De eerste indruk toen ik aan dit boek(je) begon was: "Dit kan haast geen Harry Mulisch zijn." Toch is De elementen door hem geschreven en gaandeweg herken je ook zijn stijl.Vanwaar die eerste indruk? Vooral de locatie en de eerste dingen die in het verhaal gebeuren. Dit is namelijk een gezin op Kreta waarvan man en vrouw een slechte relatie hebben maar onwille van de kinderen (dit overigens helemaal niks leuk vinden) bij elkaar blijven. Maar de hoofdlijn van het verhaal is: 'hoe houd ik mijn vakantie leuk.' Al met al niet zwaar op de hand en daardoor lijkt het geen Mulisch te zijn.
Maar gaandeweg worden er in gesprekken tussen personages toch filosofen opgevoerd en komt de oorlog toch nog even om de hoek. Toch een echte Mulisch.
Het verhaal zelf kabbelt rustig voort, gebouwd rond de elementen aarde, water, lucht en vuur. En de wending aan het einde van het verhaal is totaal anders dan je verwacht. Alleen daarom al een aanrader. Interessant stijlelement: je leest het boek vanuit het jij-perspectief, alsof je zelf de hoofdpersoon bent, waar in het eerste hoofdstuk ook echt moeite voor wordt gemaakt om je van hem een voorstelling te maken.
2 opmerkingen:
Grappig boekje inderdaad. En by the way: het verhaal van de zwemmer die in de bergen beland is gebaseerd op een waargebeurd feit. Ik heb er ooit een krantenartikel over gelezen!
Dit soort verhalen had is wel eens gehoord, maar altijd gedacht dat het een broodje aap verhaal was..
Een reactie posten