De dood van de nachtegaal

De thrillers van Lene Kaaberbol en Agnette Friis zijn altijd donker, snijden een maatschappelijk thema aan en je moet er goed je hoofd bij houden om het geheel te volgen. Ik denk dat ik wel het een en ander gemist heb, want ik heb er best lang over gedaan om dit boek uit te krijgen. Jammer, want deze schrijvers verdienen meer, hun boeken zijn goed geschreven en zitten goed in elkaar.

Een Oekraïnse vrouw wordt verdacht van de moord op haar Deense verloofde. Maar is zijn wel echt de schuldige? Hulpverlener Nina Borg twijfelt. En wie zit er achter de jonge dochter van de Oekraïnse aan?

Er blijkt meer aan de hand, in de jaren 30 is er al iets gebeurd in de Oekraïne, wat nu nog gevolgen heeft.

Een goed boek, dat ik wellicht nog eens lees als ik het in een kortere tijd kan uitlezen.

De eetclub

Omdat het vervolg van De eetclub (Debet) een paar maanden geleden in de selectie van Elly's Choice zat, vond ik het weleens tijd worden om De eetclub van Saskia Noort te gaan lezen. Van deze auteur luisterde ik als een Nieuwe buren en dat was geen doorslaand succes, dus enige terughoudendheid had ik wel. En dat bleek terecht.

Voor mij kwamen er iets teveel personages in dit boek voor, die niet genoeg van elkaar verschilden om te onderscheiden en daarnaast hadden ze ook vele verschillende onderlinge (seksuele) relaties. Ik vond het erg verwarrend.

Het verhaal begint met een brand en daarmee het overlijden van een van de mannen van de eetclub. Maar was is eraan vooraf gegaan. En is dit eigenlijk wel een groep echte vrienden? Al snel blijkt er veel vertroebeld in de deze Gooische gemeenschap.

Debet zal ik waarschijnlijk wel gaan lezen, maar ik betwijfel of ik ooit fan ga worden van Saskia Noort.

Dit is het twaalfde boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

Hoe Ivan Ivanovitsh ruzie kreeg met Ivan Nikiforovitsj

Dit boek van Nikolaj Gogol is totaal anders dan ik van een Russische roman verwacht. In tegenstelling tot de titel Hoe Ivan Ivanovitsh ruzie kreeg met Ivan Nikiforovitsj is het een kort boek. En ik heb er erg om gelachen, terwijl ik Russische romans vaak zwaar vind.

De beide Ivanszijn buren, maar hebben een totaal verschillend karakter: de ene is de hele dag druk doende, de ander zit de hele dag een beetje in de tuin. Maar ondanks dat verschil zijn ze altijd vrienden geweest. Totdat er op een dag iets kleins gebeurt (ik weet niet eens meer wat), waardoor ze elkaar beginnen uit te schelden en zwaar beledigd zijn: de start van een langdurige ruzie.

Typisch zo'n geval waarvan uiteindelijk niemand meer snapt wat de aanleiding was, maar de ruziemakers koppig vast blijven houden in woede. En dat op een humoristische manier verteld.

Ik begon aan dit boek omdat ik nieuwsgierig ben naar Dolende zielen, maar dat nog niet aandurfde. Na het lezen van dit boek, moet dat er maar eens van komen.

Slaap

Ik loop verschrikkelijk achter met het schrijven van blogs. Ondanks dat ik ook ontzettend weinig lees, wordt ook de lijst met de nog te reviewen boeken steeds langer. Kijken of ik daar de komende dagen iets aan kan veranderen (wat ik me al weken voorneem). Nadeel is dat boeken al wat zijn weggezakt en het me meer moeite kost er iets interessants over te vertellen.

Van dit dunne boek, Slaap, van Haruki Murakami is me vooral de sfeer bijgebleven. De hoofdpersoon lijkt opeens geen slaap meer nodig te hebben. Een periode met slecht slapen heeft ze vaker meegemaakt, maar dan was ze overdag een wrak, maar dat is nu niet het geval.

In de nacht heeft ze tijd om na te denken over het leven. En ze begint rond te rijden in de nachtelijke uren. Een gespannen sfeer is aanwezig. Een sfeer die ik wel typerend vind voor Murakami.

