Van Agatha Christie had ik alleen ooit eens een vereenvoudigde Engelse uitgave gelezen, iets wat niet bijster veel indruk op me maakte. En natuurlijk zag ik wel eens stukjes van Miss Marple als m'n moeder dat keek. Nu las ik voor het eerst eens een heel boek van haar, Moord in de Oriënt-expres, met detective Poirot.De titel vertelt al wat er aan de hand is, in de Oriënt-expres wordt een moord gepleegd. Toevallig is Poirot aan boord en wordt hem gevraagd zijn licht op deze zaak te werpen. En dat gebeurd systematisch.En dat is wat ik leuk vind aan dit boek, de stappen kun je volgen en er is daarnaast geen gevaar, zoals in de nieuwere thrillers. Nadeel is wel dat je niet alle zijstappen van Poirot weet (of ik in ieder geval niet, maar ik kan ook nooit een moord oplossen als in een detective op tv kijk). Uiteindelijk is dan de uitkomst voor mij onverwacht, maar je hebt het idee mee te hebben kunnen denken. En het leest lekker weg. Af en toe zal ik dus nog wel eens iets van Agatha Christie lezen.
Vorig jaar ooit eens in een aanbieding gekocht, voordat ik van anderen hoorde dat het een erg goed boek was of dat ze het wilden lezen: The road van Cormac McCarthy. En daar heb ik geen spijt van, wat een aangrijpend boek. Vanaf pagina één voel je de spanning, de dorheid, het lugubere in het boek.Het verhaal speelt na de armageddon (is daar een Nederlands woord voor?). De wereld is bijna verlaten, nog enkele mensen zwerven rond. Het verhaal volgt een vader met zijn zoon. De zoon draagt het licht. Ze reizen naar de kust. Niet wetend of daar iets te doen is, iets te eten is, maar je moet toch wat.Een intrigrerend verhaal, van een vader die om zijn zoon geeft, er het beste van maakt. Een verhaal waar de wanhoop van afdruipt, heeft het allemaal wel zin. Luguber, onvoorstelbaar, hopelijk loopt het me de wereld niet zo af.
Vanochtend zag ik dat McCarthy ook No country for old men heeft geschreven. En een film die de Oscar-winnaar van het jaar was, moet haast wel zijn gebaseerd op een goed boek. Dus dat boek wil ik zeker ook lezen.
Gezien de populariteit van de vrouwelijke Nederlandse thrillerauteurs kom je er eigenlijk gewoon niet omheen. En als je dan in Utrecht bent, vergeten een boek mee te nemen voor de terugweg per trein en je moet toch nog langs de ECI, dan koop je toch eens zo'n thriller: De reünie van Simone van der Vlugt.En eigenlijk is het precies wat ik verwachtte: geen briljante schrijfsteil en je weet regelmatig wat de volgende stap zal zijn, maar toch ontzettend spannend, want je wilt weten wie de moord gepleegd heeft. En dat laatste is zoals het hoort bij een thriller.
Op de een of andere manier heb ik wel iets met Scandinavische schrijvers, met heel Scandinavië wel trouwens, terwijl ik nooit verder ben gekomen dan Denemarken. Ook deze keer, bij het lezen van Aprilheks van Majgull Axelsson. Het is een combinatie van een thriller en een ingewikkelde familiegeschiedenis.De pleegzussen Margareta, Christina en Birgitta komen na elkaar onder de hoede van Ellen, hun pleegmoeder. Allemaal met een totaal andere achtergronden en karakters. En nadat Ellen een hersenbloeding krijgt terwijl de kinderen nog slechts tieners zijn, zien ze elkaar niet vaak meer. Want hoe ontstond die hersenbloeding bij Ellen? Ging daar iets aan vooraf?Er is namelijk meer, Ellen had zelf ook een kind, Desirée, zwaar gehandicapt en in die tijd werd iemand daarmee afgeschreven. Terwijl er veel van haar had kunnen worden. En zij is degene die helpt roet in het eten te gooien van de relatie tussen de pleegzussen. Als heks.Naast een spannend verhaal is dit boek een aanklacht tegen hoe er in de jaren 50 om werd gegaan met lichamelijk en geestelijke gehandicapten. Naast dat beiden hetzelfde behandeld werden, werden ze ook slecht behandeld, voor hen was er geen toekomst. Ook is het een aanklacht tegen hoe kinderen werden opgevangen door de kinderbescherming. Als de echte ouders nog leefden, hebben ze in dit boek ook contact met het kind, een onwenselijke situatie.En natuurlijk is er meer in dit boek, ingewikkelde banden tussen mensen, zoals dokter Hubertson, en de aanwezigheid van Desirée, zonder dat de pleegzussen van haar bestaan weten (in ieder geval niet wie ze echt is, Christina kent Desirée wel als patiënt). Een spannend boek, dat leest als een trein als je eenmaal in het verhaal zit.
Ook deel 3 van In de ban van de ring heb ik nu gelezen, De terugkeer van de Koning. En natuurlijk was me al bekend dat de ring in de Doemspleet geworpen zou worden, maar hoe het ook nog maar precies zat (van de film is me weinig bij gebleven) wist ik niet meer. In ieder geval anders dan ik me herinnerde.En verder, ik bewonder het gedrag van de hobbits die allemaal nog nooit de Gouw uit waren geweest en nu Ringdrager of schildknaap worden. Al met al vind ik het vooral een mooi avonturenverhaal. In dit deel voegt de reis naar huis niet echt veel meer toe, behalve dat het daar ook chaos is maar dat snel recht wordt gezet.En dat is misschien wel hetgeen waar ik toch over struikel, alles lijkt zo gemakkelijk te gaan. Het komt wel over als zwaar, maar op de kritieke momenten loopt alles altijd goed af. Mooi natuurlijk, maar daardoor ontbreekt er toch een soort spanning.Ik ben blij dat ik de reeks uiteindelijk gelezen heb, maar het is niet het beste wat ik ooit gelezen heb. Het is gewoon niet mijn genre.
Van Agatha Christie had ik alleen ooit eens een vereenvoudigde Engelse uitgave gelezen, iets wat niet bijster veel indruk op me maakte. En natuurlijk zag ik wel eens stukjes van Miss Marple als m'n moeder dat keek. Nu las ik voor het eerst eens een heel boek van haar, Moord in de Oriënt-expres, met detective Poirot.
