Vorig jaar ooit eens in een aanbieding gekocht, voordat ik van anderen hoorde dat het een erg goed boek was of dat ze het wilden lezen: The road van Cormac McCarthy. En daar heb ik geen spijt van, wat een aangrijpend boek. Vanaf pagina één voel je de spanning, de dorheid, het lugubere in het boek.Het verhaal speelt na de armageddon (is daar een Nederlands woord voor?). De wereld is bijna verlaten, nog enkele mensen zwerven rond. Het verhaal volgt een vader met zijn zoon. De zoon draagt het licht. Ze reizen naar de kust. Niet wetend of daar iets te doen is, iets te eten is, maar je moet toch wat.Een intrigrerend verhaal, van een vader die om zijn zoon geeft, er het beste van maakt. Een verhaal waar de wanhoop van afdruipt, heeft het allemaal wel zin. Luguber, onvoorstelbaar, hopelijk loopt het me de wereld niet zo af.
Vanochtend zag ik dat McCarthy ook No country for old men heeft geschreven. En een film die de Oscar-winnaar van het jaar was, moet haast wel zijn gebaseerd op een goed boek. Dus dat boek wil ik zeker ook lezen.
Gezien de populariteit van de vrouwelijke Nederlandse thrillerauteurs kom je er eigenlijk gewoon niet omheen. En als je dan in Utrecht bent, vergeten een boek mee te nemen voor de terugweg per trein en je moet toch nog langs de ECI, dan koop je toch eens zo'n thriller: De reünie van Simone van der Vlugt.En eigenlijk is het precies wat ik verwachtte: geen briljante schrijfsteil en je weet regelmatig wat de volgende stap zal zijn, maar toch ontzettend spannend, want je wilt weten wie de moord gepleegd heeft. En dat laatste is zoals het hoort bij een thriller.
Op de een of andere manier heb ik wel iets met Scandinavische schrijvers, met heel Scandinavië wel trouwens, terwijl ik nooit verder ben gekomen dan Denemarken. Ook deze keer, bij het lezen van Aprilheks van Majgull Axelsson. Het is een combinatie van een thriller en een ingewikkelde familiegeschiedenis.De pleegzussen Margareta, Christina en Birgitta komen na elkaar onder de hoede van Ellen, hun pleegmoeder. Allemaal met een totaal andere achtergronden en karakters. En nadat Ellen een hersenbloeding krijgt terwijl de kinderen nog slechts tieners zijn, zien ze elkaar niet vaak meer. Want hoe ontstond die hersenbloeding bij Ellen? Ging daar iets aan vooraf?Er is namelijk meer, Ellen had zelf ook een kind, Desirée, zwaar gehandicapt en in die tijd werd iemand daarmee afgeschreven. Terwijl er veel van haar had kunnen worden. En zij is degene die helpt roet in het eten te gooien van de relatie tussen de pleegzussen. Als heks.Naast een spannend verhaal is dit boek een aanklacht tegen hoe er in de jaren 50 om werd gegaan met lichamelijk en geestelijke gehandicapten. Naast dat beiden hetzelfde behandeld werden, werden ze ook slecht behandeld, voor hen was er geen toekomst. Ook is het een aanklacht tegen hoe kinderen werden opgevangen door de kinderbescherming. Als de echte ouders nog leefden, hebben ze in dit boek ook contact met het kind, een onwenselijke situatie.En natuurlijk is er meer in dit boek, ingewikkelde banden tussen mensen, zoals dokter Hubertson, en de aanwezigheid van Desirée, zonder dat de pleegzussen van haar bestaan weten (in ieder geval niet wie ze echt is, Christina kent Desirée wel als patiënt). Een spannend boek, dat leest als een trein als je eenmaal in het verhaal zit.
Ook deel 3 van In de ban van de ring heb ik nu gelezen, De terugkeer van de Koning. En natuurlijk was me al bekend dat de ring in de Doemspleet geworpen zou worden, maar hoe het ook nog maar precies zat (van de film is me weinig bij gebleven) wist ik niet meer. In ieder geval anders dan ik me herinnerde.En verder, ik bewonder het gedrag van de hobbits die allemaal nog nooit de Gouw uit waren geweest en nu Ringdrager of schildknaap worden. Al met al vind ik het vooral een mooi avonturenverhaal. In dit deel voegt de reis naar huis niet echt veel meer toe, behalve dat het daar ook chaos is maar dat snel recht wordt gezet.En dat is misschien wel hetgeen waar ik toch over struikel, alles lijkt zo gemakkelijk te gaan. Het komt wel over als zwaar, maar op de kritieke momenten loopt alles altijd goed af. Mooi natuurlijk, maar daardoor ontbreekt er toch een soort spanning.Ik ben blij dat ik de reeks uiteindelijk gelezen heb, maar het is niet het beste wat ik ooit gelezen heb. Het is gewoon niet mijn genre.