Birk

Na alle lovende recensies van heel Nederland die dit boek al gelezen heeft, kon ik uiteindelijk niet achterblijven en las ik Birk van Jaap Robben. Vanaf pagina één voelde ik me in een andere wereld, een andere tijd, een stilstaande tijd.

Birk speelt zich af op een Scandinavisch, verlaten eiland, met slechts 3 huizen en 4 bewoners. Eigenlijk nog maar drie als het verhaal begint, want Birk, de vader van hoofdpersoon Mikael is de zee in gelopen en niet meer teruggekomen. Wat er precies is gebeurd, is een raadsel.

Brik groeit op met z'n moeder en daarnaast is er de buurman. En er is het lege huis aan de overkant van het eiland en om de paar weken de bevoorradingsboot. En dat is zijn leven. Slechts eenmaal in het boek komt hij aan het vaste land.

Dit boek heeft dezelfde bedrukte sfeer als de boeken van Gerbrand Bakker. Waar die het echter desolaat kan laten worden, gebruikt Robben daarvoor een eiland. Afgesloten van de rest van de wereld. Mikael lijkt naar omstandigheden nog op te groeien tot een redelijk normale jongen in een in mijn ogen verschrikkelijk ongezonde situatie.

Het verhaal gaat niet meteen ergens heen en dat vind ik altijd een beetje lastig. Maar de sfeerbeschrijvingen zijn prachtig. En elke keer dat ik het boek weglegde was ik blij dat ik het desolate eiland achter me kon laten. Zoveel indruk maakte de schrijfstijl van Robben.

Dit is het elfde boek dat ik las voor Ik lees Nederlands!

Chez max

Chex Max van Jakob Arjouni kwam per ongeluk op mijn pad toen het me tijdens een weekend weg door een vriendin werd aangeraden en aangeboden. Een boek dat helaas voor mij wat tegenviel.

In het kort is dit een thriller in de toekomst met hoofdpersoon Max die misschien wel wat paranoia is. In meer detail is dit een verhaal in de toekomst waarin Europa het belangrijkst is en een continent als Afrika 'aan de andere kant van de muur' ligt en waarover alleen in bedekte termen gesproken mag worden en waar je niet komt. En dat wordt allemaal in de gaten gehouden door een soort Stasi-apparaat, waar ook Max deel vanuit maakt. Wat me alleen tegenviel in dit boek is de uitwerking van dit wereldbeeld. Voor mijn gevoel wordt het vooral als achtergrond gebruikt en is het verhaal verder alleen een thriller.

Want Max heeft wat mot met zijn collega over het in de gaten houden van een deel van de stad. Het lijkt erop dat Max niet voldoende mensen aangeeft, waarna hij één van zijn vrienden laat oppakken. Maar Max vertrouwt zijn collega niet en gaat hem in de gaten houden. En daar kan niet veel goeds van komen....

Als thriller is dit boek best geslaagd, maar jammer dat de interessante achtergrond niet meer is dan dat.

Het huis van de vier winden

Al enige tijd heb ik een roman-abonnement bij Oxfam Novib. Maar op de een of andere manier belanden deze boeken vaak ongelezen in de kast. Ze lijken vaak zo intimiderend. Dus besloot ik dat het wel eens tijd was om er één te lezen. En natuurlijk viel dat in de categorie 'had ik veel eerder moeten doen'. De keuze viel op Het huis van de vier winden van Elif Shafak.

Dit boek vertelt het verhaal van een Koerdische familie, waarvan een aantal leden naar Londen zijn geëmigreerd. Een familie waarin een moord is gepleegd. Het verhaal verteld de aanleiding tot deze moord. Het is een verhaal van elkaar verkeerd begrijpen, van opgroeien in verschillende culturen  met verschillende moralen. Een verhaal van emigranten.

Vanaf het begin deed dit boek me denken aan En uit de bergen kwam de echo. Met name door de manier waarop dit verhaal werd verteld, met steeds een ander familielid in de hoofdrol. Je zag de verschillende gezichtspunten. En je zag het vanuit Turkije en vanuit Londen.

Dit boek nodigde uit tot doorlezen. Ik wilde weten wat er nu echt aan de hand was. Wat wat er nu eigenlijk gebeurd? Ondanks de dikte, had ik het snel uit.