De Marialegende

Boeken over Maria Magdalena zijn blijkbaar nog steeds hot. Zo las ik De Marialegende van Amy Hassinger. En opnieuw moet blijken dat Jezus een kind had bij Maria Magdalena. Alleen is dit verhaal totaal niet overtuigend.

Het verhaal vertelt vooral de liefde tussen Marie en priester Bérenger. Het mag natuurlijk niet, maar spannend is het wel. Voor de geliefden dan, voor de lezer ligt het er te dik bovenop. En er wordt door beiden gezocht naar de een schat, die iets met een vermeende zoon van Maria Magdalena te maken heeft. En daar tussendoor zit het verhaal Jezus verweven, deels zoals we het ook in de Bijbel vinden, behalve dat Maria Magdalena nu opeens zwanger blijkt.

Het voegt dus niets toe aan eerdere verhalen, die al dan niet waar mogen zijn, maar het is gewoon een liefdesroman met wat geschiedenis er in. Wat eigenlijk ook precies te verwachten valt bij boeken die door Libelle worden her-uitgegeven. Hoewel de keuzes tegenwoordig wat literairder lijken te worden.

Heart of darkness

Enkele jaren geleden heb ik me voorgenomen om tussen de boeken die ik lees ook een selectie van oude Engelse literatuur te hebben, deels omdat ik vind dat ik meer moet lezen dan moderne teksten, deels omdat die boeken lekker goedkopen waren (nu is dat een minder belangrijk criterium) en natuurlijk omdat ik het leuk vind.

Wat dit laatste betreft viel Heart of Darkness van Joseph Conrad me een beetje tegen. Leuk was sowieso niet het juiste woord als je bedenkt dat het eigenlijk een aanklacht is tegen de kolonisatie, maar interessant viel ook tegen.

Het boekje gaat over Marlow die naar Congo waar hij de rivier opgaat, op zoek naar Kurtz, de ivoorhandelaar in de rimboe. Kurtz intrigeert hem, wat bezielt zo'n man, hoe is zijn leven, hoe gaat men om met de lokale bevolking. En van dat laatste weten we dat er niet vele te goeds te verwachten valt. Marlow bewondert Kurtz en haat hem tegelijkertijd.

Al liftend

Zoals altijd ging een verhalenbundel bij mij niet snel. Deze keer was het Al liftend van Barbara Noske, biografische verhalen over liften in heel in de wereld. Lekker om nog even een paar korte verhalen (deelstukjes van verhalen bestaan uit enkele bladzijden) te lezen voor het slapen gaan.

Zelf heb ik niet veel met liften, ooit wel eens meegedaan aan een liftwedstrijd van de studievereniging tijdens een kamp en ooit een keer met een vriend (met veel ervaring) een stukje randstad gedaan. Verder is het aan mij niet besteed, en zeker nooit alleen.

Barbara Noske denkt daar anders over, en maar heel zelden gaat het fout. Het gaat echter wel een keer fout, waar ze heel eerlijk over is in het laatste hoofdstuk.

Interessant om eens te lezen, maar voor mij geen aanmoediging om te gaan liften.

Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan..

Dit boek, Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan... van Louis Couperus had ik in de boekenweek willen lezen, gezien het thema. Maar ja, zoals meestal redde ik dat niet. Maar nu toch de tijd daarvoor.

Het is altijd weer even wennen, een wat ouder Nederlands boek. De geschreven taal is anders, het verhaal gaat trager (want laten we eerlijk zijn, wat gebeurd er nou helemaal in dit boek?). Toch fijn om weer eens iets ouders te lezen.

Het hele boek draait om een familiegeheim: een ongehoorde relatie en gepleegde moord zestig jaar geleden in Indië. Steeds meer familieleden weten van dit geheim en een ieder denkt dat hij de enige is die weet. Ondertussen zijn er onderlinge familietwisten, vooral de zeurende mama Otillie, of mevrouw Steyn, is een opgewonden standje. En liefde werkt niet in deze familie, altijd ontstaat er discussie en scheiding. Al met al dus een familiedrama.

