23 maart 2014

Disgrace

Het kost me altijd moeite om te beginnen aan boeken van een Nobelprijswinnaar. Toch heb ik er voldoende goede ervaringen mee en zijn de boeken meestal minder overweldigend als dat ze soms vooraf voelen. Zo was het ook met J.M. Coetzee, terwijl ik minstens drie boeken van hem in de kast heb staan. Ongelezen. Doorslag om te beginnen met Disgrace was dat de film laatst op tv was en ik die opnam. En ik wil nou eenmaal eerst het boek lezen voordat ik de film zie.

En ook deze keer was het boek minder bedreigend dan verwacht. Het verhaal is heftig, maar de schrijfstijl niet ingewikkeld. Wat waarschijnlijk ook de kracht van het boek is, want alles komt meteen binnen. En zo begin het boek al meteen:

For a man of his age, fifty-two, divorced, he has, to his mind, solved the problem of sex rather well.

De toon is gezet. David Lurie is deze man. Al snel houdt hij een seksuele relatie met een student op na. Als dat uitkomt kiest hij zelf voor ontslag en gaat bij z'n dochter op het platte land wonen. Een gebied waar het niet veilig is voor een blanke vrouw alleen. Een geweldadige overval laat vader en dochter anders naar elkaar kijken.

Vooral David is een lastige hoofdpersoon. Je veracht hem, maar hebt ondertussen ook met hem te doen. Niemand is alleen maar goed of alleen maar slecht. Je ziet David worstelen met z'n eigen gedrag en ook met wat zijn dochter is aangedaan.

Het is een boek dat me daarom heeft laten nadenken. En dat me opnieuw nieuwgierig maakt naar Zuid-Afrika. En tegelijk samen met de aflevering van Jan Leyers' "Arm en Rijk" over Johannesburg meteen duidelijk maakt dat de apartheid in Zuid-Afrika nog lang niet over is.

2 opmerkingen:

Inge zei

Dit is zo'n boek wat ik altijd nog wil lezen, mooi dat jij mij daar op deze manier aan herinnert.

Sue zei

Klinkt interessant en dan met name de worsteling van David. Want het is zoals je zelf ook zegt; niemand is alleen maar slecht.