De familie onderweg

Dit literaire juweeltje van Tommy Wieringa, De familie onderweg, bestaat uit vijf verhalen uit het boek Ik was nooit in Isfahaan. Reisverhalen, van over de hele wereld. Verhalen waarin het leven volledig anders is dan bij ons.

In 'Feest loopt een grilfeestje rond een varken slecht af omdat men de orkaan niet zag aankomen. 'De familie onderweg' beschrijft hoe het as van een familielid boven Borkum wordt uitgestrooid. 'Een oorlog' gaat over een hilarische restaurant waar de ober en de kok elkaar elke avond de tent uitvechten. Opnieuw is een hoofdrol weggelegd voor de as van een dode, deze keer op een schip in 'Mrs M.' In 'Wit paard, gezien door een barst in de muur' gaat over een reis naar China.Het leukste verhaal vond ik 'Kaas voor Jan', waarin de hoofdpersoon vanuit Nederland een kilo kaas meeneemt voor Jan, ergens ver weg in Etiopië.

Een aardige verzameling verhalen, wellicht dat ik ooit het hele boek ook nog eens lees.

De omweg naar Santiago

Mijn eerste kennismaking met Cees Nooteboom is via De omweg naar Santiago. Al een tijdje was ik nieuwsgierig naar deze schrijver en toen kreeg ik dit boek. Dat was anderhalf jaar geleden, vlak voor mijn eerste vakantie naar Spanje. Ondertussen staat mijn derde reis gepland.

Helaas weet ik niet heel erg veel van de geschiedenis van Spanje en dat maakt dit boek wel ingewikkeld. Hetzelfde geldt voor de vele architectonische beschrijvingen van de kleinste kerkjes. Een onderwerp waar ik niet zoveel mee heb.

Maar dat betekent niet dat ik dit boek niks vond! De schrijfstijl van Nooteboom vind ik heerlijk, zolang je er de tijd maar voor neemt. En het boek is opgedeeld in ong. 25 losse verhalen, die in korte tijd te lezen zijn. En ik had de uitvoering met foto's, dus er is genoeg te kijken.

Ik kan me goed voorstellen dat ik dit boek nog eens zal lezen als ik vaker in Spanje ben geweest en me iets meer z'n geschiedenis verdiept heb. En van Nooteboom zal ik zeker meer lezen. Hij dwaalt weliswaar via vele omwegen, maar die zijn zeker interessant. Want zo kom je toevallig zaken tegen. En naar zijn romans ben ik ook nieuwsgierig geworden.

De oversteek

De oversteek van Justin Cronin is zo'n boek dat ik al wil lezen sinds ik weet van het bestaan, maar waar ik maar niet aan toekwam. En ook zo'n boek dat ik erg graag wilde lezen, terwijl ik niet begreep waarom. Ik houd helemaal niet van vampiers en 'dystopian' boeken. Maar toch trok het, en ik ben blij toe. Afgelopen weekend las ik de laatste 200 pagina's (van de 760) bijna achter elkaar door. Ik wilde weten hoe het afliep (of in ieder geval dit deel, want het is deel één van een trilogie die in 2012 en 2014 wordt vervolgd).

Eerlijk is eerlijk, er waren momenten dat ik het bijna opgaf. Het eerste deel van het boek speelt in het bijna-heden en is voorstelbaar. Je ziet aankomen dat er iets enorm misgaat en ziet langzaamaan hoe. En dan zijn we een kleine honderd jaar verder en leeft een groep mensen in een kolonie, en zijn er nog meer overlevenden? Het begin van dit deel vond ik te lang en ik snapte niet waar we nog 500 pagina's voor nodig hadden. Gelukkig duurt de luwte maar 100 pagina's en wordt de nieuwe wereld steeds duidelijker. En daarna wordt het ook vooral weer spannend en gebeuren er onverwachte dingen.

Daarnaast is er gelukkig ook ruimte voor enige romantiek, het belang van familie en gebruikt de auteur verschillende schrijfstijlen. Zo is een lange reis beschreven in een reisdagboek van één van de deelnemers. Een goede oplossing, waarin snel een lange tijd beschreven wordt, met voldoende details.

En zo hebben schrijfstijl en verhaal me toch een beetje weten te overtuigen van een genre waar ik normaalgesproken niet zoveel mee kan. Deze komende twee delen van deze trilogie wil ik zeker lezen en wie weet volgen er toch meer van dergelijke boeken.

