17 januari 2021

Wij zijn licht

Drie jaar geleden las ik van Gerda Blees de verhalenbundel Aan doodgaan deden we niet. Van de verhalen zelf kan ik me niet veel herinneren (dat is bij mij wel vrij standaard na een paar jaar). Wel herinnerde ik me dat de schrijfstijl me aansprak. Eén verhaal per keer.

Toen ik voor het eerst over Wij zijn licht las, was ik niet meteen van plan het te gaan lezen. Een verhaal over een vrouw in een woongroep die onder wat verdachte omstandigheden overlijdt. Maar toen ik het bij de bieb zag staan, nam ik het toch mee. En daar was ik blij mee!

Als je verhalen leest voor de plot, dan zou ik dit links laten liggen, want eigenlijk gebeurt er niet eens zo heel veel. Maar het wordt op een fantastische manier verteld. Elk hoofdstuk uit een heel ander perspectie (en dat kan ook dat van een pen zijn). Door allerlei 'voorwerpen' een stem te geven, beleef je dit verhaal op een bijzondere manier. Een manier die blijft hangen. Elke keer was ik weer benieuwd met welke invalshoek ze naar het volgende deel van het verhaal zou kijken.

Het is een boek dat uitnodigt tot rustig lezen. Maximaal twee hoofdstukken achter elkaar. En daar dan weer even over nadenken. Een boek voor genieters van mooi geschreven verhalen. 

Geen opmerkingen: