02 januari 2011

Het pauperparadijs

Weer is het me duidelijk, ik moet echt meer non-fictie gaan lezen. Het pauperparadijs van Suzanna Jansen laat me weer zien hoe interessant het kan zijn en hoe goed leesbaar. Een familiegeschiedenis die een tijdsbeeld van vijf generaties laat zien.

Het draait allemaal om het Drentse dorpje Veenhuizen. In de voorbije eeuwen een gesticht, in de loop van de tijd veranderd in een serie gevangenissen. Als kind reden we er 's zomers wel eens langs, langs die huizen van de opzieners met gevelstenen met teksten als "Orde en Tucht". Dat er ook gevangenissen waren, wist ik geloof ik niet. En was ook niet zo belangrijk. De gevangenis zat in Haren en daar reden we op dezelfde tochtjes meestal ook langs. Die lag aan de weg en was veel indrukwekkender.

Suzanna Jansen vertelt in dit boek het verhaal van haar voorouders. In meerdere generaties waren er lieden te vinden die in Veenhuizen terecht kwamen, als opzichter en als patient. Tussendoor wordt een ook tijdsbeeld geschetst wat het verhaal meer diepgang geeft en beter te plaatsen maakt.

In de verantwoording bedankt Suzanna Jansen onder ander Frank Westerman. Dat maakte meteen veel duidelijk. Zij is geïnspireerd door hem. Ik lees zijn boeken ook graag.

Dit boek was typisch zo'n boek waar ik maanden lang omheen liep vanwege de kaft. Toen ik wist waar het over ging, wilde ik het meteen lezen. Een paar jaar geleden was ik tijdens het museumweekend in het nieuwe gevangenismuseum in Veenhuizen. Toen vond ik het erg interessant om eens echt ook door het dorp te lopen. Nu weet ik ook meer over de geschiedenis. Als ik weer eens in de buurt ben, ga ik misschien wel weer eens kijken en dan de dingen zoeken die me toen nog niet konden opvallen.

1 opmerking:

Koen zei

Klinkt goed, heb al op het punt gestaan om hem te kopen en ga ik nu zeker een keer doen. Klinkt goed, hou zelf ook wel van non-fictie.