The final problem

Het eerste wat ik las voor The league of extraordinary Gentlemen Book Challenge 2012 en het eerste Sherlock Holmes avontuur dat ik las, was ironisch genoeg The final problem. En een paar dagen zag ik de meest recente BBC-interpretatie van Sherlock, met daarin ook dit verhaal. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de televisie-aflevering behoorlijk wat spannender vond dan het verhaal. Maar ik ben wel getriggerd om meer van zijn avonturen te lezen.

De 'extraordinary gentleman' in dit verhaal is James Moriarty. Wie hij is, is me nog steeds een mysterie, maar boek en tv maken met duidelijk dat het iemand is om rekening mee te houden, Sherlocks grootste vijand en uitdaging. Wie puzzelt het snelst en wint het gevecht?

Ik heb wel zin in meer avonturen van Sherlock en de BBC-serie is gewoon supergoed.

Op zee

Waarschuwing vooraf: als je van plan bent dit boek nog te lezen, lees dan niet verder. Het is bijna onmogelijk om iets over dit boek te schrijven zonder dingen te verraden. En sowieso duw ik je een bepaalde richting in.

Toine Heijmans ken ik van zijn column in de Volkskrant die ik met veel plezier lees. Dus geen moeilijke keuze om ook aan Op zee te beginnen. Een boek dat me doet denken aan Life of Pi van Yann Martel en Het kleine meisje van meneer Linh van Philippe Claudel. Wat is de waarheid?

Vader en dochter (7 jaar) varen van Denemarken naar Nederland. Voor vader is het de laatste etappe van een rondreis van drie maanden, voor dochter twee dagen avontuur. En avontuur is het zeker. Het verhaal is spannend en verwarrend en daardoor is het in een middag uit. Je moet gewoon weten hoe afloopt.

Nairobi heat

Opnieuw een boek van Netgalley: Nairobi heat van Mukowa Wa Ngugi. Een boek wat ik met interesse las. Een boek dat zowel een 'gewone' thriller/detective is als dat het me aan het denken zetten over Afrika en Amerika.

De verteller is de hoofdpersoon, de zwarte Amerikaanse Ishmael. Een blonde vrouw wordt door aangetroffen voor de deur van de Rwandese professor Joshua Hakizimana, tevens vredesactivist. Of toch niet?

De moord leidt naar Kenia, waar Ishmael met O op zoek gaat naar een eventueel verband met Joshua. Op hun zoektocht komen ze ook andere verdachte zaken tegen, waarbij Ishmael de Afrikaanse indrukwekkend beschrijft en ook hoe hij het zelf ziet, vanuit zijn Amerikaanse perspectief.

Het verhaal heeft een aantal onverwachte wendingen en leest heerlijk weg. Aanrader voor de liefhebber van het detective-genre.

Bleekers zomer

Leesgewijs is het jaar goed begonnen. In een niet al te drukke eerste week van januari had ik 's avond ruim tijd om te lezen. En gisteren had ik zowaar de tijd om weer eens een heel boek in een dag te lezen. Bleekers zomer van Mensje van Keulen is weliswaar niet al te dik, maar toch.

Het verhaal is geschreven in 1972 en zo voelt het ook aan. Willem Bleeker lijkt een wat oudere vader en ik schrik als ik merk dat hij slechts 32 is ('Vreemd te bedenken dat hij over acht jaar zelf veertig werd.'). Hij heeft een maagzweer, is continu moe, zit vastgeroest in z'n werk en eigenlijk is het een hopeloos geval. Het burgerleven kan hij niet aan, maar het wilde Amsterdamse leven van zijn vroegere vrienden al helemaal niet. Daar komt hij achter als hij besluit weg te lopen.

Het gehele verhaal beslaat slechts een paar dagen, de dagen dat hij vanuit Den Haag wegloopt naar Amsterdam, waar hij opgroeide. Hoewel zijn oude vriend Gerrie hem meteen accepteert, valt op hoeveel hun levens van elkaar verschillen. En geen van de beschreven levens is voor mij herkenbaar. Is dat omdat ik me in een ander milieu begeef of is de wereld echt zoveel veranderd in 40 jaar? Het zal wel een combinatie van beiden zijn.

Ik las het boek met interesse, maar het voelde ook ontzettend ouderwets aan. En hoewel ik geloof ik wel begrijp waarom dit boek in de Beste Debuutromans serie van de Volkskrant zit, het is geen boek wat ik middelbare scholieren voor hun lijst zal laten lezen. Dan is de lol van de Nederlandse literatuur er wel af (voor mij heeft het moeten lezen van dergelijke boeken er toch
zeker voor gezorgd dat ik lange tijd weinig tot geen Nederlandse literatuur las, hoewel dat volkomen onterecht is als je naar hedendaagse schrijvers kijkt).