Als je het verhaal nu leest is het nogal truttig, behalve die moord dan. Verder is het een manier van leven die ik me nu niet meer voor kan stellen. Familie die elkaar niet mag, maar elkaar toch opzoekt (en een ruzie dan niet uit de weg gaat). Scheiden hoorde toen niet, en gelukkig bezit deze familie een tante die daar hard over klaagt. En verder bevat dit boek vooral veel herhaling en is voor de lezer al snel duidelijk wat er aan de hand is. Daar gaat het dus ook niet om, maar om het gedrag van de familieleden onderling en de druk die dit geheim met zich meebrengt, ook voor de mensen die er niets vanaf weten.

Moord in de Oriënt-expres

Van Agatha Christie had ik alleen ooit eens een vereenvoudigde Engelse uitgave gelezen, iets wat niet bijster veel indruk op me maakte. En natuurlijk zag ik wel eens stukjes van Miss Marple als m'n moeder dat keek. Nu las ik voor het eerst eens een heel boek van haar, Moord in de Oriënt-expres, met detective Poirot.

De titel vertelt al wat er aan de hand is, in de Oriënt-expres wordt een moord gepleegd. Toevallig is Poirot aan boord en wordt hem gevraagd zijn licht op deze zaak te werpen. En dat gebeurd systematisch.

En dat is wat ik leuk vind aan dit boek, de stappen kun je volgen en er is daarnaast geen gevaar, zoals in de nieuwere thrillers. Nadeel is wel dat je niet alle zijstappen van Poirot weet (of ik in ieder geval niet, maar ik kan ook nooit een moord oplossen als in een detective op tv kijk). Uiteindelijk is dan de uitkomst voor mij onverwacht, maar je hebt het idee mee te hebben kunnen denken. En het leest lekker weg. Af en toe zal ik dus nog wel eens iets van Agatha Christie lezen.

The road

Vorig jaar ooit eens in een aanbieding gekocht, voordat ik van anderen hoorde dat het een erg goed boek was of dat ze het wilden lezen: The road van Cormac McCarthy. En daar heb ik geen spijt van, wat een aangrijpend boek. Vanaf pagina één voel je de spanning, de dorheid, het lugubere in het boek.

Het verhaal speelt na de armageddon (is daar een Nederlands woord voor?). De wereld is bijna verlaten, nog enkele mensen zwerven rond. Het verhaal volgt een vader met zijn zoon. De zoon draagt het licht. Ze reizen naar de kust. Niet wetend of daar iets te doen is, iets te eten is, maar je moet toch wat.

Een intrigrerend verhaal, van een vader die om zijn zoon geeft, er het beste van maakt. Een verhaal waar de wanhoop van afdruipt, heeft het allemaal wel zin. Luguber, onvoorstelbaar, hopelijk loopt het me de wereld niet zo af.

Vanochtend zag ik dat McCarthy ook No country for old men heeft geschreven. En een film die de Oscar-winnaar van het jaar was, moet haast wel zijn gebaseerd op een goed boek. Dus dat boek wil ik zeker ook lezen.

De reünie

Gezien de populariteit van de vrouwelijke Nederlandse thrillerauteurs kom je er eigenlijk gewoon niet omheen. En als je dan in Utrecht bent, vergeten een boek mee te nemen voor de terugweg per trein en je moet toch nog langs de ECI, dan koop je toch eens zo'n thriller: De reünie van Simone van der Vlugt.

En eigenlijk is het precies wat ik verwachtte: geen briljante schrijfsteil en je weet regelmatig wat de volgende stap zal zijn, maar toch ontzettend spannend, want je wilt weten wie de moord gepleegd heeft. En dat laatste is zoals het hoort bij een thriller.