de naald

De volgende thrillerauteur die door mij getest werd: Ken Follett. Van hem las ik Door het oog van de naald, een boek dat door een aantal vrienden als z'n beste werk werd omschreven. En zoals me wel vaker gebeurd bij thrillers snapte ik daar de eerste paar pagina's niets van. Waar moest dit toch weer heen. Maar zoals ook vaak bij thrillers, als het verhaal duidelijk begint te worden kun je het boek bijna niet meer wegleggen. Ook dat was bij dit boek het geval.

Mijn twijfel over dit boek ontstond vooral omdat het over de Tweede Wereldoorlog gaat en van mij hoeft dat niet zo nodig. Maar als decor voor het jagen op een spion is het natuurlijk ideaal. Het boek is dan ook lekker spannend en het zou best echt kunnen gebeuren. En die historische context heeft zelfs wel wat. Het maakt het zeker spannender en goed te plaatsen.

Al met al weer een prima thriller/detective. Ik zal op de boekenmarkt in Deventer volgende week vast wel weer een boek van Follett meenemen.

Tagcloud

Een beetje surfen is best leuk zo af en toe. En zo maakte ik uit nieuwsgierigheid op Worldle een tag cloud van deze blog op dit moment. En ik vind hem best leuk, dus bij deze.

De zwarte met het witte hart

Van Arthur Japin had ik tot nu toe alleen het boekenweekgeschenk van een paar jaar geleden gelezen. Dat had me wel nieuwsgierig gemaakt, maar mijn haat-liefde verhouding met geschiedenis hadden mij er tot nu toe van weerhouden De zwarte met het witte hart te lezen. Me realiserend dat het zich in Delft afspeelt, wat het meteen al herkenbaarder maakt, begon ik er toch maar aan. En daarvan heb ik geen spijt.

Het boek heb ik met veel interesse gelezen en helaas kon ik me maar al te goed indenken dat dit in werkelijkheid gebeurd was. Het verhaal gaat over de Ashanteense prinsen Kwasi en Kwame, door een handelsmissie uit West-Afrika gehaald en op een Delftse kostschool opgevoed. We spreken hier over de eerste helft van de 19e eeuw, een tijd waarin een donkergekleurde huid een bezienswaardigheid en een verachting is. En dat blijkt in het leven van beide jongens.

Kwasi geeft zich over aan de nieuwe cultuur, Kwame niet. Hierdoor groeien de jongens uit elkaar. Kwame gaat als militair terug naar zijn land, waar niets is zoals hij het hoopte terug te zien. Kwasi studeert mijnbouwkunde met ook als doel West-Afrika. Kwame waarschuwt hem echter voor het gevaar in de mijnen. Kwasi belandt uiteindelijke op Java.

Beide jongens worden flink gedwarsboomd, carriere kunnen ze niet maken, overal zijn ze buitenstaanders. Een waargebeurd verhaal, en daarom misschien nog wel aangrijpender. En dapper dat Japin zo schrijft over het koloniale verleden.

A short history of tractors in Ukrainian

Lachen en toch een serieuze ondertoon, dat is A short history of tractors in Ukrainian van Marina Lewycka. De humor wordt eigenlijk al weergegeven door de titel en de hoofdstuktitels. Die altijd kloppen maar vooral ook nietszeggend zijn.

Het verhaal gaat over een oude man die een veel jongere, Oekrainse vrouw trouwt. Zelf is hij ook Oekrainer, maar woont al jaren in Engeland. En dat willen wel meer Oekrainers. Alleen heeft Nikolai dat iets te laat door en valt hij wel op mooie, jonge, grote borsten. Zijn twee dochters, Vera en Nadezhda, zagen het wel maar konden hem niet stoppen. Ondertussen trekken ze wel weer samen op, terwijl ze elkaar al twee jaar niet meer gezien hebben en aan de telefoon eerst alleen maar lopen te bekvechten.

Het verhaal van problemen met immigratie en trouwen is serieus, dit kan echt moeilijkheden opleveren en ik kan me best voorstellen dat er oudere mensen (en waarschijnlijk ook wel jongeren) die hier intrappen. Maar het verhaal wordt zo verteld dat er altijd wat te lachten valt. Het taalgebruik, eenvoudig Engels met waarschijnlijk fouten die Oekrainers maken (de schrijfster komt er zelf ook vandaan), bijnamen, mensen die domme dingen doen. Een boek dat je lekker wegleest en je ondertussen ook nog eens na laat denken. Two caravans wil ik zeker binnenkort lezen.

Stikvallei

Van Frank Westerman ben ik een paar jaar geleden iets gaan lezen toen we hem hadden uitgenodigd voor een symposium. Die lezing ging toen over Ingenieurs van de ziel, over waterbouw in Rusland. Nu vond ik bij Bruna het literaire juweeltje van juli, Stikvallei. En niet eerder in een ander boek van het gepubliceerd (die wil ik toch nog wel eens aanschaffen), dus een fijn boekje voor vanmiddag.

Dit verhaal gaat over een ontploft kratermeer in Kameroen, hoe er onderzoek naar wordt gedaan en er vooral over getwist wordt. Want in Kameroen is ook veel bijgeloof en worden andere landen verdacht van aanvallen. Een natuurramp vindt men een te makkelijk antwoord. En toch is dat wat gebeurde.

Wat me intrigeert aan de boeken van Westerman is de combinatie van een verhaal en een onderzochte werkelijkheid waarin de exacte wetenschap een belangrijke rol speelt. Die andere boeken van hem wil ik nog steeds graag lezen. Dit juweeltje stelde niet teleur, een mooi afgerond verhaal over een onderwerp dat intrigeert maar waar ik anders nooit van geweten had.

Zilver

Na het lezen van De wandelaar vorig jaar wist ik dat ik meer van Adriaan van Dis wilde lezen. Niet omdat ik me zo goed in die hoofdpersoon in kon leven, maar om zijn stijl. Deze keer las ik een dun boekje, Zilver of het verlies van de onschuld.

Opnieuw kon ik me niet inleven in de hoofdpersoon. Een wereld waar arm en rijk veel meer gescheiden zijn dan nu, het verhaal speelt zich waarschijnlijk af in de jaren 50 en een mannelijke hoofdpersoon die volwassen wordt. Twee dingen die te ver van me af staan. Opgroeien als vrouw is toch anders...

Ik weet nog niet wat ik van Zilver vindt, aan één kant een mietje en een dromer, altijd is er wel wat met hem, aan de andere kant wordt het leven hem ook niet makkelijk gemaakt met alleen zijn 'juffrouw' die hem opvoedt en het leven op de strenge kostschool. Beschermd opgegroeid in een rijke buurt, hij weet echt niet beter als hij met de arme Marieke omgaat. Maar uiteindelijk wordt hij toch een man, vindt hij dan vooral zelf.

Opnieuw was het de stijl die dit tot een mooi boek maakte. Van Van Dis zal op dit blog vast nog wel eens het één en ander langskomen.