Ready player one

Science fiction las ik veel toen in tiener was. Daarna lang niet of weinig. De laatste tijd grijp ik toch steeds vaker weer naar science fiction of dystopische romans. Deze keer was het Ready Player One van Ernest Cline.

Het is 2044, de wereld is er nog, maar het is een droevige, overbevolkte plek, met weinig menselijk contact. Of in ieder geval niet in de realiteit. Iedereen 'vlucht' in de fictieve wereld van OASIS. Een soort Second Life. Ontwikkelaar James Halliday sterft een wedstrijd uit. Wie het eerste de 3 sleutels vind en de poorten opent, erft zijn fortuin. Iedereen begint druk te zoeken, het duurt jaren. En dan vindt Wade de eerste sleutel. En het wordt oorlog: er is een bedrijf dat OASIS wil hebben het voor eigen gewin wil aanwenden. Maar de grunters (de zoekers) doen er alles aan om dat te voorkomen.

Het begin van het boek was wat taai. Het las best lekker weg, maar er gebeurde niets. Ruzie tussen Wade en z'n tante, Wade die vlucht in OASIS, de geschiedenis van OASIS. Allemaal leuk voor het verhaal, maar ik was blij dat er na 80 pagina's iets begon te gebeuren.

Het boek zit bomvol met verwijzingen naar video games, films en muziek uit de jaren 80. In films kijken ben ik nooit bedreven geraakt en voor de video games ben ik net een paar jaar te jong. Aan het begin vond ik het wat irritant, maar uiteindelijk kon ik daar ook wel omheen lezen.

Het boek las lekker weg, was spannend en ik was af en toe volledig van de wereld bij het lezen. En dan is het wat mij betreft een goed boek. Ik merkte dat ik het helemaal niet leuk vond als het over de echte wereld ging (ik wilde gewoon weten of Wade de sleutels ging vinden), maar dit deel maakt het boek wel meteen gelaagder: wil je de echte wereld met de fictieve verbinden? Hoe eng is het als die werelden door elkaar gaan lopen? En hoe ga je om met verliefdheid in OASIS?