Na deel 1 volgde ook snel deel 2 van In de ban van de ring van Tolkien, De twee torens. En hoewel het me nog steeds spijt dat ik deze serie niet eerder heb gelezen en me heb laten misleiden door de film en mijn ervaring met De hobbit, wordt me ook steeds meer duidelijk waarom ik geen fantasy-lezer ben. Het verhaal duurt me gewoon te lang. Niet dat het saai is, maar ik kan niet zo veel met een verhaal van een lange avonturenreis.Het ligt niet aan de karakters, want die doen me geregeld weer versteld staan, en in dit deel is dat vooral Sam (zijn oplettendheid) en Gimli (zijn moed en wil om te vechten). En ook niet aan de humor, want het gedeelte met de Enten vond ik geweldig. Ik mis alleen iets, iets wat meer op het gewone leven lijkt, denk ik. En als de namen nog niet ingewikkeld genoeg zijn, heeft alles en iedereen er meerdere, daar ben ik niet zo goed in. Dat heb ik trouwens al in een film, ik weet nooit wie wie is.En hoewel ik al weet hoe het verhaal afloopt en er bij sommige stukken die ik lees opeens weer stukjes film bij me boven komen, deel 3 zal waarschijnlijk ook snel uit zijn. Want toch wil ik weten hoe het precies ging. En ik zag al dat ook deel 3 begint met een deel over de rest van de reisgenoten en niet met Frodo en Sam. En dat vond ik aan het begin van deel 2 een beetje irritant. Maar al snel was die irritatie weg, want ook het verhaal van de reisgenoten was spannend en maken het mogelijk om de rest in een groter geheel te plaatsen. En ze moedigen aan tot spoedig doorlezen, want hoe vergaat het de drager van de Ring?
Boekenweekgeschenken zijn altijd wel aardig voor in de trein naar m'n ouders (ik lees niet al te snel in een rumoerige trein). Als ik er ben heb ik hem uit. Zo las ik dit weekend De pianoman van Bernlef. Veel goeds had ik er nog niet over gehoord, maar ik vond het allemaal wel meevallen.Het idee over hoe de pianoman de pianoman werd is misschien niet heel erg realistisch, aan de andere kant weten we (of in ieder geval ik) zo weinig over de echte pianoman dat het nog best zou kunnen.Maar het is vooral de sfeer van het boek die ik mooi vind. Enigszins voorstelbaar, erg kil, sprekend van de pagina's. Voor mij toch wel een reden weer eens iets van Bernlef te lezen, want verder dan Hersenschimmen ben ik nooit gekomen.
Al vele jaren stonden de boeken van Tolkien op m'n plank. 'Even' van m'n moeder geleend. Maar nadat ik jaren geleden een halfjaar over De hobbit had gedaan en niet echt onder de indruk was van de films (te veel vechten, te veel mooi gemaakte effecten) was ik nooit in In de ban van de ring begonnen.Totdat ik er het een paar keer in een paar dagen met verschillende mensen over had. Met vooral de mededeling dat ik het echt moet lezen. Dus toch maar begonnen, en dat had ik eerder moeten doen.Deel 1 (De reisgenoten) heb ik nu uit. Sprak me veel meer aan dan De hobbit. Misschien is het de leeftijd of lees ik nu gewoon meer dan toen. Hoewel het in m'n nadeel is dat ik Harry Potter al gelezen heb. De Zwarte Ruiters doen me denken aan de dementors, terwijl dat natuurlijk andersom had moeten zijn.Nu weet ik dus dat ik tot nu toe toch wel iets miste door het niet te lezen. De andere delen volgen snel.
Vorig jaar ooit eens in een aanbieding gekocht, voordat ik van anderen hoorde dat het een erg goed boek was of dat ze het wilden lezen: The road van Cormac McCarthy. En daar heb ik geen spijt van, wat een aangrijpend boek. Vanaf pagina één voel je de spanning, de dorheid, het lugubere in het boek.
