10 september 2006

Honderd jaar eenzaamheid

Boeken kunnen verrassen. En Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez is zo'n boek. Na de eerste hoofdstukken vroeg ik me af wat ik met het boek moest. Er gebeurde eigenlijk weinig en het tempo lag laag. Maar toch....

Het boek was me aangeraden door meerdere personen, die ik allemaal vertrouw is als het boeken betreft. Dus het boek moest goed zijn... En als je echt in het verhaal komt, is dat het ook. Af en toe lijkt het saai te worden, maar dan maakt het magisch realisme van Márquez het weer goed.

Het boek beschrijft een familiegeschiedenis in het kleine Zuid-Amerikaanse Macondo. Een familie bestaande uit excentrieke types, die helemaal gaan voor één ding, of dat nou vechten, vrouwen of documenten zijn. En bij elke volgende generatie lijkt de geschiedenis zich te herhalen (de mensen krijgen ook steeds weer dezelfde namen, wat je steeds laat terugbladeren naar de stamboom). Maar elke keer komt er van buitenaf weer wat op het dorp af: zigeuners, oorlog, mensen die een bananenrepubliek stichten, noodweer.
En steeds blijft het daardoor spannend. En het einde is nog wel het beste van allemaal....

4 opmerkingen:

Jan Anton Brouwer zei

Honderd jaar eenzaamheid is een absolut meesterwerk - ik heb het al een keer of 3 gelezen en steeds vol genoegen. Twee andere toppers van Marquez zijn Kroniek van een aangekondigde dood en Liefde in tijden van cholera. Meesterlijke vertelkunst!

Boekenwijs zei

Dit lijkt me ook inderdaad een boek dat geweldig blijft als je het leest.
Waar ik het meeste moeite mee had was het trage tempo in het begin (maar dat ligt waarschijnlijk aan mijn eigen drukte)

Bibliofilos zei

Alles van Marques is geweldig. Honderd jaar eenzaamheid wil ik nog graag eens herlezen, ik heb er toen van genoten en moest af en toe mijn omgeving lastigvallen met hardop gelezen passages. Vreemd genoeg vind ik zijn meesterwerk een klein boekje genaamd 'Verhaal van een schipbreukeling'. Je leest het in een snik uit. Ik citeer wat ik ooit eerder erover op mijn blog schreef:

"de schipbreukeling is geweldig, heb je in een middag uit. Het verhaal: een boot vergaat en de enige overlevende drijft op een houten vlot enige weken op zee. Krijgt hallucinaties, vangt een duif en bijt zijn kop eraf, tracht zijn gymschoenen op te eten en moet continu haaien verjagen. Inmiddels is door zijn familie zijn begrafenis al gehouden. Dit verhaal is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, Marques heeft deze man geïnterviewd en vervolgens dit boek geschreven. Overigens werd het merk gymschoenen na het vinden van de arme ziel zeer populair – hij had ze niet kapot kunnen bijten of rukken. Idem zijn horloge – dat deed het nog steeds."

Dit boekje is me nog lang bijgebleven.

Anoniem zei

och ja deze en liefde in tijden van cholera,er ging een wereld van surrealisme voor me open..