Tweemaal won Bram DeHouck reeds de Gouden Strop. Dat was voor De minzame moordenaar en voor Zomer zonder slaap. Die beide boeken heb ik niet gelezen, maar ben ik zeker van plan na het lezen van Hellekind. Zo'n boek dat je in anderhalve dag uit hebt, omdat je wilt weten hoe het afloopt.
Pas op: mogelijke spoilers!
Chris en Charlotte zijn kort geleden gescheiden. Chris is huisarts, maar verwaarloosd de boel behoorlijk. Oorzaak: Sam, hun zoon. Hij is anders dan andere kinderen, agressiever. Psychopatisch? Chris en Charlotte verschillen erover van mening. Chris kent echter zijn geschiedenis en ziet maar een oplossing: Sam ombrengen.
Het verhaal is zodanig opgebouwd dat je lang twijfelt over wat en of er nu iets aan de hand is met Sam of dat Chris volledig doorslaat. En ondertussen staat hij me Sam in het bos. Daardoor is het boek bloedstollend spannend en wordt een ook nog een psychologisch spel met de lezer gespeeld. En die verschillende gezichtspunten in een boek, dat vind ik altijd erg leuk en interessant.
Wat hebben een Polynesisch dagboek uit de 19e eeuw, brieven van een beginnend componist in Zedelghem (begin 20e eeuw), een nucleaire fabriek eind 20e eeuw, een 65-jarige uitgever in de huidige tijd, een Koreaanse kloon uit de nabije toekomst en een familie op post-apocalyptisch Hawaï met elkaar gemeen. Op zich niks, maar wel als je David Mitchell z'n gang laat gaan. En dat gebeurde in Wolkenatlas.
Over de inhoud van het boek ga ik niet veel vertellen. Ik kan natuurlijk zeggen dat dat is omdat je dat zelf maar moet lezen (is natuurlijk waar). Maar het is ook veel te ingewikkeld. Zoveel verhaallijnen, het lijken wel 6 boeken in één.
De verhaallijnen zijn kunstig verbonden door hoofdpersonen documenten te laten vinden, laten lezen, films te laten kijken. En ook de hoofdpersonen lijken op elkaar. En hoe verwarrend soms ook, alles klopt met elkaar.
Ook bijzonder: elk verhaal heeft een volledig eigen schrijfstijl. En al die stijlen passen bij de verhalen en zijn ook nog eens goed uitgewerkt. Geen boek voor in drukke tijden. Er is tijd en concentratie nodig voor dit boek. Maar dat is het ook meer dan waard. En ik hoorde van iemand die het boek eerst las, dat de film ook erg goed is. Dus die moet ik maar eens gaan kijken.
Al veel had ik gehoord over Gone Girl van Gillian Flynn. Opeens kon ik de Nederlandse versie zomaar lezen via de VakantieBieb-App. Ideaal, want dit is inderdaad een heerlijk zomerboek: spannend, meeslepend, willen blijven lezen.
Na tijden te hebben gewoond in New York, vertrekken Amy en Nick naar Missouri. Nick is er opgegroeid en het gaat slecht met z'n moeder. Samen met zijn zus Margo begint hij een bar, mogelijk door het geld van Amy. Amy verveelt zich ondertussen thuis behoorlijk. Tot zo op hun 5e trouwdag verdwijnt. Alles wijst in de riching van Nick, maar is dat ook terecht?
Doordat je dit verhaal steeds slechts een deel van de perspectieven ziet, weet je lang niet wat er precies aan de hand is en wie je wel en niet kunt vertrouwen. Hierdoor zit het verhaal vol onverwachte wendingen en worden je gedachten steeds een andere kant op gestuurd. Erg intelligent opgebouwd en op het einde past alles.
Een paar weken geleden ben ik weer lid geworden van de bieb. Dat is lang geleden. En waarom nu, weet ik eigenlijk niet zo goed. Er staan nog zoveel ongelezen boeken in m'n kast! En nu dus ook een heleboel in de kast van bieb!
Het eerste boek dat ik meenam was Vinexvrouwen van Naima El Bezaz. Dat boek wilde ik al een tijdje lezen en het is me goed bevallen. De verteltrant is licht en de hoofdstukken kort, wat uitnodigt tot steeds weer eentje meer lezen.
De korte verhalen spelen zich af in een Vinex-wijk waar Naima woont. Bewoners en gedrag worden beschreven, vreemde Nederlandse gewoontes als feestjes waar je allemaal in de kamer zit te praten, er niet gedanst wordt en je natuurlijk niet blijft eten.
Een aanrader, ik ga meer van haar lezen.
Meestal lees ik het Boekenweekgeschenk wel in of nabij de Boekenweek, maar deze keer was het daar niet van gekomen. Waarschijnlijk had ik iets te veel interviews met Kees van Kooten gezien om zomaar met het boek De verrekijker te beginnen.
Helaas wat het beeld van het boek dat ik had opgebouwd uit deze interviews redelijk waar. Teveel nostalgie en het gevoel dat vroeger alles beter was. En dezelfde zaken waren al teruggekomen op televisie.
Het gegeven van het zoeken naar het verleden op basis van een tussen de spullen van z'n vader gevonden verrekijker is interessant, maar het verhaal sprak me helaas niet aan. Ik denk dat ik te jong ben voor Kees van Kooten...
Het is alweer lang geleden dat ik Geheugenfout van Dean Koontz las. Ik herinner me vooral dat ik het een heerlijk spannend boek vond. Lekker geschreven, goed verhaal. Dus het werd wel weer eens tijd voor een ander boek van hem. Velocity stond al een tijdje in de kast te wachten.
Opnieuw een superspannende page-turner. Billy vindt een briefje onder zijn autoruit. Als hij niet naar de politie gaat zal een blonde lerares worden vermoord, als hij dat wel doet een oude vrouw. Hij gelooft het niet echt, totdat hij er de volgende dag achterkomt dat een jonge lerares is vermoord. Er komen meer briefjes en het gaat van kwaad tot erger. Billy, vooralsnog onschuldig, beïnvloed door zijn gedrag wie er wordt vermoord. Een vreselijke gedachte, want kan ons dit niet allemaal overkomen? En wat zou ik dan doen?
En daar zit hem de kracht, in het vragen stellen over hoe ik er zelf mee op zou gaan. En komt dat overeen met wat Billy doet? Wat is 'juiste' beslissing?
Deze keer geen kunstwereld, interieurontwerp of antiek voor Jim Qwilleran, journalist en amateurspeurder. In De kat die kleur bekende komt hij terecht in de gastronomsiche wereld. En dat terwijl hij op dieet is.
Opnieuw verhuisd hij en komt tussen de mensen terecht die hem op dat moment interesseren, qua werk. Maar hij ontmoet ook jeugdvriendin Joy opnieuw. Pottenbakster, evenals haar man. En nu allemaal een appartement in hetzelfde complex.
Opnieuw is er een vermissing en zijn er verdachte omstandigheden. En zijn er de katten Yum Yum en Koko om Qwilleran de zaak te laten oplossen.
